فضل الله زرکوب
شتر مرغهای مست
امشــب چـــرا به گــــوش، ندایــی نمی رسد زیـــن کـــــاروان خســــته صــلایی نمی رسد
تا کی عــــقابـــهای ز مـــرداب، خســــته را از قــــلـــه هــــای نــــور، هــــوایی نمی رسد
زیـن همــت بلــــند شــــتر مرغــــهای مست این بــار کجــــــقــــواره به جــــایی نمی رسد
در بســـته ایـم بررخ فــریـــا دهــای خــویش زانـرو به گـــوش کوچــــه صـدایی نمی رسد
در گوش شهر و دهکده سرنای سامری است مـوسی مــگر به دســـت، عصــایی نمی رسد
از بســـکه بـــت نشــسته به محــرابـــهای ما یک نـــاله هـــــم به گــوش خــدایی نمی رسد
احــــرام را دوبـــا ره ببـــنـد یـــد همرهـــان کایــن ســعی ها به هیـــچ صــفایی نمی رسد
دردا که در اســارت شــــب مانده قـــرنــــها نســـل قــبــــیــله ای که بـــه آییــــنه می رسد
فضل الله زرکوب زمستان 1372ـ 1993
بالا
بازگشت