عبدالصمد ازهر
در مورد کی جی بی در افغانستان
قبل از پرداختن به موضوع ، یک تذکر مختصر را لازمی میدانم :
بعد از آگاهی از ترجمۀ فارسی " کی جی بی در افغانستان"، درجستجوی منبع اصلی برامده، با مطالعۀ آن مصمم شدم اتهامات وارده را در همان منبع، تردید و خنثی نمایم. متن انگلیسی آنرا تهیه و به خاطر آنکه از صحت انشا و معنی آن مطمئن شوم، آنرا خدمت دوست محترمم جناب انجنیر یاسین فولادی، تقدیم نمودم. جناب انجنیر فولادی، بعد از مطالعه، کدام تصحیح و تغییری را دران لازم نه دیده، مرا تشجیع فرمودند همان متن را غرض نشر ارسال نمایم. این متن را(که شایدخالی از اغلاط نوشتاری نباشد) به تاریخ 16 مارچ2009 به "مرکزبین المللی وودرو برای دانشمندان"، فرستادم. همان طوری که در یادداشت های پایانی نوشته ام، مدت چهار ماه را در بر گرفت تا آنکه باکاستن ها وپیراستن های ویرایشگر درمتن ادعائیش، این نوشته درلینک پاورقی صفحه23 توفیق نشریافت.
جناب انجنیر فولادی هم ، بعد از مطالعۀ سواد نوشته ام، تصمیم شان را مبنی برتهیۀ یک مضمون به زبان دری، برای نشر در سایت افغان جرمن، اظهار داشتند.
ایشان، بعداً از من خواستند با استفاده از شناخت هایم با مسئولین سایت ها، در نشر متن تهیه شدۀ شان یاری رسانم. من موضوع را به یکی از دوستان حواله نمودم. اما وقتی تردد به میان آمد، محترم فولادی را ترغیب نمودم شخصاٌ با سا یت افغان جرمن در تماس شده، تقاضای نشر نمایند. نبشتۀ شان به زودی هم درسایت افغان جرمن و هم درچند سایت دیگر اقبال نشر یافت.
درین روزها، به منظورآگاهی همزبانان ما از متن و محتوای نوشتۀخودم در سایت مرکز بین المللی ویلسن ، آنرا به دری برگرداندم. بعد از برگردان، متوجه شدم که تداخل الفاظ و معانی، میان نوشتهء من و نوشتۀ جناب فولادی وجود دارد.
البته که نه الفاظ ونه معانی، هیچ کدام، ملکیت انحصاری هیچ کسی نیست، وهر کس مجاز است عین الفاظ وعین مفاهیم را به کار برد. اما چون هر دو نوشته تقریباٌ در عین مورد بوده، با این تفاوت که نوشتۀ محترم فولادی تردید اتهامات به شکل عام و درجواب ترجمۀ دری و تبصره های مترجم میباشد؛ و نوشتۀ من در جواب نویسنده و ویرایشگران متن انگلیسی بوده، در جنب تردیدهای عام، بیشترمتوجه رد اتهامات وارده بر شخص خودم میباشد؛ برای رفع سوء تفاهم، همینقدربه توجه خواننده گان گرانقدر میرسانم که از لحاظ زمانی نوشتۀ من تقدم دارد. چنانچه نوشتۀ من به تاریخ 16 مارچ برای نشر ارسال شده (گرچه انتشار آن چهار ماه بعد صورت گرفته)، و جناب فولادی بعد از مطالعۀ نوشتۀ انگلیسی من ، تصمیم به نوشتن " مکثی بر کی جی بی در افغانستان" گرفته بودند.
من به مقام عالی علمی محترم انجنیر فولادی و به قدرت عالی قلمی شان کمال احترام دارم. واقعیت اینست که ازین نوشتۀ شان و همچنین از نوشتهء دومی شان- "قضاوت با خواننده گان"، خیلی لذت بردم. امیدوارم ازیادآوری تواردهای الفاظ و معانی، در نوشته های مان، که یقیناٌ تصادفی، وگناه آن بر دوش وحدت موضوع بوده، نه رنجند.
در پایان این پیش درامد، متن انگلیسی آن نوشتار با برگردان دری آن و یادداشت های مربوط ، تقدیم میگردد :
Woodrow Wilson International Abdul Samad Azhar
Center for Scholars March 16, 2009
On “KGB in Afghanistan “
Dear Sirs,
Unfortunately it was too late for me to know about, and have access to the text of “The KGB in Afghanistan” written by Wasiliy Mitrokhin.
While appreciating any valuable work and research (if not aligned), I would like to express my denial and categorical rejection of the shameful allegations written on my address by Mitrokhin. I believe the editors have tried to make it milder, when they have expressed their view in the introduction, that: “While we think Mitrokhin is wrong in seeing them as agents first and Afghan Communists second. The degree to which they were involved with Soviet intelligence is important to establish....”.
I do not deny knowing some Soviet diplomats and advisers. During almost ten years of my work at Kabul International Airport. I had been known as an active officer in controlling of the contraband especially the smuggling of drugs which was widely covered by local and sometimes by international media. I knew many diplomats, airlines’ staff, businessmen, professors, and experts from many countries and maintained good relations with them. I was invited to almost every reception held by the Embassies, Airlines, cultural centers, and so on. I received a very good cooperation from Mr.Burck, who was a representative of BNDD (Bureau of Narcotics and Dangerous Drugs)-now called DEA (Drug Enforcement Agency).He was the one who provided me the opportunity to intend a course in the Police Training School in Washington DC in1972.
Such usual day to day contacts can be used by under-cover agents who can pass what they find it interesting in the normal conversations and discussions. They can also mark you with a code name without your knowledge. Such an action can be taken either just for your protection with a good will from somebody who himself is not working for intelligence service or at least does not regard you an agent; or it is aimed to make their bosses fool and get credit by naming you an agent. The later method is common in local agents. They can misuse their neighborhood and friendship by listing their neighbors and friends as their informants or agents.
Who knows how many other agents or non-agents from other services have code-named me or others who were in similar circumstances. I want to emphasize that the one named in charge of the so-called Luch (Ray) {KGB in Afghanistan, page152} may have used the same method, or he himself is a victim of false allegations. An agent is someone employed in accordance to a mutual agreement or a contract. He receives material reward in exchange for his work. Calling innocent persons engaged in a discussion or a normal conversation, an Agent, is unforgiveable crime.
It is also worth-mentioning that the rivalry among the different Soviet agencies-the Embassy, the military, the KGB, and the Party advisers-as mentioned by the editors, could result in misunderstandings. Every agency could try to demonstrate that it was the most active and the most successful one in maintaining contacts. Under-covers from secret services could call such contacts: Agents.
It is not secret that we-members of the People’s Democratic Party of Afghanistan-trusted the Soviets more than the others, and we were more open with them.
It was a common belief in those days, that the Soviets were true friends for all suppressed peoples, and they stood for social justice. The solidarity between the international socialist movement, international working-class movement, and the international liberation movement across the world, was well-known. Taking such an atmosphere in consideration, the under-cover ones could extract information they taught useful, from friendly discussions.
I am totally astonished when Mitrokhin refers to my normal accomplishment of a duty ordered by my superiors as an act of Agent (KGB in Afghanistan, page151). The arrest of American diplomat was due to a request put to the top level in the interior ministry by the Soviets. Later, I was the one who discussed the matter with the General Commander of Police and Gendarmerie-Abdul Qadeer, expressing my concern about the possibility of Soviets’ bad intentions aiming at destroying the Afghan-American relations. Abdul Qadeer shared the opinion with the minister and both of them went to the President Mohammad Daud. As a result, the President ordered the ministry of foreign affairs to deal smoothly with the case and ask the American Embassy to silently send the accused diplomat back home. It should not be forgotten that in that period of time, we – members of the PDPA - were in full cooperation with Daud’s regime.
What happened to me after the April Revolt, and after the Soviet invasion, is crystal clear. I remained jobless. On June 19th I was taken from my house together with some relatives and visitors to the interior ministry and then to Pule-Charkhi Prison. I was treated with insult and impolite behavior. At midnight a dozen of my friends were also brought to the same prison. Thanks to the strong reaction from the party, we were released next day. I was ordered personally by Hafizullah Amin to stay at home avoiding all contacts. I was put under house arrest and could move only to the small market nearby my home escorted by security personnel. Nobody could visit me. Several times, I was taken to Said Daud Tarroon General Commander of Sarandoy (police) and Asadullah sarwary the head of Agsa, treated badly and warning impolitely without any specific accusation.
On February25th 1978, I was kidnapped on my way to the market and taken to Agsa. During ten days in Agsa I was daily severely tortured, surely with the knowledge of the Soviet advisers. Then I was taken to the horrors of the Pule-Charkhi, to suffer and see unbelievable atrocities.
After the downfall of Amin, I could never maintain good relations with the Soviet advisers. Few months after I had been posted as the General Commander of Sarandoy (police) I was removed from the post, on the ground of problems raised between me and Golabzoy-the interior minister- over administrative principals. In order to make it acceptable for the common sense in the society and the file and ranks of the party, it was done simply through omitting that post, as planned by the Chief Soviet Adviser of the ministry. I was jobless once again for almost two years. In1981, I was appointed Chief of the South-West Zone. There too, I had serious disagreements with the Soviet advisers. I could not agree to the blind bombardments and brutalities of their army against the civilians. Even I was obliged to make a great risk and write official letters to all the concerned authorities in the government and the party in Kabul and to the military headquarters of the zone, expressing my strong opposition and objection to their deeds( I have a copy of that letter). Shortly after, I was removed from my post. I remained jobless until 1983. Then it was found an easy and a pleasant way to send me abroad- far away as ambassador to Cuba. With the change of the leadership in Afghanistan in1986, I was shifted to India. Although I was very successful in my diplomatic work in New Delhi (you can go through the international press in that period of 1986 - 1989, to find out about just one side of my activities-my press conferences-), I was removed from my post, not because I had spent almost three years in this post, but because I opposed shameful activities of the head of the under-covers, who was a diplomat ranking next to me. He could dismiss me through his powerful channels. I was shifted to Yugoslavia with bad intentions, and very soon in the course of one year, I was dismissed once more. I did not defect in 1990 as alleged by the editors. I returned to Kabul, and remained jobless to the end of the Dr.Najibullah’s era. While thousands of non-commissioned officers were promoted rapidly to very high ranks and hundreds of them to over the rank of General, I could not move further than Colonel, the rank I had in 1979, and as said before, I faced so many dismissals and long periods of joblessness.
An Agent obeys the orders, remains loyal, and does not oppose the employers. In return he is also supported. Clearly it was not the case with me.
We regarded the Soviets our friends, as mentioned before. We welcomed their assistance for the development of our country, but we could not be in agreement with their ruling our country.
Some more points to mention:
Mitrokhin has pointed to a letter written by an unknown Soviet to the CPSU Central Committee accusing Pozanov, Gorelov and Osadchy of forming a pact engaged in looting and corruption. Later the writer regrets the execution of Daud who in his words was “our man to the core”. (KGB in Afghanistan, page45)
You can see the real face of this double-agent Mitrokhin. He gives an indirect hint that Daud was also an agent. The only missing word here is a codename.
This double agent Mitrokhin does not expose the real agents; rather he names the very well-known leaders of the party- the ones known as having friendly relations with the Soviets.
Double-agent Mitrokhin does not reveal important secret information; rather he describes a detailed history of the events inserting falsifications not hurting KGB, and fulfilling the desires and instructions from MI6 and probably from the CIA too, in focusing those Afghan personalities regarded by them unfriendly or hostile.
Let me address the editors of the English version, rejecting their allegation of naming me the assassin of Daud (KGB in Afghanistan, page23). I declare loudly that I am not and I can not be an assassin, neither of Daud nor of any other creature.
Precisely, I want to emphasize, that I could never and can never be a spy against my beloved country or an assassin. All such allegations are politically motivated by political opponents, or self-made false propaganda and black- mails from those forces and agencies who disliked my stands and positions one or the other way.
I regard it my legitimate right to ask Woodrow Wilson International Center for Scholars to publish this whole text as a document enclosed to the”KGB in Afghanistan” written by Wasiliy Mitrokhin and published by WWICS. It will be highly appreciated if it can be immediately put on their internet site in connection to Mitrokhin’s book.
With Best Regards
Abdul Samad Azhar
به مرکزبین المللی وُُُدرو ویلسن برای دانشمندان عبدالصمد ازهر 16مارچ 2009
در مورد
" کی جی بی در افغانستان "
آقایون محترم !
با تآسف، این جانب خیلی دیر از نوشتۀ واسیلی متروخین، تحت عنوان" کی جی بی در افغانستن" آگاهی یافته و به متن اصلی آن دسترسی یافتم.
در حالیکه هر کار و تحقیق با ارزش را(اگر غیر جانبدار باشد) تقدیر میکنم، میخواهم ادعاهای شرم آوری را که متروخین در مورد من نوشته است، به صورت کلی و بنیادی انکارو رد نمایم. من به این نظرم که ویرایشگران ، با این تذکر شان که : " در حالی که ما این نظر متروخین را که آنها را در درجۀ اول اجنت و در درجۀ دوم کمونست می پندارد، غلط میدانیم؛ توضیح این مطلب که آنها تا کدام درجه با شبکه اطلاعاتی شوروی درگیر بوده اند، با اهمیت میباشد..."، در نرمتر کردن موضوع ، تلاش ورزیده اند.
من از شناخت بعضی دپلوماتان و مشاورین شوروی انکار نمیکنم. در مدت قریباٌ ده سال کارم در میدان هوائی بین المللی کابل، بحیث یک افسر فعال در کنترول قاچاق، مخصوصاٌ قاچاق مواد مخدر، شهرت داشتم، که این فعالیتم در رسانه های محلی و بعضاٌ بین المللی، تحت پوشش وسیع قرار میگرفت. من دپلوماتها، کامندان شرکت های هوائی، تاجران، استادان و خبره گان از کشورهای زیادی را می شناختم و روابط خوبی را با آنها حفظ میکردم. تقریباٌ به هر دعوتی که از طرف سفارت ها، شرکت های هوائی، ، مراکز فرهنگی و امثال آن، برپا می شد دعوت می شدم. من از آقای برک [1]، نمایندۀ بی ان دی دی (ادارهء مخدرات و ادویهء خطرناک) [2] که اکنون بنام دی ای اِ (ادارۀ تطبیق قانون ادویه ) [3] یاد میشود، همکاری بسیارخوب داشتم. او کسی بود که در سال 1972 برای من فرصت آنرا مهیا ساخت تا در کورس مواد مخدر، در آموزشگا ه پولیس در واشنگتن دی سی، امکان آموزش بیابم.
چنین تماس های روزمره ،میتوانند از جانب اجنت های تحت پوشش، مورد استفاده قرار گیرند و آنچه را در صحبت ها و مباحثات عادی دلچسپ می یابند، به کانال های مربوط خود گزارش دهند. درین جریان، میتوانند، بدون آگاهی شما، برای تان نام رمزی هم بگذارند. چنین یک عملی میتواند با نیت خوب به خاطرحفاظت شما از جانب شخصی که خودش کارمند استخبارات نیست، ویا اقلاٌشما را اجنت نمیداند، صورت گیرد؛ ویا با نیت بد تحمیق آمران وکسب اعتباربا نمایش فعالیت خود، شمارا اجنت قلمداد کند. روش آخر در میان اجنت های محلی خیلی معمول است. آنها از همسایه گی و رفاقت های شخصی سوء استفاده نموده، همسایه گان ورفقای خود را در لست مخبران واجنت های خود حساب میدهند .
کی میداند چه تعداد اجنت ها یا غیر اجنت ها از سرویس های دیگرنیز، مرا یا دیگران را که در شرایط مشابه قرار گرفته اند ، نام رمزی داده اند؟! میخواهم براین نکته تاکید نمایم کسی که بنام مسئول شبکۀ لوچ (شعاع)، یاد گردیده ( کی جی بی در افغانستان، صفحه 152)[متن انگلیسی]، همین شیوه را به کار برده است ؛ ویااز کجا معلوم که خودش نیز قربانی ادعاهای نادرست نه بوده باشد. اجنت کسی است که بر مبنای یک موافقتنامۀ دو جانبه یا قرارداد، استخدام میشود. در برابر کارش پاداش دریافت میدارد. انسان های بیگناهی را که صرفاٌ در یک صحبت یا مباحثه شرکت داشته اند، اجنت نامیدن، یک جرم نابخشودنی است.
این نقطه هم قابل تذکر است که رقابت میان نهادهای مختلف شوروی- سفارت، ارتش، کی جی بی، ومشاورین حزبی- همان طوری که ویرایشگران به آن اشار ه نموده اند، منجر به ایجاد سوء تفاهمات شده میتوانست. هر یک ازین نهادها در تلاش بود خود را در ایجاد و تآمین تماس ها، فعالتر و موفق تر از دیگران نمایش دهد. مخبرهای تحت پوشش، چنین اشخاص مورد تماس خودرا، "اجنت" نامگذاری کرده می توانستند.
برکسی پوشیده نیست که ما – اعضای حزب دموکراتیک خلق افغانستان- برشوروی ها بیشتر از دیگران اعتماد میکردیم و با آنها بی پرده صحبت میکردیم.
دران روزگار، این یک عقیدۀ مسلط بود که شوروی ها دوستان راستین خلقهای زیرستم و پشتیبان عدالت اجتماعی، بودند. همبسته گی میان جنبش بین المللی سوسیالیستی، جنبش بین المللی طبقۀ کارگرو جنبش بین المللی آزادی بخش، در سراسر جهان، قضیۀ شناخته شده بود. با در نظر داشت همین فضا، کارمندان تحت پوشش، معلوماتی را که مفید تصور میکردند، از مباحثات دوستانه کشیده می توانستند.
ازینکه متروخین اجرای عادی امور وظیفوی مرا که به هدایت آمرانم انجام داده ام، بمثابۀعمل اجنت نمایش میدهد، کاملاٌ حیر ت زده ام ساخته است (کی جی بی در افغانستان، صفحه151)[متن انگلیسی]. بازداشت دپلومات امریکائی، بنا به تقاضایی بود که از جانب شوروی ها به مقامات عالی وزارت داخله بعمل آمده بود. پسانتر این من بودم که تشویش خودرا در مورد امکان نیت سوء شوروی ها مبنی بر تیره ساختن روابط افغانستان و امریکا، با عبدالقدیر- قوماندان عمومی ژاندارم و پولیس، مطرح نمودم. عبدالقدیر هم این نظر را با وزیر داخله درمیان گذاشت و هردو نزد رئیس جمهور محمد داؤد رفتند. در نتیجه ، رئیس جمهور به وزارت خارجه هدایت داد در موضوع با نرمش برخورد نموده، از سفارت امریکا بطلبند تا دپلومات متهم را بدون سروصدا به کشور شان بازگردانند. فراموش نباید کرد که دران مقطع زمانی، ما- اعضای ح د خ ا – در همکاری کامل با رژیم داؤد قرار داشتیم.[4]
آنچه برای من بعد از تحول اپریل[ 7ثور] و بعد از مداخلۀ نظامی شوروی، اتفاق افتاد، خیلی روشن و هویدا است. من بیکار ماندم. در 19 جون[ 30جوزای1357] مرا با شماری از اقارب و مهمانانم ازمنزلم به وزارت داخله و سپس به زندان پلچرخی بردند. با من پیش آمد خیلی اهانت بار وسلوک بی ادبانه بعمل آمد. در نیمه شب یک درجن از رفقایم نیز به همان زندان آورده شدند.در روز بعدی، بنا به عکس العمل قوی ایجاد شده در حزب، آزاد شدیم. برای من، شخصاٌ از جانب حفیظ الله امین امر داده شد که از خانه بیرون نروم و تماس هایم را قطع کنم. من در منزلم تحت نظارت قرار گرفتم و تنها تا مارکیت نزدیک، با بدرقۀ پرسونل امنیتی، رفته میتوانستم. احدی به ملاقاتم آمده نمیتوانست. چندین بار نزد سید داؤد ترون قوماندان عمومی ثارندوی (پولیس) واسدالله سروری رئیس اگسا برده شدم و در هر بار، بدون نمایاندن کدام اتهام مشخص، با بدرفتاری و اخطارهای غیرمؤدبانۀ شان مواجه می شدم.
در 25 فبروری 1978 از راه مارکیت اختطاف و به اگسا برده شدم. در طول ده روز اقامت در اگسا، روزمره مورد شکنجه های شدید قرار گرفتم که یقیناٌ مشاورین شوروی ازان بی اطلاع نبودند. سپس به وحشتگاه پلچرخی برده شدم ، تا مظالم و جنایات غیر قابل باور را تحمل کنم و شاهد باشم.
بعد از سقوط امین، هیچگاهی نتوانستم روابط خوبی با مشاورین شوروی تامین نمایم. چند ماهی بعد از تقررم در پست قوماندان عمومی ثارندوی (پولیس)، به دلیل مشکلات ایجادشده میان من و گلابزوی- وزیر داخله- روی پرنسیپ های اداری، ازان پست سبکدوش گردیدم. به منظور قابل قبول گردانیدن آن برای اذهان عامه در جامعه و صفوف و کادرهای حزبی، همان طوری که توسط سرمشاورشوروی وزارت داخله پلان شده بود، با حذف آن پست همه چیز به ساده گی انجام پذیرفت. من باز هم برای مدت تقریباٌ دو سال بیکار ماندم. در سال 1981، بحیث آمر عمومی زون جنوب غرب تعیین گردیدم. درانجا هم عدم توافق های جدی با مشاورین شوروی داشتم. من نمیتوانستم با بمباردمان های کورومظالم اردوی آنها در مقابل مردم ملکی موافق باشم. حتی سخن به جایی کشید که مجبورگشتم خطر بزرگی را قبول و نامه های رسمی را در زمینه به تمام مقامات دخیل در حکومت وحزب در کابل، وبه فرماندهی های نظامی در زون نوشته، مخالفت و اعتراض شدید خودرا در مقابل چنین اعمال، اظهار نمایم ( کاپی آن نامه را با خود دارم). کمی بعد ازان، ازان پُست هم سبکدوش گردیدم. تا سال 1983 بیکار ماندم. سپس، راه آسان و خوش آیندی یافته شد و آن فرستادن من به آن دورها- به کیوبا ، به حیث سفیر بود. در سال 1996، با تغییر رهبری در افغانستان، به هند تبدیل گردیدم. با آنکه در کار دپلوماتیکم در دهلی جدید، خیلی زیاد موفق بودم، ( شما میتوانید مطبوعات بین المللی را در سال های 1986-1989 مرور نمائید تا اقلاٌ با یک گوشه ای از کارزار دپلوماتیک من – کنفرانس های مطبوعاتی- آشنا شوید) باز هم ازان پُست بر کنار گردیدم. اما نه به این دلیل که قریب سه سال را درانجا گذرانده بودم، بلکه به خاطریکه من با کارزار شرم آور آمر تحت پوشش ها[ کارمندان مخفی امنیت] که دپلوماتی بود در مقام دوم بعد از من ، مخالفت میکردم. او توانست از طریق چینل های با قدرت خود مرا برکنار کند. با سوء نیت، به یوگوسلاویا تبدیل شدم، و به زودی در مدت کمتر از یک سال بار دگر برکنار گردیدم. من در سال 1990 بر خلاف ادعای ویرایشگران متن، فرار نه کرده ام[5]. من به کابل بازگشتم و تا آخر دوران دکتور نجیب الله بیکار ماندم. در حالیکه هزاران خوردضابطان به سرعت به رتب بسیار بالا، و صدهای شان به رتب جنرالی ارتقا نموده بودند، من از رتبۀ سمونوال، رتبه ای که در سال 1979 داشتم، بالاتر خزیده نتوانستم، و همانطوری که قبلاٌ گفتم، با برکناری های متعدد و سالیان دراز بیکاری، مواجه بوده ام.
یک اجنت فرمان میبرد، وفادار میماند، ودر برابر استخدام کننده گانش نه می ایستد. متقابلاٌ خود او نیز مورد حمایت واقع میگردد. این ها با صراحت در مورد من صدق نه میکنند.
همان طوری که قبلاٌ تذکر دادم، ما شوروی ها را دوستان خود تلقی میکردیم. ما مساعدت های شان رادر انکشاف کشورما خیر مقدم میگفتیم، ولی با فرمان روائی شان بر کشورمان، موافق بوده نه میتوانستیم.
چند نقطهء بیشتر قابل تذکر:
متروخین به نامه ای که توسط یک فرد شوروی نامعلومی عنوانی کمیته مرکزی حزب کمونیست اتحاد شوروی نوشته شده و دران پوزانوف، گوریلوف، و اوسادچی را متهم به تشکیل یک پکت مصروف به چپاول و اختلاس ساخته است، اشاره میکند. پسانتر نویسندۀ نامه از قتل داؤد، که با افادۀ وی " او تا مغز استخوان آدم خود ما بود" ، اظهار تآسف کرده است.
درینجا شما رخ حقیقی این اجنت دو جانبه را دیده میتوانید. اوبا یک اشارۀ غیر مستقیم، داؤد را هم، یک اجنت جلوه میدهد. آنچه درینجا کم است همانا نام رمزی داؤد میباشد.
این اجنت دوجانبه، اجنت های حقیقی را افشا نه میسازد؛ بلکه از رهبران شناخته شدۀ حزب، که روابط دوستانۀ شان با شوروی ها برکسی پوشیده نبوده، نام میبرد.
اجنت دوجانبه- متروخین، اطلاعات سری مهم را افشا نه میسازد؛ بلکه یک تاریخچۀ مشرح حوادث را با داخل کردن دروغ بافی هایی که کی جی بی را صدمه نه میزند و مطا لبات و هدایات ام آی6 واحتمالاٌ سی آی اِ را نیز در به محراق کشیدن آن شخصیت های افغان، که به تشخیص آنها، نادوست یا دشمن استند، به اجرا در می آورد.
اجازه دهید ویرایشگران متن انگلیسی را مخاطب قرار داده، ادعای آنهارا در نامیدن من به حیث قاتل داؤد( کی جی بی در افغانستان، صفحهء 23)[متن انگلیسی] ، تردید نمایم[6]. من با صدای بلند اعلام میدارم که من نه قاتل داؤد ونه ا ز کدام مخلوق دیگر میباشم ونه چنان بوده میتوانم.
در اختصار، میخواهم تاکید نمایم که من نه میتوانستم ونه گاهی میتوانم علیه کشور محبوب خود جاسوس باشم ویا قاتل باشم. تمام این ادعاها با محرک ها و مقاصد سیاسی از جانب مخالفین سیاسی به عمل آمده، ویا تبلیغات دروغین خود ساخته و سیه سازی( بلیک میل)هاای است که از جانب آن نیروها و دستگاه هاای که موقف وموضع گیری های مرا به شکلی از اشکال نه می پسندند، اشاعه می یابند.
این را حق قانونی خود میدانم از" مرکزبین المللی وودرو برای دانشمندان" تقاضا نمایم تمامی این متن را به مثابۀیک سند ضمیمۀ " کی جی بی در افغانستان " نوشتۀ واسیلی متروخین، چاپ شده توسط این مرکز، منتشر سازند. اگر بدون معطلی در سایت انترنت در ارتباط با کتاب متروخین، گذاشته شده بتواند، کمال امتنان را خواهم داشت.
با احـترامات فایقه
عبدالصمد ازهــر
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
1. Mr.Burck
2. BNDD (Bureau of Narcotics and Dangerous Drugs)
3 DEA (Drug Enforcement Agency)
4. هنگام ارسال متن انگلیسی برای نشر، یک پاراگراف مخابره نشده بود. دیرتر به این موضوع ملتفت شده آنرا هم برای گنجانیدن درمتن، مخابره کردم. متأسفانه تا کنون گنجانیده نشده است. ترجمۀ دری آن پاراگراف چنین است:
" متروخین(ویا شبکۀ کی جی بی وی)، ازین جعل سازی که گویا من در پخش گمراه سازی در ارتباط قضیۀ دابز مورد استفادۀ کی جی بی قرار گرفته ام، خجالت هم نه کشیده است. او جمله اش را به شیوه ای مینویسد که برای خواننده این تصور را میدهد که مقالۀ "مرگ سفیر دابز بر وجدان کی سنگینی میکند؟" را من نوشته باشم. او از نویسنده و نشریه نام نه میبرد. درین جای شکی نیست که در رابطه به مرگ دابز سوالات زیادی وجود داشته، که هم دران زمان طرح و مورد مباحثه قرار گرفته میتوانست و هم اکنون قابل طرح ومباحثه میباشد. من احتمال اظهار یا شنیدن چنین سوال ها و مناقشه ها را رد نه میکنم. ولی نه من استعمال شده ام، ونه مقالۀمتذکره، اگروجود داشته بوده باشد، از من میباشد."
5. ویرایشگر انگلیسی، در پاورقی صفحه23 کی جی بی در افغانستان،دراخیر شناسنامۀ من نوشته بود : " در1989، به حیث سفیر در یوگوسلاویا تعیین و در 1990 فرار کرد.ویرایشگرمذکور بعد ازگرفتن این نامهء من، بعد ازماه ها تعلل، توأم با تصمیم انتشار نامه، این فقره را حذف میکند.(یادداشت برگردان دری)
6. ویرایشگر انگلیسی، در همان صفحه در شناسنامهء من نوشته بود : " اعتقاد برین است که او قاتل داؤد میباشد ". ویرایشگر انگلیسی، بعد از ماه ها تعلل، وقتی تصمیم به انتشار نامهء من میگیرد، این فقره را حذف میکند. همچنان پاراگرافی را که من دران ویرایشگران را مخاطب قرار داده بودم ، از نامهء من نیزبرمیدارد. وقتی با عدم موافقت و اعتراض من بر سانسور، وتذکر این نقطه که با سوء استفاده ازین اتهام[اتهام قتل داؤد]، درترجمهء فارسی، متهم به قتل میوندوال شده ام، مواجه میشود؛ او هم به جای اتهام قتل داؤد، اتهام قتل میوندوال را، با ذکریکی دوبه اصطلاح مأخذ، دران می گنجاند.(یادداشت برگردان دری)
یک یادداشت دیگر:
آقای اوسترمن(ویرایشگر)، بالآخره به تاریخ 8 جولای 2009 ، وعده انتشار متن مکمل بدون سانسورنوشته ام را، در نامهء برقی شان به عمل آوردند. وقتی تغییرات اخیرالذکربالا را، بعد از نشر مجدد نوشته ام، درپاورقی مذکور دیدم، نامۀ آخرین آتی را، به تاریخ 16 جولای، برای شان ارسال داشتم، که متأسفانه بی پاسخ ماند:
محترم آقای اوسترمن،
از انتشار متن کامل نامه ام، اظهار امتنان می نمایم. از ادعاهای نو شما با اشاره به بعضی انتشارات دیگر، کمی مایوس گردیدم. در حالیکه همیشه به این عقیده بوده ام که دانشمندان و محققین برای دریافت حقیقت، تحقیق وجستجو میکنند، من تلاش کردم شما و آن پژوهنده گانی را که با استفاده از نشرات شما در پی کشف حقایق اند، کمک نمایم. البته در عین زمان قصد آنرا هم داشته ام خودم را از اتهامات نادرست، تبرئه نمایم. هیچگاه در پی تقابل با کسی نبوده ام.
همان طوری که در نامه ام متذکر شده ام، چنین اتهامات محرک های سیاسی در عقب دارند. هرچیزی نوشتن، هرکسی را متهم ساختن، اشاعۀ شایعات، خاصة ً در شرایط بی قانون ما، کارخیلی آسان است. چنین منابع، تاریخ نویسان را به کجراهه برده میتوانند.
تصورش را بکنید اوسترمن عزیز، شخصی متن سابقۀ پاورقی شما را طرف استفاده قرار
داده، واشخاص دیگر همان نوشتۀ شما، ویا از آنهاای را که نوشتۀ شمارا مأخذ قرار داده اند، به حیث مأخذ به کار برده باشند، نتیجۀ آن عبارت خواهد بود از یک تاریخ غلط ، متکی بر به اصطلاح منابع یا مآخذ متعدد. هرگاه پژوهنده گان و مؤرخین بر متن نو پاورقی شما، که متکی برانتشارات ناشی از محرک های سیاسی وپر از جعلیات میباشند، اتکا نمایند، حقیقت، خودش قربانی تمایلات و تقابل های سیاسی خواهد گشت. به همین دلیل، همگان را، وخاصةٌ دانشمندان را، فرا میخوانم در برابر چنین ادعاها و اتهامات، هوشیارومحتاط باشند.
برای شما، در راه کشف حقیقت توفیق آرزو میکنم.
احترامات
ع . ص .ا زهـر
تقاضا از آقای دکتور حمید سیماب :
همان طوریکه جناب دکتور سیماب رسالۀ" کی جی بی در افغانستان" نوشتۀ واسیلی متروخین را یکجا با تبصره های ویرایشگران، به زبان دری برگردانده اند، لازم می افتد همانند آن ویرایشگران، ایشان نیز ، نوشتۀ فوق الذکر مرا، به حیث جزئی از مجموعۀ برگردان به نشر رسانند و امانت داری در برگردان را به نمایش گذارند
بالا
بازگشت