مولانا
عبدالکبیر(فرخاری)
به استقبال از غزل صالحه "وهاب واصل" که به این مطلع آغاز میشود:
زخمی که دادیی تو زمژگان بدین دلم دانی که جزنواوتپش نیست حاصــــــــلم
تیـــــــر آه
زخمی زتیرآه کسی ریخــــت دردلــــــــم زان رو به پاس خاطر انسان چوبسملم
دارم هنوز خامۀ روشنـــــــگر زمـــــــان مشکل کشاست قدرت فکرو انامــــــلم
گرنشکنم طلسم دویــــــــی ازرۀ حیــــات درپیشگاه نسل جوان خوردو عاطــــلم
آیینۀ سکندری آیین راستـــــــگوســـــــت بینم زحسن وقبح جهان در مقابــــــــلم
پیمان من به گوش جهان میرسد چــوروز باشدبه چپ ارادتی، پیوند نکســـــــــلم
ازلابلای موج حوادث به نــــــورعلــــــم روزی بردسفینۀ گردون به ساحـــــــلم
دارم ضمیرصاف که خورشید آرزوسـت چون جام جم به دادن تنویرشاغــــــــلم
شمشیرکین چوسینۀ اژداد مـــــــا دریــــد گیرم هنوزسجده به اعراب قاتــــــــــلم
بشنو گهی زطالب چرکین نـــــــابکـــــار خواند حدیث فتنۀ دوران به محفـــــــلم
علم ارنداد روشنی برقصرجـــــان مــــن پیوسته درحماقت و بند سلاســــــــــلم
درمانده ام به موجۀ گودال زنــــــدگــــی بیرون رود به زور خرد پای ازگــــلم
"فرخاری" درصیانت ناموس روزگار
بارسم و راه جهل واباطل مشاکـــــــلم
بالا
بازگشت