فضل الله زرکوب
چند رباعی
دربدران
طفــلان یتـــــــــیم بی سریم ای ساقی
مرغان اســـــیربی پریــــــم ای ساقی
یـــادآر؛ چـــوبر دربــدران میگــذری
ما از همـــه دربـــــــدرتریم ای ساقی
نوروز
عمرم همه با گـــداز و باسوز گذشت
آگــــه نشدم چگـــــونه نوروز گذشت
گفتی که بــساز، تا شــــبت روزشود
در ساخـــتن وسوختـــنم روز گذشت
تصویرتو
نقـــــــاش ازل به پــرده های دل من
تـــصویر تـورا کشـــیده جای دل من
گربازشود فـــــصل نگــــــارســتانت
در هـر ورقی است جای پای دل من
آرزو
ای دوســــت بیا ســر من و درگاهت
ایــــــــن کـــوه بلـــــند آرزو کوتاهت
تو مــــــاهی و آفـــــتاب؛ مـحو نگهت
هم نخـــشب و هم مقـــــنع اندر چاهت
موج
جانا منـــــشین مگو که تــــنـها شده ای
برخـــــیز که همبـــــستر دریـا شده ای
بشتاب که این غرور؛ مادرزادی است
موجـــی تو و با نســـیم؛ یکجا شده ای
سبزه های تلخ
گفـــــــتم زچه رو بسان نـــــی نــالانی
ای اشــــــتر مــسـت شـعرمن جـولانی
گفـتا همه ســبزه هـای ایـنـجا تلخ است
سد شـــام؛ گرسنه به ازاین مهـــــمانی
زرکوب یکشنبه 30 فروردین 1388 کوپنهاگن
بالا
بازگشت