فاضل

فشارم رفته   بالا   قندم   افزون 

فشارم رفته   بالا   قندم   افزون      ازین   بابت   پر یشانم   جگر  خون

    مفاصل همچو  زنبور  خانه  گشته             زسوز  و   درد  آن    بیتابم   اکنون

     گهی   بر    شانه   و   زانو      خرامد        گهی   بر   پنجه    ها   دارد     شبیخون

       رگان با  استخوان و عضله   و پیه            تمامی  درد     را  گردیده     کانون

       دو   چشمان   پرده   آوردست بالا            یکی  خوب  و یکی  دیدش   دگرگون

       میان    معده    هم پر    التهابست            چو شبنم   میتراود  از  برش    خون

       فرار     حافظه   چون     ماهواره            بسرعت   میرود   تا   او ج  نسیون

       به یغما  بر  دماغم   کرده   طوفان       فراموشی    چو   موج   آب جیحون

       چو گرگی  جلد  خود را  میخراشم             اگر شویم   تن   خود   را   بصابون

        سیه   گشته    صدف    دندا نها یم             که بود  اندر  جوانی   دری  مکنون

      نفس     تنگست    هنگام      تنفس            تو انگاری   که   هردم   میکنم جون

     رسای      قامت     شمشاد     گونم            کنونست    با   محاق   ماه   همگون             

 بهرصورت   خدا را   شکر     گو یم            سپاس   اندیشه  ام با    ذکر   ممنون

   طبیبی   حاذقی  خواهم  من  از حق           نشانم  تا   دهد   یک  راه    در مون

     زاکثیری    شفا    بخشی      جوانی            کند  تجویز ما یک  خورده  معجون

    خیال  این  هوس    از   سر بدر کن             که  آب   رفته   ناید  پس  به  آمون

     مخور  فاضل تو  غم کز حکمت حق          فنا   ثابت   بود   بر   چرخ گردون                                               

 

بوصف یار خود شعری سرودم

بسی کز دست  وی  نقمت کشیدم

 

 

لبانت سرخ  انگورست گل من       قیافت  همچو  زنبورست   گل من

بخون من تو رنگین کرده ناخن       مگر  انگشتت  انبور ست   گل من

ز آن  بالا قدت  جانا  چه گویم            بلندایش  چو   طنبورست   گل  من

دو  زلفان   سیه   تاب    داده       حجاب   چهره  هورست    گل من

دو ابرو  یت   کمان   رستمانه           زبانت زخم  ناسور  ست    گل من

بهای   خال   هندوی   تو دلبر          خراج   ملک   فغفورست  گل من

ثنایا  گر چه مروارید   غلطان          ضواحک زردوهم بورست  گل من

خد  نگ نرگست مانند  آهوست     یکی احول  یکی کورست   گل من

دهن  چون پسته  خندان نازک            کج وبدریخت ونا جورست گل من

ملاحت  در رخت  شد فتنه دل          فزون  گردیده  و شور ست گل من

خرامت همچو کبک کوهساران     مدمغ مست و  مغرورست   گل  من

دل من   بسته ی ناز     تو دلبر     بساخونین   و  مهجورست   گل من

به طیبت خاطر خود  شاد کردم         مرا مدح  تو   منطورست  گل من

چو فاضل بد سخن هرگز ندیدم     پریشانحال و   رنجورست  گل من

 

 

---

بالا
 
بازگشت