همايون بهاء
بهار باز آمده و آزادی نوع بشر
جندا و مرحبا باری دگر آمد بـــــــــــــــــــــــــــــــــهار صد هزار خـــرمن گل و سنبل دميد در مرغزار
در چمن غوغای بلبل محشــــــــــــــــــــری برپا نمود چون که معــشوقش رسيد از راه دور اندر کنار
ياسمــن بر فرش گلشن عطر ميـــــــــــــــپاشد زجوش گوش شاخ ارغوان دراد زياقــــــوت گـــوشوار
نسترن همچون عروس در بر نمـــــــــــــــوده پيرهن سرو آزاد چمــــــن سبزينـــه پوش در شاخسار
پرخروش باد صبا مشک خــــــــــــــــــتن دارد بکــف مشک خيز و مشــک بيز اندر يمين و در يسار
بيد مجنون سر فرود آرد به تعظـــــــــــــــــــيم عشاق سرفراز و پر غـــرور افـراشته قد سرو و چنار
غم زدل بزدايد و رنج فــــــــــــــــــــــــراوان از بــدن ديدن جام شراب و چشـــــــــم ساقــــی پر خمار
برلب آب روان و پرتــــــــــــــــــــــــــــــــو ماه مــنير با دلی پر از نشــــاط و دســـــت در دست نـگار
الوداع با دين و دنيا غرق اندر جــــــــــــــــــــام می در شب مهتاب چارده در کــــــــــــنار آبــــــشار
دم مزن ای محتسب باز از خدا و از رســـــــــــــــول پرمگـــــو از دوزخ و جنــــت درين ليل و نهـار
اين همه افسانه را بـــــــــــــس کن دگر در گوش ما زين همه جهل و تعصـــب دور باش و شـرمدار
دست بر دار از سرما اندرين فصـــــــــــــــــــل نکـو بيش ازين بيـــداد را بر ما روا ديـگر مـــــــدار
چون که امروز زنده ايم سر زندگی با ما خوش است روز ديگـــر مــرده ی ما را نه بينـــــــی دمزار
رخت بر بندد ز دنيا فقر و استـــــــــــــثمار و جنـگ خانه ی ظالـــم خـــراب و چشــــــم غارتگر تار
چاوودان بادا بهـــــــــــــــــــــاء آزادی نوع بشـــــر دشمن انســـان تباه خاصــــــــمانش تار و مار
-------------------------------------
دل پر درد
گرمتاع خــــــــود فروشی گرمی بازار نيست چون همه سوداگـــــــرند و مشتری بسيار نيست
برتر از هر سيم و زر آری مــتاع دانش است جهــــــل دارد رونق اکنون دانشی در کار نيست
روز و شب گرديده يک سان در محيط تار ما خواب غفلــــــت چيره گشته يک نفر بيدار نيست
چون خردمندان همه در کنج زندان و سکوت جمــــــــله را ديوانه پندار هيچ کس هشيار نيست
شام غم گســـــــــترده ماتم بر خردمندان شهر وه چه گـــــــويم کس درين ماتم سرا دلدار نيست
يک گروه اندر زد و بند با گـــــــروه ديگری آن دگر در بند پامال گشــــــــــــتن احرار نيست
عقده يی اندر تلاش غارت و اغــــــــواگری هرگز آگه از دل پر درد آن بـــــــــــــيمار نيست
چون جهنم گشته برما آتش جنـــــــگ و نفاق اندرين دوزخ همی سوزيم و کس غمخوار نيست
با که گويم درد دل ای هم نفـــــــس واحسرتا اين حقيقت بر ملا و حاجــــــــــــــت گفتار نيست
جان و تن سوزد در آتش از غـــــم وابستگی مردم آزاده اندر وهـــــــــــــــم و در پندار نيست
بند و زنجير ســـــــــــــتم بر گردن آزادگان کشتن آزاده يی بر اهـــــــــــــــرمن دشوار نيست
تا به کی اين قوم پرستی در فبايل رايج است هيچ قومی در جــــــهان با اين چنين کردار نيست
کشتی بی بادبان ما به گـــــــــــــــــرداب فنا نا خدا در خواب و کـــــس آگه ازين اسرار نيست
من دلی دارم بها ممـــــــــــلو ز درد و آرزو چون دل پر درد من آری دريــــــن روزگار نيست
هوربی سويدن
18 می 2009
بالا
بازگشت