همايون بهاء
فصل نوبهار
زجابرخيز وبرپاشـــــــو که طرفه روزگار آمد تکانی ده بخود آری که فصــــــــــل نوبهار آمد
زمستان رخت بربست و لحاف برف دامن چيد زمين تفتيد و يخ آب شد به طرف جـــويبار آمد
سيه ابری کشـــــــــــيد اندر بر خود آسمانی را تگرگ و قطره ی باران چو دًر شاهـــــوار آمد
شـــــــــــلاق برق الماسک فرود آمد بر کوهی غريو آژدهای رعد زکـــــــــــوه و کوهسار آمد
فضا از لوث خـاک و ازکدورت شسته شد آری هوای صاف و پاک عاری زگرد و از غبار آمد
نسيم بامدادی با نوازش ازچمن برخاســـــــــت بيا جانا که بادی خوش زســـــــوی مرغزار آمد
به هم آميخت ياقوت و زمرد در دمــــــــن آندم که لاله دربرآن دشـــــــــــت سبز سبزه زار آمد
شگوفه بردميد و گل بزد مــوجی زعطرخويش خوشايند است سوی ما نسيم خــــــــوشگوار آمد
غنوده بلبل شيدا در آغـــــــــــــــــوش گلی زيبا خـوشا بر وی که معشــوقش چنين اندر کنار آمد
بهاء سرميکشم جام شـــــــــــــراب ارغوانی را زچشم سـاغر ساقی که مســــــــت و پرخمار آمد
در عدن
قطره ی بــــــــــــــــــاران ميان بستر سبز چمن
خفته چـــــــــــــــون اندر زمرد دانه ی دًر عدن
ارغوان نعليست اندر مرسل شــــــــــــــاخ شجر
همچو ياقوت می نمـــــــايد لاله در دشت و دمن
لاجوردين است بنفشه با همـــــــــان رنگ کبود
چون صدف در بحر گلشن رسته هر سو نسترن
مــــــــــــرسل قرمز مزين کرده است گلزار را
باغ دارد رونقـی از رنگ و بـــــــــــوی ياسمن
دور دور گـــــــــــــل برقصد پرزنان پروانه ها
از دم گل برکشد اندر هــــــــــــــوا مشک ختن
قامت بالا بلند ســــــــــــــــــــرو بی همتای باغ
جامه ی سبزينه ی فصل بهـــــــــار دارد به تن
موج بی تاب شگوفه کرده بی خـــــــود عندليب
تا که اندر وصــــــــــف سنبل باز پردازد سخن
درچنين فصلی بهــــــاء سيراب گردد از شراب
جام پی در پی خورد تا جـــــــــان دارد در بدن
بالا
بازگشت