سـاحل امید
رشته های سـر نوشت مـا ، گـره خورده به جنـگ
بـــرّه هـا ی آرزوی مــا ، بـه چــنگـا ل پـلـنـــگ
کـــشور مـا گشـــته میــدان نـبـــرد د یـــگـــر ا ن
مـلــت مــا شــد ا ســـیر چَـنــگـل دِ یــو فَـــرنــگ
بــستـر خُـمپــاره و بَِــم گشــته این مــیهن چـــرا ؟
گــوش مـلــت کَـــر شــده دیگـــر، ز آ وا ز تفــنگ
حــلقه زد بـر گــردن مــا ، مــار غفــلت بی گما ن
آ شــنا شــد گــوش مــا بـا نـغـمۀ شَنگ و شَرنگ
ســر ز میـنی را که گـور دا عیّــــا ن قـدرتســـت
شـهرۀ د نیـا شـده دیگــر به کِشـت چَـرس و َبنگ
زیــن حــریصـان زر انـد وز و خــریداران عَـــیش
لـحظـه ای مـا را نبـا شـد ا نـتظــا ر نـا م و ننــگ
هــر گُـلـی را بویی و رنـگی بـَََـَود در این و طــن
بـا غـبـانی بـا ید ا یــنـجا ، دسته سـازد او قشنگ
چـارۀ این د ر د نـا فــرجا م مـا یـان ، همدلـیست
شیـشه را چـون دَرزی باشـد ، کی بَُوَد تُون تََرنگ
زورق امــید مــا آ خـــر بـه ســا حـل می ر ســـد
همچویـونس(ع) ، گـر چه باشد طعمـۀ کـام نهــنگ
گــر بپـا خیزیـم و از خواب گران سَــر وا کنــیـم
تــیـر زهــر آگــین دشــمن میخورد آخر به سنـگ
خـالد عـمر (اعظـمی) 01.01.2010
بالا
بازگشت