احمد ولی ولیــزاده
از احمد ولی ولیزاده
بجــواب نامه ء عزیزه عنایت
لعــــــل آبـــــدار
نامه ء پر لطف تــــان دارد پـــیام نو بهــــار
بس معطــــر بـــا صفـــا دیـــدم کلام آبـــــدار
آنچه از اخلاص یگ گل از گلستـــان میرسد
کی مقابل مینمایم بــــا گلی چند یـــن هــــزار
اینکه قا صد لنگ وباردوش اویک خرمن است
دل به نجــواء است بامن تا کجا با شـــد قــــرار
سنگ سخت و کوه با هیبت نشسته در نظــــر
تیشه ء فرها خواهد تا زسنگ آ یــــد شـــــرار
نیست آسان تا گهــــر بندد به رگ های خـموش
دل تــپد چـــند یــن که تا ایــــن سنگ لعل آبـدار
یوسف من شاه کنعـــان گشتـــه من گرگان درم
گریــهء یعقــوب دارم چشــــم هــای اشکــــبار
چون زلیخــا دل تپــد جویم به نیرنگ وفســـــون
تا مگـــــر لطفی بد ســــت آرم از آن شاه کبــــار
عشق شیــرین در دل فرهـــاد وار م شعلــه ور
میـــرسد از بیستـــون بر تــو نــــوای زار,زار
کوشتهء تو در خـــم هر کو چه با شــد لشکـــری
در,رد یف دیگــــران آیــا شویم انــــدر شمـــار؟
ای(ولی) از سوزآه خود جهانرا کن خبــــر
قطرهء از بحر حق نوشیده یی گشتی خمــار
بالا
بازگشت