فضل الله زرکوب
چـهـــــل دزد بغـــــــــداد
چه بختی اســـت مارا همــش بد بیاری
چــه رخــتی است مارا همــش سوگواری
در این آسمان ابرهـــم سنــگ بــــــارد
و کـــژدم شود روی هـــر شاخــــــساری
تــــناب سیـــــاهی که برگــردن مااست
نــــدانم که دادســـتـــمان یــــادگـــــــاری؟
عـــزیزی شــبی گفت تا کــی خموشی
قـــدم نه چه ایـــن دست و آن دست داری
دگـــر نیست هنگـــام آداب و ترتــــیب
بـــرون آی از ایـــن پیــــلۀ زرنـگــــاری
نه بر مبــــتدا و خـــــبر هست جـــایی
نه منصوب و مرفــــوع، را اعتبـــــاری
دوبیتی، غزل، قطعه،با وزن، بی وزن
بــــــیار آنـــچه در چنــــتۀ خویـش داری
که این خانــه از پایبســـت است ویران
تــو در فکر ایوان و نقــــــش و نگـاری
ندیدی به چشمت که در شهر کـــوران
بود مـرد یک چشـــم را تاجــــــــــــداری
چو افتد به خمـــــیازه شمشیر مـــردان
کـــنند ایـــزکــان میــــل چــابکــــسواری
بـــــدو گفــــتم ای یار پایـــــــیزی مـن
نبـیــــــنی که میـــدان پراست از مــداری
یــــکی کــــاه را کوه نوشــــــاخ سازد
دگـــر،کــــوه را کـــــــاه نـــــرم بهـــاری
چهـــل دزد بغـــداد را گــرنـدیــــــــدی
زنــــزدیک بنــــگر اگــــر اهل کـــــاری
بود مـــژدۀ مـــوزه بسیـــــار وفـــــردا
زپایــــی نیــایــــــد بــــرون نیش خــاری
خر شان چو از پل گـــذر کرد دیگـــر
به قـــامـــوس این خرسواران حمــــاری
چرا بـــــاز، تکرار و تکرار و تکرار
و تکـــــــــــــرار آن یـــــاوه های شعاری
قیـــــام وقعــود و رکــوع وسجــــودی
اگــــر بود پـــــرّید، گـــــــــاه خمــــــاری
کنون پای ما سخت، لنگ است وکوتاه
به مــــــیدان تقـــــوا و پرهـــــیزگـــــاری
که افتــــــاده چشمان پرحسرت شیــــخ
به محــــراب پرزرق وبــــرق هــــزاری
از آن خــــوابهایی که تعبــــــیر کردیم
کنــــــون سربـزیریـــــــــــم ازشرمساری
دگـــر ما و ســــرهــــای پست شکسته
که خـــود کرده را چـاره ای نیست، آری!
نگفـــتـــــند اندازه هـــــرجا نــگه دار!
مده کــــــار، در دست ناکـــــرده کــــاری
محک می زند مرد را گـــــــرد میدان
چو سر می رســـــــد لحظــــــۀ پایــداری
ولـــی زور بازو به پـــا می شتــــــابد
در این پهــــــلوان پنبــــــه هـــای فراری
وزان پس به هر کوچه باغـی درآینـــد
و گوینـــــــــــد: ماییــــــــــم شیر شکاری
یلانیـــــم در دشت بکـــــوا و لیـــــــلی
بود جــــای پـــامـــان به هر بیـشه زاری
من آنـــــم که رستــــــم جوانمرد بـوده
بلی بـــوده اما تـــــو از او چـــــــه داری؟
نشســــــتن به زانوی نرم بزرگـــــــان
و پمپـــــــرس و پستـــــانک شیرخواری؟
جبیــــــنی اگر هست تان پرعـــرق باد
وگـــــرنه بخوابیــــــــــــد وارونــه واری
چه گویم!! مگــــر أختـــه کردنــد مارا
چو یابـــــوی بــــاری و اسب ســـــواری
خدایا چه دردی است این درد جانکــاه
کـــه درخـانــــۀ خویــــــش بی اختیــاری
بلـــی راســـــت می گفت آن یار همدل
بـــدیـــــن ســــان نباشــد ره و رسم یاری
بگریـــــد در این باغ، گنجشک بر تــو
اگـــــــر میــوه آور نهالــــــی نکـــــاری
برو یاور بازوی خـــــویشتــــن بـــاش
چـــه داری ز نامـــردمــــان انتظــــــاری
چه گویــــم؟ مگر نکته ای وام گیـــرم
به حجــــت هم از حجت قـــــــرن چاری
نـــــداری اگر رنگ ورویــی و بـاری
"چناری چنــاری چنـــــاری چنـــــــاری"
فضل الله زرکوب
یکشنبه چهارم مردادماه 1388
¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨
ای آیه های سبز اهورایی !!!
ای کاهنان معبد آمونیان شرق
ای والیان مطلق اقلیمهای زرق
ــ رویای انجماد خدایان خویش راــ
این چند روزه نیز
تفسیر های سبز بهارستان را
مثل گذشته با قرائت وارونه سردهید
پیش از شما فراعنۀ دیگر نیز
در تپه های خاکی بن بست نیلها
چون کودکان کودن بی شلوار
آیینه های مرمری آفتاب را
با پنجه های خویش، گل اندود کرده اند
اینک این
یوزارسیف های پر از گرگ خورده را
از چاه غدر دست به خنجر از پشت
خطی سپید تا افق نور می کشد
این برده های جمجمه در زنجیر
وین سینه های سوخته دل در تکفیر
با پیکران پیل و زگردن خورشید
از عهد سنگوارۀ مقهور خویشتن
تا عصر انفجار تفرعنها
کابوس اشک و کوس دورنگیها را
در بامداد آبی فردامان
تعبیر می کنند
ای آیه های سبز اهورایی
ازدنج این مغاره دگر سر برآورید
آری! ازین مغاره اگرسر برآورید
"هفت آسمان" زمَرُّد انگشتر شمااست
بیست وهشتم تیرماه 1388
فضل الله زرکوب
ماهیان مرداب
و قرنهااست که قلاب پرسش:(؟)
گلوگیر ماهیان سر گردان این برکه است
ماهیگیر
با توری که از ناخدایان ششلولی
ـ عفنترین تفاله های دزدان دریایی ـ
به ارث برده
رود بار جاری این جلگه را
دور سرش می چرخاند
وماهیان محکوم مرداب
دیری است که چیزی
به نام ذایقه را
فراموش کرده اند
فضل الله زرکوب تیرماه 1388
کرامت زن در سرزمین من
در سرزمینی که بورس کرامت زن
روزگاری سه صد افغانی "1"
روزگاری، سی گرام سرب داغ
وبا تخفیف، دامانی از سنگ بود
اینک
سهامداران جنازۀ دموکراسی
ده دلار نیز
بر جفت صد دلاری سبز بال
افزود کرده اند "2"
دیگر چه جای شکوه و فریاد است
فردا برای تنورسوختگان جهالت نیز
محموله های ضدعفونی
با چتر می رسد
محموله ای که شاید هم
ته ماندۀ بانداژ پای پشه گزیدۀ
سگ همجنس بازان "یانکی" است
زرکوب تیرماه 1388
"1": تعیین مهر زنان طی فرمان "شماره هفت" توسط نورمحمد ترکی رهبربه اصطلاح، "کبیر" حزب دموکراتیک خلق افغانستان در 19.10.1978 که با دستور شاگرد وفادارش حفیظ الله امین به تاریخ: 16.12.1979 با بالش، اعدام انقلابی شد.
"2": بی بی سی. بریتانیا به افغانهای خسارت دیده غرامت می پردازد. ).
استخاره با اشاره
اینک چهار هزار تفنگدار دریایی
با ششصد چراغدار
از بام برجهای جهانی
شاخ بزغاله ای را نشانه گرفته اند
که در سایۀ رخوتبار مزارع کوکنار
با گیاهبرگهای هرزه
ریش می جنباند
شما نیز
بی دغدغه
شبهای بی هویت فردا را
در سایۀ حمایت تجدد
بر بسترمخملین رد پای گرگهای خاکستری
چشمها را روی هم گذارید
چون شیخ ما سوارعدالت را
بر اسپ بی لجام استخاره نشانده است
آری درست و راست
او این سوار را
قطعاً که با اشاره نشانده است
هوررررررررا
زرکوب تیرماه 1388
بالا
بازگشت