عزیزه عنایت
دو مخمس بر غزل های حضرت ابوالمعانی دیـــــدل
** عطر آسا یش **
خاک گردیدم زخــا کــم گرد پا ئی بر نخا ســـت
عطر آسا یـــش به عمرم از هـــوائی بر نخا سـت
ناله پیچید در گلو : از دل صــدائی بر نخا ســــت
بی شکست از پردهء سازم نـوا ئــی بر نخـا ســت
نا امیدی دا شتم دست دعا ئی بر نخا ســــــت
تـــــا شده یـــاد و هـــو ایش مــــو نس تنهــــا ئــیـم
نیست فـــارغ از خیا لــش ایــــن ســـر سـودا ئـیــم
میکشـــد شــور جـــــنو نــش در رهء رســــوا ئـیـم
سخت بــیرنگیست نـــقش و حشـــــــت عنقـــا ئیــم
جستجو ها خـاک شد گردی زجا ئی بر نخا سـت
جلوه ء عـــجز و قنا عــــت در د لم جو لان گـــرفت
داغــهـــای نــــا امیـــدی قلب بی در مـــــان گــرفـت
آتـــش نـا ســوده گیـــهـــا دامـنــم آســـان گــرفـــت
اشـک مجنـــو نـــم کــه تــا یــاسم رهء دا مـان گرفت
جز همـان چاک گریبـان رهنما ئی بر نخا ســـت
این تپیــدن ها ی دل در قــرب جـــانــان بـی بـــرانـد
تــار هــــای نــا له ء مـــا هــر کجــــا درد ســر انــــد
عجــز و حــا لم چون سپنــدی در هوا ی مجمـــر انـد
عجــز و طا قــت جوهـــر کیفیت یــک دیــگــر ا نـــد
بر کرم ظلم است اگر دست گدائـی بــر نخاسـت
رمز و رازی چیست؟ در نـــابـــود و رستن هــا ی مـــا
در تلاش دا یـــمی وخـــویـــش خســــتن هـــــــا ی مـــا
در نظـــر بیـــهــوده آیـــد خــــیز و جستــــــن های مـــا
خــــاک شــد امــــید پیــــش از نقــش بستن هــــای مـــا
شعله تا ننشسـت داغ از هیــچ جائی بر نخا سـت
کـــــاروان عـــــمر شد, تــــــا آنکه ســــر بـــر دا شتـــــم
در خـــــــزان زنـــد گــی با اشــک نجــــــوا سا خـــتـــــم
وا گــــــرفت یا سم ( عزیزه ) تا قـــــد م, افـــــــرا شتـم
در زمیـــن آرزو ( بــیــد ل ) امـــلـــهــا کــــا شــــتـــــــم
لیک غیرازحسرتی نشــوو نمــا ئی بر نخا ســت
** داغ نهــــان **
دستی که دعــایم برساند به برم نیســـت
صد نالهءهرنیمه شب ویک اثرم نیســت
خشیکیده سرشکم زغم وچشم ترم نیست
پر,بیکسم امـروز کسی را خبرم نیسـت
آتش به سر خاک که آن هم به سرم نیست
شاد است دل از خاطرهء رفته ء دورا ن
زان پیر خرد مند وازآن حلقه ءعــرفان
جز یادی خوش بیش نــدارم ز عزیزا ن
رحم است به نا میدی حالم که رفقیــــا ن
رفتنــد بجای که در آنجا گــذرم نیســـت
بشکست دل از تیر کمان خانـهء یا ســـم
افتیــده به کنج غم وو یــرانه ء یــا ســـم
در هر نفســی بی سرو سامانه ء یا ســم
ای کاش فنا بشــــنود افسانه ی یــا ســـم
میسوزم و چون شمع امیــد سحرم نیسـت
درعـالـم افتـاده گـــی ام یـــار و حبیبـی
از هرچه دگــر دیده و دل را تو قریبــی
گــه داغ, نهی بـــر د ل مـن گـــه طبیبـی
از کشمکش خلد جحیمـم نه فــــریبـــــی
دامان تو در دستم و د ست دگرم نیــست
در وادی هجــران تو تا چنـــد کشـم درد
دارم زغمـت آه بد ل رنــگ و رخ زرد
غافل که مرا عشق بد یــن مرحلـه او رد
آگه نیم از داغ محبت چــه توان کــــرد؟
شمع که تو افرو خته ی در نظرم نیســت
در پای دل اندر طلبت حلقـهء دامیســت
جزعشق تو فکردیگر اندیشهء خامیسـت
در همهمهء خـلق نهـان رمزو پیـامیسـت
گویند دل گم شــده پامــال خـــرامیســـت
فریاد در آن کوچه کسی راهبــرم نیســت
عالم نـتوان بـــرد گمـان حــال پـــریـشـم
تا است نهان داغ غمـت در دل ریشــــم
بگذ شت (عزیزه)غــم ازاندازهء بیشــــم
(بیدل) چه بلا عاشـق معدومی خو یشــم
شمعمم که گلی به زبریدن به سرم نیست
بالا
بازگشت