سیده طلوع
روز پرمیمنت مادر مبارک باد
مادر کلمه مقدس و پاک که شایسته تمام خوشی ها و خوشبختی های جهان است.
عزیز و دوستداشتنی است.
ای زن برای تو مینویسم وروز جهانی مادر را برایت مبارک باد میگویم.برای تو که ائینه روزگاران را پرجلا و چتر زندگی را نیلگون میسازی. تو که کانون سرد خانواده را از محبت دلاویز مادری ات پرلطافت ساخته و گرمی مهربانی را به ارمغان میاوری.
چگونه ترا توصیف نمایم و چگونه مقام والای ترا به تکریم نشینم؟
مادر
ای لطیف ترین گل بوستان هستی. ای باغبان هستی من گاه روئیدنم باران مهربانی بودی که به ارامی سیرابم کند.
گاه پروریدنم اغوش گرم که بالنده ام سازد.
گاه بیماری ام طبیبی بودی که دردم را میشناسد و درمانم میکند.
گاه اندرزم حکیمی اگاه که به نرمی زنهارم دهد.
گاه در تعلیم ام معلم خستگی ناپذیر و سختکوش که حرف به حرف دانائی را در گوشم زمزمه میکند.
گاه راهنمائی راه اشنا که راه را از بیراهه نشانم دهد.
مادر تو شگفت خلقتی و تو لبریز از عظمتی. ترا سپاس میگویم و میستایم.
ای خداوندا!
من از تو نمیخواهم که خوشی هارا تنها نصیب فرزندان کنی. من از تو نمیخواهم که تمام بیغمی هارا به فرزندان دهی. نه
من از تو میخواهم که به فرزندان این خوشبختی را دهی که مادران از او شان راصی و خوش باشند.
ایا پاس مادران را فرزندان در دنیای امروزی ادا کرده و یا ادا میکنند؟ نه نه نه نه ...
اگر میکردند و میخواستند و بکنند پس این همه تراجیدی های دنیا که دامنگیر بشریت است چرا وجود میداشت. چرا مادران گاه با فرزندان و گاه تنهائی در اتش جنگ. وحشت. فقر. مرض. ظلم. بیعدالتی.بیسوادی و دها الام دیگر که تحریر ان درینجا گنجایش ندارد میسوخت؟
به مادران کشور عزیز افغانستان نظر اندازیم انها در چه شرایط دشوار و تحمل ناپذیر زندگی میکنند. نداشتن خانه. نداشتن لباس حداقل مناسب. فقر و گرسنگی. بیماری. مریضی و عدم ادویه و مراقبت صحی. عدم اب اشامیدنی و صحی. بیکاری فرزندان و متوصل شدن به اعمال ناشایسته که درد و زجر رو حی ان را در قدم اول مادران میکشند و دها پروبلم دیگر که یاد اوری انها درینجا گنجایش ندارد.
مادران مهاجر و جبرا بیجاشده از وطن بالخصوص در پاکستان و ایران که در بدترین شرایط از لحاض مادی و معنوی در تحت سلطه بیگانگان در بیخانگی بیکاری عدم اجازه اقامت توهین لت و کوب نیروهای امنیتی تجاوز و تعرض متجاوزین دزدان قاچاقبران و چپاولگران بسر میبرند.
هم اکنون بیش از 2 میلیون هموطن شامل مادران و فرزندان در زیر افتاب سوزان در زیر خیمه های پاره و کنده کنده بدون داشتن اب نوشیدنی در گرسنگی و عذاب فکری بسر میبرند. هرلحضه مورد تهدید توهین لت و کوب پولیس پاکستان قرار دارند. معلوم نیست که چه وقت مردم ما صاحب وطن و خانه خود خواهند شد.
حاکمان موجود در دولت افغانستان جرا به زندگی مادران تحت ستم بیگانه گان حداقل توجه ندارند. این قدرتمندان زور وزر که بخاطر پرکردن جیبهای خود و خانواده و وابستگان خود در کرسی قدرت تکیه زده اند ایا با وجدانهای خود مراجعه میکنند و ایا مادران خودرا بحیث مادر قبول دارند ویا ناخلف اند.
دولت افغانستان و در راس اقای کرزی شما چرا بحال محاجرین اواره در دشتهای سوزان پاکستان حداقل دلسوزی ندارید؟ چرا بحال مادران دور از وطن نمی اندیشید؟ چرا تدبیر بازگشت دوباره انهارا ندارید؟ چرا وجدانهای خودرا تکان نمیدهید؟ جرا از کمکهای میلیارد دالری برای بیخانگان خانه نمیسازید؟ چرا کمک سرمایهداران کشور را جلب نمیکنید؟
شما را ملت نمیبخشد. فکر نکنید که تحت چتر قدرتهای بزرگ قرار دارید روزی میرسد که ملت از جمله مادران از شما و فامیلهای شما و وابستگان شما حساب میگیرند. انگاه جامعه ملل و قدرتهای بزرگ هم از شما دفاع نخواهند کرد.
بحیث یک مادر از همه ثروتمندان بزرگ کشور و از دولت افغانستان میخواهم تا بمناسبت روز خجسته مادر وبزرگداشت ازین روز تدابیر مشترک ااتخاذ نمایند تا مهاجرین زیر خیمهارا دوباره بوطن با دادن سرپناه با حرمت و غرور بازگشت دهند.
فرخنده باد روز مادر!
بالا
بازگشت