احمد ولی ولیــزاده
** مــرغ اسیـــــر**
قفس گرفـــته مـــرا تنگ در بغل گیرم
تنم بسوخت از آن نا له هـــای شبگیرم
چو مرغ دام هـــو س میکشد به صیـــادم
مرا که بال و پری نیست چون زمینگیرم
خیال دانه چنان مست دارد م به هو س
اگربه پردهء سازم گهی بم وگهی زیرم
ترنمی کــه شکسته ست در گــلوی نــــوا
گسست تار هـــمان ساز در نفس گیــــرم
کجاست مطرب آهنگ تا نوازد ســـــا ز
غزل شوم به سرود ی که سخت دلگیـرم
( ولی ) کجا تو توان یا فت امن و اسا یــش؟
کنون به کــام زمــــانم که از جهان سیـــرم
بالا
بازگشت