محمد شفیع بیان

 

نگاه

با یک نګاه مست که سوی ما غریبان کردی              تیر ز کمان کشیدی هدف قلب ویران کردی

اولین تیر نګاهت بر خانه قلب خوب نشست              خوب کردی خانه دل را خوب ویران کردی

بی صدا سینه شګافتی دل زدل خانه ربودی               وه چه عجب کاری که بر من حیران کردی

دل ربودی ز دلخانه وانګه فګندی بهر کباب             از اول دل را خوب نمک پاش وبریان کردی

من صید تیر مژګان وکمان ابروان تو هستم              سرخی رخسار ګواهست ګرچه کتمان کردی

هر چه کردی خوب کردی داشتم همین ارزو            با تیروکمان خویش تو هدف قلب بیان کردی

من از این دشمنی ها بسیار خوبی ها دیده ام             این نشانه دوستی است که خود عیان  کردی

راز دل و راز عشق را روزی همی  ګویمت             اګر  روزی ز من بیچاره تو پرسان  کردی

 

 

حسرت 

            

ما  غریبان  روزی خانه و ماوائی  داشتیم

بلبلان چمن  بودیم  صدا و نوائی  داشتیم

بود  ما  را ګل و باغ  و بستانی اندر وطن

سبزه  زاران و هم  گل و ارغوانی داشتیم

شاخ  و برگ  گلستان  ما  سوختند حسرتا

با طراوت   فضای خوش گوارانی  داشتیم

باغ  های سر بفلک میوه های رنگا  رنگ

میله ها  در کنار  ان جوی  بارانی  داشتیم 

دست استکبار واندر کمین بود دشمن زبون

سوختند یکجا همه  باغ  و گلستانی  داشتیم

کابل زیبا ویران شد با همه هست  و بودش

هم عمارت و ان  پارک زرنگارانی داشتیم

تار و پود  کابلم  را  یک  سره  اتش زدند

باغ بابر شاه و هم تفریح گاه پغمانی داشتیم

اهل کابل همه  اواره  و بی  خانمان  شدند

شهر پر فیض و برکت امن وامانی داشتیم

اشک اندوه می  بارد هر شب و روز کابل

 بکوهدامن زمین چه  کوهسارانی داشتیم

شکر دره   همچو شکر  پاره  میوه  دارد

بهرتفریح  چون گلدره باغ و بستانی داشتیم

بازار سرای خواجه چه جمع وجوش دارد

مرد میدان غزا چو میر بچه  خانی  داشتیم

ابشاران  (فرزه)  تفریح ګاهی عام وخاص

تخت استالف و پیر حضرت ایشانی داشتیم

انګور شرین وچشمه دوغ قره باغ نام دارد

به ګلغندی چه خوب میلهء ارغوانی داشتیم

همه را طالبان چون خلفش زبن بیخ  برکنند

هم باغ  و بستان مزرع  و تاکستانی داشتیم

خاک و وطن ما بدست اهریمن شد خراب

میل غربت نبود و نه قصد هجرانی داشتیم

ای فلک ! از تو ګله بسیار دارد دلی  بیان

ما خود اسوده بودیم روح و روانی داشتیم

بیان کجا و این دیار غربت و هجران کجا

اتش جنګ افروختند وحال پریشانی داشتیم

از قضای روزګار به قفس طلائی افتیده ایم

ما کی فکر این قفس و کنج  زندانی داشتیم

 

     محمد شفیع   بیان

 

     دنمارک

 

---

بالا
 
بازگشت