احمد ولی ولیــزاده
دوســـرودهء تـــازه
(( باران سنگ ))
نوکــــراجنبی و چشــم فـــرنگ گــام استــاد ســـازدش, زرنگ
آنکه دام از بــرای ما میــداشت خود فتـیده زپـا وخوردبه سنگ
مــارکــرده در آستیــن نــهـــان مار اورا گرفتــه تیـز به چنـگ
ایکه آن جــاهلان بی فــرهنـگ کارشان قتل وخون وتیروتفنگ
یاکه گـــردن برنــد خلــق خـــدا یاکه لــذت برند ز آتش و جنگ
بی خــبر از کلام دین و ثـــواب نشه دارد بسرزچرس و زبنگ
کارشان غارت است وبیــرحمی قلب شان پـرزکین وسخت چوسنگ
چو کمان کش گرفته انــــد مـدام جان صدهای با هزار خــدنـگ
زن به زنــدان خانه با یـد مـــرد عـلم بر دخــتـران بدا نـند نـنگ
شــــرع اســلام ونـعــرهء اکبـــر همه روی و ریا ســت و رنــگ
آتش افــــروز! گیردت آخـــــر
آه بیچارهء چو بارانی سنــــگ
(( جلوه های چون شهاب ))
سیل بنیان کن نمود آن خانه ء مارا خراب
از فریب مدعی با جلوه های چون شهـاب
تا بکی آن چشم بد اندیش خیره سوی مــــا
خیل زاغان را به سرما بیشترباشد شتا ب
آسما ن خون بارد اینجا تاکه سازدمرگ گرم
لاله پوشد دشت ودامانراچوازخون شباب
تـیــره روزانـیــم ازما روشنی دزدیده انــــد
قیر اندود آسمانرا از کجااست آ فتـــــاب
دشمن هستی ما دارد به نیرنگ و فســــــون
عزت وشان و شرف ریزند یکسراندر,آب
همتی یاران که هر جا دشمنان اندر کمـــین
بنگ نوشانند تان بیدار می باید زخــــــواب
کشته اند اجـــداد تان باتیغ وخنجر یا تفــگ
دوستی را می نشاید مار دارد پیچ و تــــــاب
ای ( ولی ) گفتی کلام درد زاء و آتشیــــن
نقش صورت ها نهان تا دشمنان اندرنقـاب
بالا
بازگشت