بیو گرامی محترم احمد ولی ( ولی زاده)

 احمد ولی فرزند  مرحوم  ولی محمد (( جراح) کارمند  صحیحی متو لد  شهر اندخوی ولا یت فاریاب  فارغ تحصیل لیسه  ابو مسلم  خراسا نی  اندخوی میبا شد:

 وی مدتی را بحیث معلم  در آنجا ایفای خدمت نموده و بعد از سپری کردن  امتحــــــان کانکور  شا مل فا کو لتهء وترنری  در دانشگاه  کابل  و در سال سوم تحصیل  خو یش نظر به ضرورت آنزمان  به قوای مسلح  در بخش اردو  پیوسته  که از اکادمی حربــی و تخنیکی  فارغ  ودر فرقه  17  هرات  و بعدا ً ریاست کشف وزارت دفاع  الی  ختـم رژیم  داکتر نجیب الله  بحیث افسر  خدمت نموده  است  که با تغیر رژیم  مثل سا یـــــرهموطنان  و طن را ترک  و مها جر میگردد . که فعلا  در شهر مونشن المان  زنـــدگی میکند . احمد ولی  متاهل است و دارای یک پسر و سه دختر میبا شد . 51 سال عمـــــر دارد . از مدتی بدینسو به سرودن شعر آغاز نموده  است که  اشعارش  همه عروضـــی است . و این هم نمونه کلا مش :

 

                          گـــهــر, با ســـت

 

          سحر گه با نگ مرغی بس حزین خاست

          که ای , بیداد بشگفت غنچه بر جا ســـت

                                    کــــنون نا لـــم بیـــا د غنچه گیـهاش

                                    بیان دارم زعشقش بی کم و کا ســت

          عزیزش دارم و درپـــا ش خــــو نر یـــز

          ز مـنـقـارم حقـیقت ها ی جا نــــرا ســـت

                                    غـزل خوا نــم ترنــم های رنگیـــــن

                                    به گوش آنکه برمن چون گهر,باست

          نه  مـــا نــد شاخ بــــرشاخ یـــا د  گـــاری

          زمن با قــی هــر آنچه  دا ستـــانهــا ســـت

                                    بدین فصل که هر جا سبــزه رو یـــد

                                    بشسته  شبنم آن رخ را که زیبـا ست

                       نــــدارد خـــا طــرم را شاد آن گـــــل

                       شـود پرپر بــدان فصـلی که سرماست

 

 

                                    پــر عنقــــا

                 

صد ف گشودی گهر فزودی, به بحر دانش گهـــر چه زیبا

مرا ستودی  گمان چه بودی؟به خاک ما,نم چو سودی باپا

               

                     قــدح گرفتی زخـــم معنی , منم خمــاری زجـام و صهبـــا

                     اگر کنی  لطف چو قطره برخاک, زخاک ما, نم چوپرعنقا

                     ترا بلنــدی به اوج هستی, مراست  پستی چو ریگ صحرا

                     بد یــن بزرگی رهـم گشودی, قـــدح بــدادی زخــــم مـینـــا

                     شدم بهاری زلطف کاری,  بــدل زتــواســـت امیــد عقبــــا

                     اگر رها ئی زچنگ ما هی,  ترا خطـر نیست به بحرو دریا

                     همینکه گاهی یگان نگــاهی,  زلطف خورشید قمر شودماه

                     (ولی)  چه جوئی همیشه پوئی, تراقریب است چو چشم بینا

 

                   

                                        عطــر افـــــزا

 

                    سرودی خواهـــم اندر فصل گلها

                    ترنــم هـــای رنگــین اوج بـــا لا

                                             سرودی مهر,کزآن عشـــق ریزد

                                             جهانرا پر بسـازد ســـاز و غوغا

                   در آنــدم بیــخودی آید  ســرا غــم

                   ندانم خود,شــوم چون مست وشیدا

                                             کنار جویـبار و چشـــمه ســا ران

                                             نـــوای نی بـــود آهنـــگ زیبــــا

                   ز وادی های با لا نغمــــهء عشــق

                   چنا ن پرسوز اید  گــرم و گیــــرا

                                             فضا روشن قـــــبا ی نیل بر تـــن

                                             فراغ البال از سود و نه ســـــود ا

                  روان را تــازه گی بخشد نسیمـــی

                  وزد از صوب گلها  عطـــر افــزا

                               (ولی) گر میتوانی همنـــوا شـــــــو

                               باآنکه صلح می  خواهد سر ا پـــــا

 

 

بالا
 
بازگشت