احمد ولی ولیــزاده
به استقبال از شعر مولانا
د یـــــار زر نگـــــار
یـادم آمـــداز زبـــان مــو لــوی آن حد یـث نغــز, درج مثــنوی
ازد یـار هنــد مرغـی در قفـــس بازرگانی از برای یک هــوس
چو خرید,فرسنگهـــابردش بدور گشت از غـم بیقرارو نــا صبور
مرغکی بیچـــاره مینا لــــید زار در هـوای آن دیــار زر نگـــــار
گفت بازرگـــان که آب ودانه ات میرسـدهـــردم,طلائی خانــه ات
از برای چه چنین داد وفغــــا ن؟ سرنموده,هیچ مـــیدانی زجــان
گفت مرغک بــــادل زارو حذین تو بصورت پیچی ومعنی ببــین
معنی بودن زخورد ونوش نیست خوبی طالح بعقل وهوش نیست
در دیار خود اگر بــــا شی گــداء بهتراز,درملک دیـــگر پا دشـاه
شاد بودم در دیـــارو ملک خــود نه زرم بود ونه فکر ســود زود
ملک من دارد هـوا ئی دیگـــری خوبی هایش می نگنجد دفــتری
بــودم آزاد و بــه پـــرواز بلنــــد خوگرفـــتم درهوای دل پـسنـــد
لیک اکنون درقفس پیچیده جـــان درد خود دارم بیان با هــم زبان
ای که هستید صاحب عقل وخرد با شما دارم کلامی حـرف ودرد
فرق بین مرغک ومن نیست چند همچواو دور از دیارو پـای بنـد
لانه ام ویران و گلزارم بسـوخت هستی ملت همه یکسرفروخت
درفنای مـــابقــــای خود بد یـــــد زین سبب آتش به میهن شد پدید
جمله تن با دردو آه و نا له ســـــوز
شب شد و ظلمت نشا ید گشت روز
بالا
بازگشت