چکش کوب
خرم
خرم، خرم و خر
اگر نرخرم، .... خرم
وکره خر
درهرحالت
درخدمت بشرم
برایم آودادند
یک توبره جو دادند
شب در طبیله خاودادند
همراه گوسفند گاودادند
فردا درپشتم پالان کردند
باچوب درفرقم زدند
طرف پاکستان چالان کردند
هدایت از امریکا بود
همکاری را عربستان انگلستان کردند
ازانجا مرمی آوردم
خانه خودرا
به امرایران وپاکستان
خاکدان کردند
بار دیگر سنگ آسمانی بر فرقم باریده است.امروزه روزحرف ازمبارزه برضد فساد وکثافت است واقعاً زمین، هوا، دره ووادی، دشت وصحرا وادارات کشورعلی ا لخصوص درمقامات کلیدی کشور کثافات تراکم کرده است، ازان گا ز میتان فوران میکند. بدین خاطراست که اکثریت جامعه کورشده اند. چیزی را دیده نمیتوانند تنها بوی کثافت را تنفس میکنند. بازهم عاصی مانده و دوزخ مجبورهستیم که ما خانواده خر بیچاره خاکش خاکش کثافتها را دوباره به سمت که کثافات ازانجا به کشورما صادر گردیده است انتقال دهیم.
یک چانس بزرگ وجود داردکه این بار((خرهای بی دم مجبورهستند)) گناهان انجام شده خودرا تلافی نمایند.
بعدازانجام این کارجهت رفع خستگی تان بخوانید که غضنفر چطورپا سخگوی اعمال خود است.
شنیدم که روزی غضنفر ز دشت
روان جانب کلبـــه خویش گشت
غضنفر بر "اِسّاره" بنشسته بود
همان خرکه جانش بدو بسته بود
غضبناک و بی حال و بی حوصله
تنش خسته بود و لبش پر گِـــله
به اسّاره می گفت با آه ســــرد
از آنکس که بود و همی آنچه کرد
از آن روزگــــــــاران که با اقتــدار
همـی گندم و جو کشیدی به دار
به بیلش همی کــَـند ده کیله را
به زانو همی کـــــــرد خم لیله را
نبودش هراس از دَد و دیو و غول
به دندان کشید از ته چـــــاه، دول
حـــریفش نه سرمای در چلّه بود
که گـــــرمای مرداد از او ذلّــه بود
غضنفـــر همی راند و از روزگار
شکایت به اِسّــاره می کـرد زار
که این پیـرفرتوتِ پشتت ســـوار
زمـــانی حریفش نبودی هـــــزار
زرنگ و زبل بود و پرشور و شــــر
به هیبت چوشیروبه نیرو چو خــر
زمـــانی ز بــاد و پمـی تا جَــــزن
ز تو پهلـــوان تر نبودی غضــــــن !
چـــو بگــذشته ســــال از برم 65
نـــدارم به جز غصــــه و درد و رنج
چه آســـان امان و توانـــــم برفت
جـــوانی چو تیر از کمـــــانم برفت
نبودش غضنفــر نیـــــــــازی به غیر
جوانی کجـــــــایی که یادت به خیر
غضنفــــر همی غرق اندیشه بود
شگفت از جهــان ستم پیشه بود
بناگـه زیک گوشه بانگـــی درشت
غضن را همی لـرزه انداخت پشت
صدایی بم و طعنــه آمیز و مست
همــی بنـد افــــکار او را گسست
سلامت چه شد؟! پیرمـرد خرفت!
ببــــــاید تو را حـــال، اینـک گرفت
گمــــانم پـدر آن لبـت دوختـــــــه
تو را تربیت مَـــر نیـــاموختـــــــــه
فـــــرود آ کنون زان خــــر محترم
به نزد من آی و بـکِش در بـَـــــَرم!
مهــــارش رها کن تو بی گفتگو
تو از جـان این خر چه خواهی بگو
تو را مــــن ندانــــم که رَه داده ده
تو ای اُســکُل آبــــــــرو بــــاد ده !
چکار آیدت این همه روس و کرگ؟
بز و چَپّش و گو چّه و میش و دَگ
تو با این سرو شکل و این گیوه ها
چــــه بهتر که جــایت بوَد موزه ها
قسم می خورم این دَبیت و چُپُق
تورا کرده این سان عبوس و عُنق
نهـــــــــان کرده ای زلف زیر نمد؟
گمــــــــانت دل دختران می برد؟
بیا ای غضـن حرف من گوش کن
تو این ماچـــه خر را فراموش کن
بجای بز و گاو و این ماچــــه خر
بــــرو یک سورِن یا هیوندا بخــــر
محـــاسن چو بز می گذار و فَشِن
که ننمـــایَدَت تُرشروی و خــشن
به لب نِه تو جـــــای چُپُق پیپ را
به روز آور این شکل و این تیپ را
غضنفر که نامیـــست از عهد بوق
هم اینک عوض کن به یک نام نوق
غضنفر بدو گفت : ای بی ادب !
بکِش از سر راهــــم اینک عقب
به جای تفــــاخر به آن پیپ خود
به بالا بکش اینک آن زیپ خود
غضنفربه معنا تودانی که چیست؟
مرا نام شیر است عقبتر بایست !
و لیکــــن تو را نــام باشد "سیا"
که قلبت سیه باشد ای بی حیا
چه گویم تو را ؟ مست و لایعقلی
در اندیشه ی بنگی و منقلـی !
گمـــــانم نباشد تو را کــار و کسب
که ریشت به بز ماند و مو به اسب !
جَدل جـــــــــای دیگر برو ســاز کن
دهــــــانت ببنــــد و رَهَـــم باز کن
سیامک بگفتا : تو شیری ، ولی
نداری دل اندازه ی ای مَلی !
تو با یک پخ از جای در می روی
نه با پا که با جان و سـر میدوی
اگر سـام و گر رستـــم و نِـیرَمی
بمیـــری دماغت اگـــــر گیرمی !
بگفتا: غضنفــــــر تو ای رو سیگا
مُل ِ نره خـــر داری و مِلِّــــه گا !
مَناز ای پسر بیش بر ظلم خویش
همان به که بالاکشی چُلم خویش
سیامک از این گفتـــــه رنجور شد
تو گویی غــــــرور از برش دور شد
به او گفت با غیظ و از روی خشم
تو را برکَــــنَم اینک از بیخ ، پشم !
من آن پهلــوانـــم در این سر زمین
به سر پنجه ســازم یلان را غمین
به اندام و بازو منم چون شِــــرِِک
به هوش و ذکـــــاوت بباشم دِرک!
بدان ! شیر و گرگ و نهنگ و پلنگ
تمـــامی نمایم به یک ضربه لنگ !
غضنفر بخندید و گفتا که هِــی !
تظاهر کنی این چنین تا به کی؟
چه نیکو شناسم تو را ای جوان
تو آنی که رستم بود پهلـــوان !
تو آن پهلــــــوان ستــم دیده ای
که از گ....ز بزغاله ترسیده ای!
حریفــــی تو صد لشگر پشّه را !
به زیـر آوری تــوره ی نشّــه را !
به یک ضرب کارا مگس می کُشی
تو بی یار و یاور نفس می کشی
کنون با دل و جان شنو این سخن
از این پهلـــوان ، شیر مرد کهـــن
نخواهـــــی رَوی گر هم اینک ز رو
چپُق را نمـــــــایم به کو...َت فــرو
سیامک از این گفته بر خود ژکیـد
یکی قطره خون از سبیلش چکید
بغرید و فریـــاد زد : ای غَضـــــن !
دم از مــــــــردی و زور بازو مــــزن
مرا بین و این هیــکل و این بَــــرَم
به تن همچو آرنولد خوش هیکلــم
بپرهیـــــز از این دشنه و تیغ مـن
از این هیکل و نعـــــره و جیــغ من
ز فریاد شیران در آن چاشتگاه
دو صد تن بیـــامد به آوَردگـاه
گروهی بسان غضن خر سوار
گروهــی به در رفته از تن زَوار
یکی تیفره ای بر تن آویختــــه
یکــی از زراعت عرق ریختـــه
یکی ایستــاده به پشت خرش
ز حرف سیــامک بریده کـَفَـش
یکــی گـوید از زور و بازوی اوی
یکی درشگفت ازهیاهوی اوی
یکی لب گشوده به مدح غضن
از آن سو یکی گویدش: زر نزن!
غضن بر نتابید آن حرف مفت
به گِرد سیامک بگردیدو گفت:
گمانت که من پیرو وامانده ام؟
هم از خیل اموات جامانده ام؟
پس اینک شنو تاکه من کیستم
به سان تو بی بتّه من نیستــم
همی جد من کـَبلی طهماسب است
کـــه او را پدر خوانده جـاماسب است
نـــژاد وی از تخم گشتــــاسب است
که گشتاسب از تخم لهراسب است
همی رو چنین تا فریــــدونِ شـــــــاه
که شاه ِ جهــان بود و خورشید و ماه
ولیکــن تویی از نــــژاد چه گیـــــو ؟
گمـــــــانم که باشی ز اَکـــوانِ دیو !
هم اینک ز راهم بشو در کنار
و یا چون شغال از بَرم کن فرار
و گرنه مَلاجــــت بکوبم به بیل
که از نعره ات لرزه افتد به پیل
بلایـی چنـــــان آورم بر سـرت
بســـوزد دل مهـــربان مـادرت
سیامک چو بشنید از و این سخن
بگفتا : دِر ایز نو پرابلِم ، غضـــــن !
تو خود گر فریدون و جاماسبی
ور اسفندیاری و گرشاسبی
کنـــــونت چه کار آید ایل و تبار
که هنگـــام رزمت نیــاید به کار
بگو تا چه داری تو خود از هنر؟
کــــه نام و نشـانت ندارد ثمر
تو را گر نژاد است از کیقُبـــــاد
بدان من نشان دارم از سندباد!
تو را گر بوَد از تهَمتـــن نشـــان
تبارم بود من ز می تی کــومان
پدر جد من نام بودش ای تی !
منم از نـــژاد سِرِندی پی تی !
رها کن تو اینگونه افســــــانه را
مکن خسته آن فک و آن چانه را
غضنفر از این گفته غمناک شد
دل آزرده گشت و غضبناک شد
بگفتا:عجیبـــــا! چه بی غیرتی
مـــــــرا حـــال تو برده درحیـرتی
چه نیکو سخن گفتی ای نره خر
تو را می نباشد تبــــــــار از بشر
نــــداری تو از آدم اصـــل و نسب
مگر شمر ذی الجوشن و بولهب!
کــدامین پدر لقمه ات داده است؟
که اینگونه بیشرمی وخوار وپست
نـــــــدارم دگــر من ز قتلــت ملال
چو بزغاله جانت همی شد حـلال
سپـر را بیفکـــن کنـــون از بـَرَت
که شد خاک عالم همی بر سرت
سپس ای جوان لعیــن و عبــوس
به نزدیکــــــم آی و دو پایم ببوس
وگرنه که خـود را به کشتن دهی
به گــــاه ِ نبرد آن سـر و تن دهی
چو اسّاره از صاحبش این شنید
زمین را ز غیرت به سُمّش درید
باِ ستاد آنگــــه به روی دو پــــا
خــروشیــــد و غرید چون اژدها
لگــد می پرانیــد و میداد گـ...ز
همی گردوخاکش شب آورد روز
سیامک به خشــــم آمد و داد زد
رَجَز خواند و این گونه فریــــاد زد:
تو ای پیر وامـــانده ی خُل د ِروس!
گمانت که خرسی حریفت خروس؟
کنـــون ای ز عهــد قجــَر آمـــــده
یقین دان که عمـــرت به سر آوده
سیامـــک چو اینگـــــونه فریــــاد کرد
رگ گــــــــردن و بیضـــه اش باد کرد!
به جولان همی رفت در چپّ و راست
خـُـــــرو ش از میان جماعت بخـاست
کشید از دوال کمـــــر دشنه ای
چو درّنده گرگ به خون تشنه ای
به ناگه یورش بر غضنفـــــر نمود
ز وحشت رخ آسمـــان شد کبود
بر آورد از جان و دل آن عمـــــــود
که آرد به قلب غضنفــــر فـــــرود
یلان را کشاکش چو بالا گرفت
جمــــــاعـت دَم ِ بارکلّا گــرفت
غضنفر به یک لحظه دستش گرفت
به دست دگـــر چنگــش آورد خِفت
ز چنــــگ سیـــامک بــه آنـی ربود
همان دشنه ی خوفناکـــی که بود
از این صولت اسّاره هم جان گرفت
سیــــا را ز باسـن به دنـدان گرفت
پس آنگـــه بیانداختنــــــــدش زمین
به دنیـــا نبــودی نبــردی چنیـــــن
غضن جست وبرسینه اش برنشست
به مــــرگ سیـــامک کمــــر بر ببست
دو سیلی محـکــم به رویـش نواخـــت
رخش زان دو سیلی چو آتش گـداخت
به ناگــــــه ندایـی از آن دوردســت
بگفتا غضنفــــر ! نگـــــه دار دست
جماعـــــت ار آن نعره حیران شدند
همی غافل از جنگ و میدان شدند
سواری چو بیل بیلو از گـــــــــرد راه
بیــــــــامد شتـــابــــــان به آورد گاه
صف مردمان را به زحمــــت گشـــاد
به آورد گــاهش قـــدم در نهـــــــــاد
چنان او ز مرکب به پایین جهیــــــــد
که رنگ از رخ آن دو جنگــــــــی پرید
گرفت از غضن دشنــــه ی آهنیــــن
بیفکنـــــد آن ســــــو به رو ی زمین
غضنفر از این قصه دلگیـــــــرشد
دل آزرده تسلیم تقدیــــــــر شد
چو گشت از غزای سیامک جدا
بگفــــت آفرین بر تو ای کدخـدا
نبــــاید که برخیرم از پیکـــــرش
که سر را نمایم جدا از سـرش
از این جمله رنجید آن مستطاب
به تندی غضن را نمودی خطاب
عجیبا غضنفر وقارت چه شد؟
صبوری و وقر و قرارت چه شد؟
چه دیدی که اینگونه آشوفتی؟
مر این نره خر را چنین کوفتی
چه طوفان و سیـــلاب یا زلزله
تو را کرده این گونه بی حوصله
چنان شیر زخمی درما نده ای
چرا تاب و طاقت ز کف داده ای؟
غضنفر بگفتــــا که عالـــــــی جناب
ندانم تو را من چه گویـــم جـــــواب
چه گویم من از دست این گاو میش
که از غصــــــه کـرده دلم ریش ریش
ادب در نهـــــــادش نـــه بنـهـاده انــد
نه شرم و حیایـش همــــی داده اند
نـــدارد ز غیــــرت به قـــــدر عــدس
سراسر غرور است و جهل و هــوس
سیا را نیامد خوش این قیل وقال
بگفتا تو ای هیکلت چون سَوال !
خیالت که از چنگ من رسته ای؟
که بر منبر اینگونه بنشسته ای
خدا را تشکـــر کن ای پر ز عیب
که ناجی تو را آمد ایدون ز غیب
زبان در کــــش اینک دهانت ببند
وگرنه کشم دست و پایت به بند
نظر کــــــدخدا بر سیامک فکنـــد
نگاهش غمین بود و لب پر ز پنــد
بگفتـــــــا دریغا دریغـــــــا جــوان
نداری تو از پهلـــوانی نشــــــــان
جوانی نباشد همی های و هوی
سپر کردن ِ سینـــــه ی پر ز موی
هیاهو کجا ، پهلوانی کجــــــــــا ؟
یــلان را نباشـــد سخن نا بجـــــا
جوانی بدان ! مرد و مردا نگیست
همی احترام است و افتادگیست
گر ارزش کسی را به عرعـــــر بوَد
چنین آدمی کمتــــــر از خــــر بوَد
ور او را تفـــــاخـــــر به بــــازو بـوَد
گوریل انگـــوری بــــرتــر از او بـــوَد
اگر بی حیـــــایی مــلاک توشد
ز یک گربه کس پهلوان تر نشد
به زورش کسی چون بنازد بدان
نباشـــــــد قوی تر ز شیر ژیان
میندیش دیگــــر به بازو و بــر
که اینگونه باشی کم از جانــور
مــــروت در آدم کــرامـــت بـــوَد
نه ارزش ورا قدو قـامـــت بـــوَد
فتوت بود مَـــر یـلان را هـــــدف
فتوّت چو دُر باشد آدم صــــــدف
کـــــنون تا نکردی لگد نوش جان
برو ردّ کــــارت تو ای نو جـــوان !
پس آن گه نگــــه بر غضنفـــــر نمود
که گردیده زان جنگ سست و خمود
بگفتــا ز فعــل تو اَم در عجـــــــب !
که ریش تو بگذشته از یک وجــــب
تو را جنـگ و پیکـــار زیبنده نیست
بر این کار تو چاره جز خنده نیست
جـــــوان را سخن نرم و نیکو بگوی
درشتی مکن بیش در گفت و گوی
به گاه سخن گفتن اندیشـــــه کن
مـــــــدارا و مهر و صفا پیشــه کن
صبـــوری بیفزا به کـــــردار خویش
تو او را ادب کن به رفتـــــار خویش
که شیر قوی پنجه اما صبـــــــــور
نشاید که افتد به دام غـــــــــــرور
غضنفـــر از این جمله خشنود شد
غم و غصه اش یک نفس دود شد
بگفتا دَمـت گرم ایا کـــــــدخــــدا
سزد گر نمــــــــایم تو را جان فدا
غضن اینچنین گفت و دلشاد شد
بر اسّاره بنشست و چون باد شد
بدین گونه این قصه پایان گـــــرفت
مـــر آوازه اش کل ایـــــران گرفت !
سیــــا را ولی عقده در سینه ماند
همی رفت و قلبش پر از کینه ماند
یا حق
بالا
بازگشت