دوکتور انور ترابی

حدیث خــــــاطره هـــــــا

بیا زچشمه ی آمال قــــــــــــــصه بر گوئیم

شب است ورشته ی اینحرف تاسحر گوئیم

ازآن دیار که آغـــــــــوش زادگاه من است

چکامه ی سخنم مــــــــسند گواه من است

حدیث خاطره ها را به یاد بســـــــــــپاریم

مــــــــــلال روح وروان را به باد بسپاریم

نسیم مطلع خورشید خـــــــــــوشگوار آید

نوید رایحه ای صــــــــــــــبح آن دیار آید

زآفتاب سپید وزمســـــــــــــــــــتی بادش

زگرمی نفس وصبحــــــــــــگاه دلشادش

زآب تند که در جویــــــــبار غلطان است

زصبح باغ بهاران که عطرافشــان است

غروب سرخ نشاط شبانه مــــــــــــــیآرد

طلوع سبز ســـــــــــــــرود وترانه میآرد

دمی بیاد بیار آفتـــــــــــــــــــــــــاب ارزان را

نشاط سایه ی آن بید مـــــــــــــست لرزان را

نه ابر تیره که با آفــــــــــتاب در جنگ است

نه روز خسته که از خشم باد دل تنگ است

رموز تابش خــــــــــــــــــورشید نعمتی باشد

چواز دریچــــــــــــه ی نورش سلامتی باشد

به روزهم سبق آسمــــــــــــــــــــان آبی شو

غروب عاشــــــــــــق آن زورق طلا ئی شو

سکوت پهنه ی شب کهـــــکشان امید است

ستاره خنده کند سالگــــــــــــرد ناهید است

به بام خانه گهی شب نشســــــت یاران بود

وآسمان محــــــــــــــــــبت ستاره باران بود

به خواب گر بروی خواب راحت آمیز است

نه ترس وحشت وکابوس فتنه انگیز است

زباغ ودهکده ی ســــبز وکشتزار بگو

زشادمانی دامان کوهـــــــــــــسار بگو

زرقص خوشه ی شالی وباد صحرائی

زپیچ وتاب فرح بخــــش آب در یا ئی

طلوع باغچه زد بوســـه بر رخ شبنم

نسیم صبح نوازد ترنمــــــــــــی پیهم

شتاب آب به جوی ونوای ناب به دل

حلول شعر به لب سـردی مزاج خجل

سری به باغ بزن ســـــرخی انار نگر

شکسته نفسی پر بار شاخـــسار نگر

نشاط بر رگ تاک و سرور بررخ گل

مجال مستی انگور ونغمـــــه ی بلبل

گشاده رو ئی سیب وسلام شفـــــتالو

نماد خنـــــــــــــده ی تاک وتبسم آلو

به این کرانه ی ساحل نشین بحـــــر شمال

به خشم وهیبت طـــــوفان سرد قامت سال

نشــــــــــسته ام به درازای سالها دل تنگ

به همصدا ئی پائیز وســـــــرمه ی نیرنگ

به مرز باد نهان سوز آشیــــــــــــــانه زدم

وسنگ صبر به فرق ســــــــــر زمانه زدم

نظر به چهره خــورشید خسته ی کم رنگ

وجود وسوسه ی روز تــیره ی شب رنگ

سکوت سینه ی شب خواب را ربوده زکف

هزار سوژه ی آشفته پاکشــــــیده به صف

اگر دروغ نگویم همیــــــــــــــشه دل تنگم

غبار بردل وباسر نوشـــــــــــــت درجنگم

اگرچه جسم و وجودم زکشورم دور است

قسم که بارقه ی عشــــق تالب گور است