فضل احمد طفیان
آیا انتخابات آینده ریاست جمهوری افغانستان میتواند
ثبات و امنیت را تضمین نماید؟
شرکت در انتخابات( ریاست جمهوری ، پارلمانی،شهرداریها ، ارگانهای محلی ) یکی از گزینه های برای نیل به دمو کراسی است. در صو رتیکه بر گذاری انتخابات آ زاد ، شفاف و دمو کراتیک باشد. انتخابات آ زاد ، سالم ، عا دلانه و رقا بتی حق مسلم مردم افغا نستان است ، فراهم شدن زمینه برای انتخاب شدن و انتخاب کردن از حقوق ا و لیۀ شهر وندان که هم قانون اساسی دولت جمهوری اسلا می افغا نستان برین حق صحه میگذارد و هم چنان قوانین بین ا لمللی که افغا نستان متعهد به اجرای آن است( ازجمله اعلا میه جهانی حقوق بشر).
اما تجربۀ دو انتخابات ریاست جمهوری وپارلمانی به همه آ شکار است که به معیار های یک انتخابات آ زاد وعا دلانه نزدیک نبود، دخالت های مستقیم و غیر مستقیم صورت گرفت و صا حبان قدرت بر معیار ها و ظوابط انتخا بات آ زاد ، سالم ومنصفانه لطمۀ شدید وارد نمود.تقلب های انتخاباتی تا حدی بوده است. که دست اندرکاران طراز اول کشور به آن دست زدند
اکنون کمتر ازیک سال به انتخابات ریاست جمهوری باقی مانده است، از قرا ئین معلوم میشود که این دور انتخابات بسیار پیچیده ، جنجالی و مداخله گرانه تر نسبت به دوره پیشین با شد. رژیم ازهمین اکنون شبکه ها را برای گرم کردن انواع اختلافا ت در حرکت آ ورده است. تا ازان در انتخابات به نفع خود بهره برداری نماید. طوریکه بازی های سیاسی و قومی آشکار و پنهان و حتی بازی های معا مله گرانه با طا لبان این جنایت کاران قرن در همکار ی حا میان بین ا لمللی شان در آنسوی مرزها آ غاز شده که طلا یه دار این جریان رئیس جمهور کرزی و اطرافیان ا نست که هنوز خودرا مرد میدان دوره دوم انتخا بات ریاست جمهوری میداند. این سناریو بنام انتخابات در حالی براه اندا خته میشو د که افغا نستان ، امروز بیش از وقت دیگر گرفتار در بحران های سیاسی ، اقتصادی ، اجتماعی شده و مردم نا توان ، دل آ زرده ازمحیط جنگ ، خشونت حاکم بر کشور و جا معه و قحطی و گرانی کمر شکن روز افزون ارزاق عمومی، فساد ، تولید مواد مخدره رشوت ، اختلاس دستبرد به دارا ئی های عامه ، جامعه را در چنگال های بی رحم خویش به نا بودی واستیصال کشانده است. این یکی از عواملی است که مردم را حضور در انتخابات بی انگیزه نموده است. اکنو ن چه کسی میتواند از توسعۀ سیاسی ، دموکراسی و عدالت اجتماعی، باز سازی ، احیای مجدد اقتصادی ، اجتماعی امنیتی .... مردم سخن بگوید. رئیس جمهور کرزی وته مانده ها اش در طی هفت سال درین موارد چندان دستاوردی ندا شته و نشان داد که پو تا نسیل کاری دو لت محدود نا توان و نا کافی بوده دو لت پایه مردمی ندارد. در آ ینده هم نمیتواند کاری را برای مردم رنجدیدۀ کشور انجام دهد. ازینرو اکثریت عظیم از مردم افغا نستان نگاهی سرد بر آ نچه که انتخا بات ریاست جمهوری نا میده میشود، دارند. نه انکه این اکثریت خاموش برسر نوشت خو یش نمی اندیشند، بلکه آ نان راهی برای ورود ، به صحنه جز تغیرات بنیادی قا نو ن اساسی و استقرار نظام متکی بر ارادۀ آ راء مردم افغا نستان نیافته اند.
تجارب تاریخی در کشور ما و سائر نقاط جهان نشان داده ، دولت های که بر اساس ایدیولوژی ویژه و به اتکای قومی استوار بوده به سوی استبداد گرایش یا فته که پا یه و اساس ندارد. مردم افغا نستان امروز شعار های میان تهی و پر زرق و برق سالهای سپری شدۀ دولت پا در رکاب ایدیو لوژیکی وقوم گرای کرزی را که از دمو کراسی و عدا لت اجتماعی گو ش ها را کر نموده بود ، در حا فظۀ خود دارند. میدانند که امروز نیز انتخابات برای تحکیم دو لت ایدیو لوژیک و قوم گرا است که نیاز به شرکت مردم در انتخابات دارد. ازین سبب دُهل انتخا بات را با صدای گوش خراش نواخته و بازار آنرا گرم مینماید. تا نتایج از قبل تعین شده را موجه و اقدامات خودرا در صحنۀ بین ا لمللی مشروعیت بخشد، معلوم است هرقدر مردم درین انتخابات بروند و یا برده شوند، رئیس جمهور و حا میان او بیشتر میتو انند به حساب رضایت مردم از او ضاع کنونی ، اقدامات وسیاست های جاری رژیم بگذارند. بدین تر تیب در یکدست کردن دو لت ایدیو لوژیکی و قومی ، موقعییت از دست داده را دو باره بیا بد. اسف انگیز است زعیم که نتوا نست در طی هفت سال حاکمیت و حمایت جا معۀ جهانی کاری را برای مردم انجام بدهد چگونه بخود جرآ ت میدهد که بگو ید مردم در انتخابات شر کت کنند و درپای صندو ق وی، رای شان را بگذارند به بر داشت من علاقه گرفتن به این بازی نمایشی که سر تا پا دغل کارانه ، تسلیم شدن بر برگذاری قلابی ترین انتخابات که مغا یرت با اندیشه های دمو کراسی خواها نه و ترقی خو اهانه است و میباشد.
طوریکه معلوم است ایا لات متحدۀ امریکا پس از درامه سازی طا لبان وبرآ وردن اهداف ازان به شیوه های جدید سیاسی در مسئلۀ افغا نستان متوصل گردید که یکی ازان تدویر اجلاس بن وکشا نیدن جناحها وچهره های مورد نظربدورمیز مذاکره درقارۀ ارو پا بود، تا پس از سرکوپی گروه طالبان این خالق دست ودماغ خودش ،چار چوب دولت آینده را معیین کند.
در حقیقت اجلاس بن رو کشی بود بر ما هیت گردا نندگان اصلی ما شین حا کمیت سیاسی آ ینده درافغا نستان . اشترا ک کننده گان صلا حیت ندا شتند به نما ینده گی مردم افغا نستان حرف بزنند و تصمیم بگیرند. بنابر بد بینی به نیروهای ملی ترقی خواه ودمو کراتیک حق اشترا ک داده نشد و در تبانی با را دیکال های مذهبی و قومی ،؛ رژیم سازی و زعیم تراشی صورت گرفت که ازهمان آ غاز اجلا س بن نزد نخبگان وآ گا هان سیاسی بالزات ،تهی ازدرون ما یه دموکرا تیک و مترقی شناخته شده هر چند که اجلاس بن ظاهرآ وضع درونی افغا نستان را متحول وحشت واستبداد نوع طالبی را به گو نۀ دیگر مرفوع نمود اما این نکته قابل فهم است که امریکا از همان آ غاز نه در صدد تأ مین امنیت، ثبات و حا کمیت ملی بلکه در تبانی و معا مله با بنیاد گرایان مذهبی و قومی ، فرصت طلبان وقدرت خواهان غرض تأ مین حا کمیت سیاسی نظامی وبر آوردن منافع ا سترا تیزیکی خو یش درمنطقه بوده وهست. ما دامی که پا یۀ اصلی اجلاس بن را سا زش سیاسی ، تقسیم قدرت و حمایت های دو جا نبه و چند جا نبه تشکیل داده ورژیم با چنین تر کیب و تمایلی به میان آ ورده باشدو در آ ینده هم با چنین پا لیسی مدا خله گرانه پیش رود چگونه میتوان از چنین رژیم اتظار داشت که در جهت انتخا بات آ زاد شفاف و دمو کراسی گام گذارد؟ ببینید مجالس کبیر نما ینده گان مردم افغا نستان ( لویه جرگه ها ) وقانو ن اساسی بر امده ا ز آن که در اثر کش مکش میان نما ینده گان مردم افغا نستان و تیم رئیس جمهور به تصویب رسید که در 52 ماده آ ن پس از تصویب دستکاری صورت گرفت. نتو انست چشم اندازی را درار تباط صلح ، ثبات و امنیت به نمایش گذارد.
نقش را که قا نون اساسی مو جود برای رئیس جمهور وا گذار کرده است. زعیم کشور هم مظهر سیاست و هم مظهر قدرت است. اگر مردم به انتخاب این مظهرات نقش میدا شتند جلو مطلق ا لعنانی را گرفته در سا ختار سیاسی قدرت تجدید به عمل می ا وردند . در حقیقت نظام ریاستی مو جود در افغا نستان حیثیت نظام سلطنتی را بخود گرفته که رئیس جمهور مرکز ثقل قدرت ، روا بط سیاسی ، اقتصادی ، قضائی اداری سلطنت مطلقه اش است. که درچارچوب این گو نه نظا م نمیتوان تو سعۀ سیاسی دمو کراسی و عدا لت را طلب نمود.
یکی از ویژه گی های نظام دمو کراتیک آنست که با رای حقیقی اکثریت مردم به قدرت میرسند، رعایت حقو ق بشر، رعایت اقلیت ها ، پلو را لیزم ویژه گی مهم دیگر نظام دمو کراتیک است. نظام که به پلورا لیزم فکری و عملی پا بند نبا شد نظام دمو کراتیک نخوا هد بود. میتوان مسلمان و دمو کرات بود، مسلمانی با دمو کرات بودن تعا رض ندارد ، اما نمیتوان دولت اسلامی دمو کرا تیک داشت. ایجاد نظام دمو کراتیک منوط و مربوط به تغیر در مندرجات قا نون اساسی افغانستان است که تغیر آ ن در یک مجلس کبیر نما ینده گان و یا رفراندم یکی ازاجزای مهم ترین دمو کراسی خو اهی است که با ید در او لویت قرارداده شود. مادامیکه سیستم سیاسی قا بل قبول و مطلوب برای شهر وندان این کشور بو جود نیاید هرگونه اقدا مات و به راه اندازی انتخا بات که عنصر اساسی است. ثبا ت و امنیت را درکشور تضمین کرده نمیتواند.
سیستم قا بل قبول مردم در مطا بقت با معیارها و نورم های قبول شدۀ ملی وبین ا لمللی تغیر در سا ختار اداره قدرت است . یعنی تجدید نظر درسیستم ، شکل و شیوه های اداری و تشکیلات اداری دو لتی بر اساس اصول دمو کرا تیک واستقرار نظام دمو کراتیک پا رلمانی شکل جمهوری مبتنی بر پلو را لیزم سیاسی ، چند حزبی و انتخابات آ زاد عمو می سری و مستقیم بر پا یۀ نفوس و یک نفر یک رای میباشد. که در اندیشه ها و نظرات احزاب شخصیت های مستقل سیاسی ، دا نشمندا ن که به مسایل افغا نستان پژو هش دارند نیز باز تاب روشن و شفاف یا فته ودر اوضاع و احوال افغا نستان آ نرا مناسب ترین و معقول ترین وریانت دانسته اند.
افغا نستان سر زمین مشترک همه شهروندان آن است، که همه باید به تناسب شعاع وجودی خویش از حق تعین سر نوشت خویش بر خوردار باشد. هیچ تبار ، قوم ، قبیلۀ از دیگران بر تری و اکثریت ندارد، شعار قوم بزرگ و یا ارادۀ قوم بزرگ با هر قدرت داخلی و خا رجی تحمیل استبداد سیاسی و قومی است. که در چهره زعیم کشور با ادعای تاریخ سازی گذشته بر ای پا یه داری و تداوم آ ن کمر به پای مال و لگد مال کردن حقوق ملی دیگرا ن بسته است که در عقب هر تصمیم و اقدامات آ ن اراده برتری خواهی به ملا حظه میرسد. که چسپیدن وا صرار به آ ن نه تنها خصومت های ملی را با زهم دامن میزند بلکه آ نطرف در عرصۀ خا رجی کشور را به قلمرو حکمروا ئی سیاسی دو لت های بیگانه باز هم تبدیل نموده که دیگر پی آ مد ی برای مردم افغانستان ندارد. اما باید ملتفت بود که دیگر این سیاست های قوم گر ا یانه نه تنها از هیچ گو نه زمینه ملی بهره و برخورداری ندارد بلکه این سلا ح زنگ زده به خود ی خود عکس ا لعمل و آ گاهی ملی را در همه ملیت ها ایجاد کرده که این خود مقدمه برای شکست این شعارها و سیاست های تبار گر ایانه است.
دولت یک پدیدۀ مدنی است و ضمیمۀ آن مردمان ا ن ا ست که در جغرا فیای سیاسی آ ن زندگی مینما یند، دو لت ها مشرو عیت خودرا از مردم میگیرد برای بو جود آ وردن وحدت ملی احترام به ترکیب اجتماعی ملییت ها امر حتمی است که این امر به نوبه خود تقسیم قدرت سیاسی را مطرح میسازد، راه یافتن یک یا چند وزیر در حا کمیت سیاسی ازین ملییت ها به مفهوم و معنای حل مسئلۀ ملی نیست وخلای عدم حضور سیاسی ملییت ها در حا کمیت سیاسی از طریق سهیم نمودن چند فرد پر نمیشود. تا ا وا نیکه تغیر در سا ختار سیاسی و تقسیم مساوی قدرت سیاسی صورت نگیرد و تک ملییتی و بر تری جو ئی قومی از زیر بنای سیاسی کشور بر داشته نشود شا هد ثبات سیاسی .... نخوا هیم بود شاید رژیمهای بیاید و برود وتمام دو لت های به اصطلاح متمدن در حمایت ازان بر آ ید اما تا زمانیکه حل مسئلۀ ملی بصورت عا دلانه تأمین نگردد مبارزه برای تأمین اعاده آ ن ادامه دا شته و دارد. به نظر من شناسائی و پذیرش واقعییت ها و برخورد منطقی بر مو ضع سا ختار سیاسی قدرت میتو اند راه حل دمو کراتیک مسئلۀ ملی باشد، که در آ ن اختیارات مردم ار تقا داده شود و سا ختار قدرت ا بزار خدمت باشد نه مزاحمت وخشونت در برابر مردم، که فدرا لیزم در چا ر چوب افغا نستان دمو کرا تیک راه حل آن است، فدرا لیزم در حقیقت یکی از اجزای مهم نوع جمهوری خو اهی است و بهترین ا لترنا تیف مردمی کردن سطوح گو نا گون حا کمیت است که ا مروز ملیت های مختلف و جا معه سیاسی افغا نستان مدا فعین آ ن استند.
افغا نستان به یک حا کمیت ملی ، مقتدر و وسیع ا لبنیاد و سالم اندیش نیاز دارد که دور از تفکر قومی و قبیلوی در راه ایجاد و تحکیم وحدت ملی ودر راه رهائی مردم از چنبرۀ بحران های مختلف با ند یشد هر دولت غیر مردمی غیر دمو کراتیک و تبار گرا نا کام و شیرازۀ آن از هم می پا شد، بی تردید عصر دولت قبیله گرایان سپری شده و سرنوشت آ نها به افسانه تارخ مبدل گردیده است.
دولت که خود اختلافات و تفاوت های قومی را نما ینده گی کند و عامل تنش زدائی ها باشد. راه زوال خودر ا تعقیب مینماید. بویژه حا کمیت که بر بردگی و شانه های دیگران استاده باشد ، التر نا تیو میخو اهد ، ا لتر نا تیو که بتوا ند همه نا برابری هارا زیر و رو کند، حا کمیت ملی کالا ی صا دراتی نیست که از بیرون بر جا معه تحمیل شود. ویا برای ایجاد آن به نیروی نظامی متوصل شد، تفکر نظامی با تفکر دمو کراتیک و حا کمیت ملی نا ساز گار است. ایجاد حا کمیت ملی و استقرار دمو کراسی کار مردم افغا نستان است نه دیگران. مردم افغا نستان نمی خواهند که حا کمیت ملی ودموکراسی خواهی شان به کشوری و ابسته و مقیید باشد. مردم افغا نستان با تجارب دریافته اند اگر خود برای حا کمیت ملی و دمو کراسی کاری نکنند بیرونی ها برای آ نها حا کمیت ملی به بار نمی آ ورند. البته حمایت دو لت ها و تمام هوا داران آ زادی دموکراسی وا قعی ازین روند نیاز جدی است. و هردستی را که بدون ( پیش شرط ومداخله در امور کشو ر) باشد و بسوی مردم افغانستان دراز می کند با ید فشرد .
شور بختانه سرنوشت حا کمیت و دمو کراسی در پرتو ا ستراتیژی دراز مدت وحضور نظامی امریکا در افغا نستان واحتمال استفاده ازخاک کشور به مثا بۀ تختۀ خیز به منظور اهداف سیاسی و دستیابی به منابع سر شار طبعیی منطقه ، نه تنها حق حا کمیت ، استقلال و تما میت ار ضی را زیر سوال برده بلکه پیچیدگی ها و نگرانی های خاص خودرا درمنطقه ایجاد کرده که حا ل و آ یندۀ آن برای افغا نستان با ثبات و مستقل نگرا ن کننده است. هر چند که سیاست نظامی گرانۀ امریکا از لحاظ اخلاقی و سیاسی بنا بر عمل کردهای خود سرانه که هیچ مبنای قا نونی ندارد شکست خورده که منجر به رشدالقا عده و طا لبان در افغا نستان و منطقه شده است. چنانچه که بمبار دمان مناطق غیر نظامی مو جو دیت زندانها مخفی امریکا در بگرام و دیگر نقاط کشور از اقدا مات غیر دمو کراتیک و نا قض حقوق بشر یک جامعه دمو کراتیک است. افغا نستان به آ زادی و حا کمیت ملی دست نیافته است اما مردم بی گناه آن فدای منافع دو لت های امریکا پا کستان .... می شوند . برای این دو لت ها چیزی که هیچ ار زش ندارد جان و مال مردم افغا نستان است. این دو لت ها منابع مالی مردم خودرا به سلا ح تبدیل می کنند گرو ههاای مزدور مسلح درین منطقه تشکیل میدهند . منطقه را به آ تش می کشند ، صلح و امنیت را به امید دور از دست رس تبدیل می کنند. اگر عمل کرد ها به این شکل ادامه پیدا کند از احتمال بعید نیست که امریکا از لحاظ نظامی نیز شکست بخورد از سوی دیگر حضور دوام دار نیرو های نظامی کشور های اروپا ئی که یکی از متحدین امریکا در مسئلۀ افغا نستان تلفات جانی و خسارات مالی نا شی ازان این دو لت ها را در برابر چا لش ها و پرسش ها ی مردم و جا معۀ سیاسی شان قرار داده است . این دو لت ها که مشرو عیت خودرا از مردم میگیرند نا گذیر اند در برابر فشا رهای داخلی و مجبوریت ها در سیاست های خود در مسئلۀ افغا نستان با ز نگری نما یند این عوامل سبب شده است که امریکا و متحدین آ نها در صدد استرا تیژی جدید در افغا نستان برایند. طوریکه مو ضعگیری ها و ا ظهارات مختلف به مبارزه علیه تر وریزم شواهد وبیان گر باز نگری سیاست ها اختلاف ، انقطاب و سردر گمی آ نها است . چنانچه سرو صدا های معا مله کنار آمدن ها بین طا لبان و رژیم سمت دهند گان بین ا لمللی انها در مجامع داخلی و خارجی با لا گرفته است. روشن است که این گونه زدو بند های ا شکار و پنهان بار دیگر مردم افغا نستان را در برابر چا لش های خطرنا ک مواجه مینماید. هر گاه سیر جر یا نات در غیاب مردم افغا نستان و از مجرا های غیر حقوقی و قانونی انکشاف یابد درآنصورت از احتمال دور نیست طا لبان فر صت های فرا وانی را برای تحکیم مو قعیت خود کما ئی نموده و مقا صد خودرا به سا دگی در میدان عمل پیاده نماید. سرانجام شیرازه همه دست اوردهای باقی مانده مردم و رو شن گری به نفع طا لبان و حا میان در به دیوارش نا بود شود.
با توجه به آنچه که گفته شدهرگونه تصمیمی برای انتخا بات پیش رودرنظر گرفتن واقعیت های مهم و اساسی صورت گیرد - حضور نیرو های خا رجی کلیه مسایل را در افغا نستا زیر سوال برده است، آ یا در همچو فضا انتخا بات ازمشروعیت لازم بر خوردار است و میتواند ثبات و امنیت را در کشور تضمین نماید؟
- احزاب و نیروهای مترقی و دمو کراتیک که خودرا مستلزم به رعایت قا نون اساسی و اتخاذ روش های مسا لمت آ میز و عدم خشونت میدا نند ، آ یا میتوانند با وارد شدن به صحنۀ انتخا بات ، رژیم را به چا لش کشند؟ اما طوریکه دیده میشود بنا بر دلایل مختلف چنین عزم و ارادۀ در تمام گروههای سیاسی و جود ندارد تا وارد این چا لش شوند . ازجانب احزاب متعدد ( نه همه) در داخل به گو نۀ از گو نه ها با دست اندرکاران رژیم درپیوندند. ودرنمایش قدرت نقش بازیگران را به عهده دارند.
_ نا رضایتی از نا بهسا مانی های اقتصادی اجتماعی ، و بویژه مصئو نیت امنیت، مردم اعتماد شان را به رژیم از دست داده و از رفتن به پای صندو ق های رای نا امید اند.
_ اصلا حات دمو کراتیک تو سعۀ سیاسی با زسازی ، احیای مجدد که نه تنها در جهت این نیاز ها کاری صورت نگرفت بلکه با موانع وسد گو نا گون مو اجه است.
_ آ یا انتخابات آ ینده در افغانستان امکانی برای اعمال ارادۀ مردم است؟ مردم با مشار کت در انتخا بات میتو انند درادارۀ کشور دخالت کنند؟ آ یا این انتخا بات دارا ی چنین خصلتی است ؟
_ راه حل کشور تغیرات در قانون اساسی و سا ختار سیاسی آ ن در همه حوزه های سیاسی اقتصادی اجتماعی ، حقوقی ... به برداشت من وقت آ ن فرارسیده است که همه خودرا دور از عام گو ئی ها و اسار ت تحلیل های قالبی و کلیشۀ آ زاد کنند وبه مسئلۀ سرخورده گی و عدم اعتماد مردم و جا معه اندیشیده شود، سکو ت احزاب و نیرو های ملی و مترقی در برابر مسایل اساسی وحاد کشور برای بخش های از جا معه ایجاد ، بد گمانی و بی اعتمادی را بار ا ورده است.
اگر هدف اصلی بر ساختن یک نظام دمو کراتیک ملتزم به آ زادی دمو کراسی و عدا لت اجتماعی ، پلو را لیزم ... است. که همه به آ ن اتفاق نظر دارند. اما تنها داشتن هدف و اتفاق نظر کافی نیست راه رسیدن به هدف بسیار مهم است. راه رسیدن به آن ازطریق انتخا بات که از جانب رژیم براه اندا خته شده ممکن نیست.
.راه رسیدن به نظام دمو کراتیک، مبارزات مسالمت آمیزوعدم خشونت برای تغیر درمندرجات قانو ن اساسی است. صرف سخن گفتن از نظام دمو کراتیک یا حمایت مشروط از انتخا بات صدور بیا نییه های اساسی و اعلا میه ها نظام پدید نمی آید نظام دمو کرا تیک محصول اقد امات عملی ، اپوزیسیون دموکراتیک است.درد، درد سکوت و بی عملی اپو زیسیون دمو کراتیک است . اپو زیسویون فا قد عمل ، اپو زیسیو ن نیست، نارضایتی و مخا لفت اکثریت مردم کشورهم با رژیم مستقر درافغا نستان به معنای وجود اپو زیسیو ن نیست.
اپوزیسیو ن دمو کراتیک جنبش متشکل دارای رهبری ، ارمان ، اهداف مشخص ، استرا تیژی و تا کتیک در اعمال جمعی معین است. شو ر بختانه آ نها یکه ( نه همه ) امروز از مو ضع اپوسیون دموکراتیک حرف میز نند نه تنها دارای این او صاف نیستند بلکه به شدت مخالف یکدیگر اند به هم تهمت می زنند اها نت می کنند همد یگررا ترور شخصیت مینما یند اگر کسی مطرح شود همگی اورا تخریب می کنند ، هیچ عملی جز صدور اعلا میه و مقا له آ ز سوی آ نها صورت نمی گیرد، نه بر نامۀ عملی برای مسا لمت آ میز دارند و نه وقتی به عمل و اقدام مسالمت آ میز و عدم خشو نت دارند و نه بر سر چیزی توافق دارند. این و اقعیت های است که باید آ نرا پذیرفت که همه را به وضعیت دشوار موا جه کرده است با توجه با این و اقعیت ها به نظر من این چند اصل رااز نظر دور نیا نداخت.
اپو زیسیون دمو کراتیک اگر خو اهان تأ ثیر گذاری در سیاست های افغانستان هستند باید تلاشها و اقدا ماتی در جهت تر میم سرمایه اساسی از دست رفته انجام د هند . نقد عمل کرد ها گفتگو با همه نیرو های سیاسی که و جو ه اشترا کا ت دارند ، تغیرات در قا نو ن اساسی حل مسئلۀ ملی حضور نیرو های خا رجی مسئلۀ حا کمیت استقلال و تما میت ار ضی میو تو اند از جملۀ بحث ها و اقدا مات باشد.
وضع جدید محتاج مشی جدید است نمی توان هما ن راهای شکست خوردۀ پیشین را دو باره ازمود باید در سمت گفت وگو جدی میان طیف های مختلف نیرو های سیاسی د ر عرصه عمومی جا معه رفت ، باید واقع بین بود و اقع بینی به معنای گم کردن راه و هدف نیست. و اپو زیسیون دموکراتیک . بیش از هر تصمیم باید به اندیشه متشکل کردن جنبش های اجتماعی حا می تحو لات دمو کراتیک باشد. بدو ن یک جنبش اجتماعی قدرت مند تأ ثیر گذار حصول نظام دمو کراتیک نه تنها دشوار غیر ممکن است.
به باور من ضرورت ایجاد یک شورای سیاسی در داخل کشور قابل اتکا و اعتماد برای متشکل کردن جنبش های اجتماعی مهمترین هدف اپو زیسیون دمو کرا تیک بر وضع مو جود کشور باشد. که این اقدام ابتکار و الزامات خودرا دارد یعنی اینکه مجموع نیرو های سیاسی بدو ن خود خوا هی ها و چا نه زنی ها ی تشکیلاتی یکدیگر خودرا برسمیت بشنا سند و به اصل گفتگو و لزوم آ ن و فادار باشد. در گام بعدی توافق به روی میکا نیزمی جهت انتخاب آینده یک تصمیم مشترک در مورد اتخاز نمایند. تصمیمیکه هم در اتخاذ آ ن سهیم باشند و همه ازان حمایت کنند، ازین رو تشکیل کنفرانس سرا سری در داخل کشور از همه نیرو های سیاسی مختلف که و جو ه اشترا کا ت در مسایل سیاسی دارند به طور کلی میتو اند مفید و موٍُثر باشد.بشرطیکه این کنفرانس محدود به چند حزب نمانده و هیچ نیروی سیاسی دیگر را ازخود دورنکند پذیرش ا ین شرط نه تنها گامی به سوی ایجاد جوی اعتماد بلکه حرکت به سوی تشکیل شورای سیاسی مورد بحث میباشد مهم این است هر تصمیمی چه شرکت در انتخا بات چه عدم شرکت چه حمایت مشروط چه جبهه مشار کت و چه مطرح کردن کا ندید واحد باید از دل یک گفتمان و توافق عمومی بر اساس خرد جمعی و خواست طیف ها وجریانات سیاسی و اجتماعی اتخاذ شود.
توجه باید داشت که انتخا بات آ ینده یکی از دشوار ترین آزمون های پیش روی کلیه نیرو های جا نب دار دمو کراسی است.
نباید فرا مو ش کرد که برگذاری انتخابات با معیار های یک انتخا بات آزاد منصفانه با موانع جدی مو اجه است و احتمال اتفا قات مختلف نه تنها منتفی نیست بلکه بیشتر هم شده است. میدان انتخا بات آ ینده از جهات مختلف نا هموار و مشکل آفرین است بدون رفع موانع درونی موجود و بحران اعتماد در بین نیرو های سیاسی مختلف کار در جائی پیش نخواهد رفت و هم تصا میم مستقلانه نیروی سیاسی در انتخا بات نمی توا ند گامی در جهت تحقق خوا سته های دموکرا تیک برای عموم باشد.
بالا
بازگشت