بهاران و روزنو
ز کوی یار می آید نســـــــــــــیم باد نــــــــــــــوروزی
از این باد ار مــــــــــــدد خواهی چراغ دل بر افروزی
چــــو گل گر خرده ای داری خدا را صرف عشرت کن
که قارون را غلــــــــــــــــط ها داد سودای زر اندوزی
ز جام می دگر بلبل چـــــــــــــــنان مست می لعل ست
که زد بر چرخ فیروزه صفیــــــــــــــــر تخت فیروزی
به صحرا رو که از دامن غــــــــــــــــبار غم بیفشانی
به گلزار آی کز بلبل غــــــــــــــــــــزل گفتن بیاموزی
چو امکـــان خلود ای دل در این فیروزه ایوان نیست
مجال عیــــــــــش فرصت دان به فیروزی و بهروزی
طریق کام بخشی چیســـــــــــــــت ترک کام خود گفتن
کلاه ســـــــــــــــروری آن ست کز این ترک بر دوزی
سخن در پرده می گویم چــــو گل از غنچه بیرون آی
که بیش از پنج روزی نیست حکــــــــم میر نوروزی
ندانم نوحه ی قمـــــــــری به طرف جویباران چیست
مگر او نیز همچون من غمـــــــــــی دارد شبانروزی
میی دارم چو جان صافی و صوفی می کند عیب اش
خدایا هیچ عاقل را مبـــــــــــــــــــــادا بخت بد روزی
جدا شد یار شیرین ات کنون تنهــــــا نشین ای شمع
که حکم آسمان این ست اگــــــر سازی و گر سوزی
به عجب علــــــــــم نتوان شد ز اسباب طرب محروم
بیا ساقی که جاهل را هـــــــــــــنا تر می رسد روزی
می اندر مجلس آصف به نوروز جــــــــــــلالی نوش
که بخشد جرعه ی جام ات جهـــان را ساز نوروزی
نه حافظ می کند تنها دعای خـــــــــواجه توران شاه
ز مدح آصفی خـــــــــــواهد جهان عیدی و نوروزی .
حافظ
روزيـــــــ‌ست خوش و هوا نه گرم است و نه سرد
ابـــــــــر از رخ گلـــــزار همــــي‌شويــــــد گــــرد
بلبـــــــــل بـــــــــــــه زبان پهلــوي با گـــــــل زرد
فــــــــرياد همي زند کـــــــه: مي‌بايــد خــــــــــورد.
چــــــون لاله به نــــــوروز قـــدح گيـــــر به دست
با لاله رخـــــــــي اگـــــر تــــــرا فــــرصت هست
مي نـــــــوش بـــه خـــرمي، که اين چـــــرخ کبـود
ناگــــــاه تــــــــرا چــــــو خــــــاک گردانـــــد پست
چــــون ابــــر بـــه نـــــوروز رخ لالــــه بشست
برخيـــــــز و به جـــــــام باده کــن عــزم درست
کــــاين سبزه کــــــه امروز تماشاگــــــــه توست
فـــــردا همـــــه از خاک تـــو برخواهــــد رست
خيام
بامـــدادی که تفاوت نکـــــــند لــیل و نـــــهار
خوش بود دامن صــــحرا و تماشای بهــــــار
صوفی از صومعـــه گو خیمه بزن بر گـــلزار
کــه نه وقتست که درخـــــــــانه بخفتی بیکار
بلبلان وقت گل آمد که بنالـــــــــند از شــــوق
نه کم از بلبل مســـــــتی تو، بنال ای هشیار
آفرینش هـــمـــــــــه تنبیه خـــــداوند دلـست
دل نـــدارد کـــه نـــدارد بخـــــــداوند اقــــرار
این همه نقش عجـــب بر در و دیوار وجـود
هر که فـــــکرت نکنــد نقش بود بر دیــــوار
کوه و دریــا و درختان همـــه در تسبیح اند
نه همه مستمـــــــــعی فهم کنند این اســـرار
خبرت هســــــت که مرغان سحر می گویند
آخر ای خفته سر از خواب جــــهالت بردار
هــــر کـــه امــــــــروز نبیند اثــر قدرت او
غالب آنست که فــــرداش نبیـــند دیــــــدار
سعدي
ز باغ اي باغبــــان، مـــــا را همي بـــوي بهــار آيد
کليــد باغ، ما را ده، کــه فــــردامـــــان به کـــار آيد
کليــــد باغ را فــــــردا هــــزاران خـــواستـــــار آيد
تـو لختي صبر کن، چندانکه قمــــري بر چنـــار آيد
چـــو انــــدر باغ تو، بلــبل بــــه ديــــدار بهـــار آيد
تـــو را مهمان ناخوانـــــده به روزي صدهــزار آيد
کنون گر گلبني را پنج و شـــــــش گل در شمار آيد
چنان داني که هـر کس را همي زو بـــــوي يار آيد
همي گفتـــم که کي با
شد که خـــــــــــرم روزگار آيد
جهان از ســر جــــــــوان گردد، بهــــار غمگسار آيد
بهـــار غمگسار آيـــدکه هـــر کس را به کـــــــار آيد
بهـــاري کانــدر او هـــر روز مي را خــــواستار آيد
ز هـــر بادي که برخيـــزد کـــــنون بوي بهـــــار آيد
کنون مــــا را ز بـــــاد بامـــــدادي بــــوي يــــار آيد
چــــو روي کودکـــان ما، درخــــت گل به بــــار آيد
نگـــار لالــــه‌رخ با ما بـــــه خــــرم روزگـــــار آيد
فرّخي.
عيــــد شد ساقي بيا در گــــــــــــــــردش آور جــــام را
پشت پا زن دور چــــرخ و گــــــردش ايــــــــــــــام را
سين ساغر بــــــــــــــــــس بود اي يار ما را روز عيد
گو نباشد هفــــــــــــــــــــــــــت‌سين، رندان دردآشام را
خلق را بر لب حديث جامــه‌ي نــــــــــــو هست و من
از شـــراب کهنـــه مي‌خــواهــــــــــــم لبالب جـــام را
هر کسي شکـــــــــــــــر نهد بر خوان و برخواند دعا
من زلعل شکـــــرينت طالبـــم دشنــــــــــــــــــــــام را
هرکسي را هست سيم و دانه‌ي گنـــــــــــــــدم به دست
مايلــــــــــم من دانـــــه‌ي خال تــــو سيــــم‌انــــــدام را
سير بر خوان است مردم را و من از عمـــــــــر سير
بي‌دلارامي کــــه بـــــرده‌ســــــــــت از دلــــم آرام را
پستـــه و بــــادام، نقـــــل روز نـــــوروز است و من
با لب و چشـــــمت نخواهــــم پســـــته و بــــــادام را
عود اندر عيد مي‌سوزد و مــــــــن نالان چـــــو عود
بي‌بتي کـــــز خال هنــــــــــــدو، ره زند اســــلام را
يکــدگر را خلق مي‌بوســــند و مـــن زين غم هلاک
کــــز چه بوسد ديگري آن شوخ شـــــــيرين‌کــام را؟
سرکه بر دستار خوان خلق و همچون سرکه دوست
مي‌کنـــد با مـــــا تـــــرش، رنگيــــن‌رخ گلفـــــام را
قا‌آني
بهـــــــار آمد مـــــن و هر روز نــــو باغي و نــــو جايي
به گشتن هر زمان عزمي، به بــــــــودن هر زمان رايي
قدح پـــــــر باده‌ي رنگين بــــــه دست باده پيـــــــــمايي
چــو مرغ از گل به گل هر ساعتـــــــي ديگر تماشايي
نگـــاري با من و رويي نـــــه رويي بلکــــــــــه ديبايي
ازين خوشي، ازين کشــــــي ازين در کـــــار زيبـــايي
خــــردمندي که از رايـــــــم خبــــــر دارد بـــه ايمايي
غــــــزلگويي که مـــرغان را به بانگ آرد بـــه آوايي
من و چنگي و آن دلبـــــــــر که او را نيست همتـــايي
فرّخي.
آب زنــید راه را هـین کــه نـــگـار مــی رســـد
مــژده دهیــــد بـاغ را بــوی بــهـار مــی رســد
راه دهـــــــــید یـــار را آن مـــه ده چـهـــار را
کـــز رخ نــوربـخـش او نـور نثـــار مــی رســد
چـاک شــدسـت آسـمان غلغله ایسـت در جهـــان
عنــبر و مشـک مـی دمــد سـنجـق یار مــی رسـد
رونـق بـاغ می رسـد چـشم و چـراغ می رســــد
غـم بـه کنـاره مــی رود مــه بــه کنار مــی رسـد
تـــیر روانـه مـی رود ســــوی نشـانـه مـی رود
ما چــه نشـسـته‌ایـم پـس شـه ز شکـار مــی رسـد
بــــــاغ سـلام مـی کنــد ســرو قیــام می کــــــند
ســبزه پیـاده مــی رود غـنچـه ســوار مـی رسـد
خـلوتـیان آسـمـان تـا چـه شـراب مــی خــــورند
روح خـراب و مسـت شــد عقـل خـمار مـی رسـد
چون برسی به کوی ما خامشی اسـت خوی ما
زان که ز گفت و گوی ما گرد و غـبار می رسـد
مولوی
بالا
بازگشت