فضل الله زرکوب
آبستنی شوم
آهو برگان کوهـــــی
که خستگی سموم هفتـــــــــــــخـوانـــــهای دشت توطــــــــئـه را
در استخرهای بلـــــــــــورین برفکوچــــــــــــــهای پامیر می شستند
با دهانی شیرین از خیالـــــــــــخوابــــــهای سحرگاهــــی بر خاستند
در گــــــــــــــوش شــــــــــان
چــــــه دلنشـــــــــــــین و آهنــــــــــــــــــگـــین
نجــــــــــــــــوای رقــــــــــص سبــــــزه های نـــــو زا د
ودر آغــــــــــــــوش شــــــــــــــان
چه گـــــرم و آتـــشــــــــــــــــــــــین
نگــــــــار وارۀ خلـــــــــــوت دره های ابریـشــــــــــــــــــــــــم
که نا به هنگـــــــــــــــــــــــــا م
صــــدای شوم گرگــــــهای وحـــــــــشی جنــــــــوب
چونـــــــان توفـــــــــانی سهــمــــــــــــــــــگین
آبستن سیــــــــــــــــــلابــــی از جـــــــــــــنون
امید بیـــــــــــــــــــــشه زار را
در کــــــام آتشـــــفــــشان دوزخـــــــی خویش فرو برد
و اینــــــــــــــــــــــک
«آهـــــــــــوی کوهـــــــــــی در دشـــــت، چگونه دودا
او یار نـــــــــــــدارد، بی یار، چـــــــــــــــــگونه رودا»
زمستان 1372ـ 1993
ارسال و انتخاب از آرزو«ناوک»
بالا
بازگشت