فضل الله زرکوب
ازتندری که هاتِف نوروزاست
بس کن به سمت بـــاد، دویـــــــدن را
با سر به پـــای هـرکــه خمیـــــدن را
بس کن گیــاه هــــرزۀ پاییـــــــــــزی
رویای خوشـــــه بستــن و چیـــدن را
از ابــــر های ســـاقی اقیـــــانـــــوس
در آبهــــای مــــــــرده تپـــیـــــدن را
از تنــــــدری که هـاتِف نوروز است
خــامـــوش رفتـــن و نچخـیــــدن را
ازمــــا که موج ســـرکش دریــــــاییم
در مرده ریـــگ برکــه خزیــــدن را
ما نیستیــــــم پـیلــــۀ ابــــریشــــــــــم
عمــــری به دور خویــش تنیـــدن را
آهـــوی مست دامــــن صحرا ییــــــم
پاپیـــــچ ریسمــــــــان و چریـــدن را
گــر چشـــم آسمانــــی، بگشاییــــــــم
نــــازل کنـــــیم آیــــۀ دیــــــــــدن را
پیش از طلـوع، پنجــــــره یی بگشای
زیـــن زمهـریر سخت، رهـــــیدن را
در اوجنـــــای قلــــه تمـــــاشــــا کـن
پــــرواز را، شکـــــوه پــــریـدن را
ای بـــــــــاد، بهتر آنکه ببندی چشــم
از کــــــوه، انتظـــــار خمیـــــــدن را
دوشنبه پنجم مردادماه 1388
فضل الله زرکوب
روباه
گورکنی در تونل مارپیچ میراثیش
وامانده های نیاکان خویش را
نشخوار می کرد
وعقابی که ابرهای سربزیر
عرق شرم شان را
ازاو پنهان می کردند
بر امواج رویایی بالهایش
به مهمانی کهکشانها می تاخت
روباه پیر
که بوی جمجمه ها را می شناخت
مرثیۀ خوشباوریها را
کنار گورستانی متروک
روی دیوار کاهگلی کوچه باغ دهکده ای خاموش
تکرار می کرد
تا دانه های ارزن گنجشکان را
درشیشۀ خوابداروی سحرگاهــیـش پنهان سازد
فضل الله زرکوب
آخرین ویرایش: دوشنبه دوازدهم مرداد ماه 1388
بالا
بازگشت