خان آقا سرور

تورانتو ، کانادا

 

سرنوشت در چند تابلو

 

دوبار مرگ خودم را به چشم خود ديدم

به کفن و دفن خودم ، اشتـراک ورزيدم

به دوش نوحه گران بار شد جــنازهً من

ميان قبر سيه پر زخــــــــــاره خوابيدم

به جای آنکه هــــــنرمند و با هنر باشم

درخت پرگل و پربار و بارور باشــــم

 

نخست مردنم آنگه که ار بهشـــــــــت وطن

به تيغ جــــــــبر زمان تار و ريشه ببريدم

از آن ديار عقــــــــابان و رشک خلد برين

از آنکه عمــــری به شهروندی اش بباليدم

از آن ديار که به هر بيشه شــــــيرها دارد

به سر روان به ديده ، سنگ خـاره سائيدم

ره نجات نبـــــــــــــــود هرکجا گــذارم شد

دهن گشاد زمين هر چه پيــــــــش کـاويدم

به هر طرف که شـــــــدم روزن امـيد نبود

به بازگشـــــــــــــت رهی هم نبود تا ديـدم

که تا به سينهً مام وطــــــــــــــن سپر باشم

به چشم دشمن ميــــــــــهن چو نيشتر باشم

 

دوباره مردنم آنــــدم که در ديار غريب

به پيش هر کس و ناکس چه زار ناليدم

به پاس پـــــــويش اولاد و رويش اولاد

 سريکی را و پشـــت ديگر را خاريدم

که تا ( ستزن) يک کشـــور دگر باشم

ذليل و هيــــــچ کس وزار دربدر باشم

 

ولی اسف که نشــــــــان پرافتـــــــــخارم را

درين قمار حــــــــــــيات سخت مفت بازيدم

به روز نحس ستـــــــــــــيزن شدن به کانادا

زديده خــــــــــون جـگر ، جای خنده باريدم

وطن به گوشم همــی خـواند که با هنر باشم

نه ايـنکه بی هنر و گنگ و کور و کر باشم

 

کنون که کشور من قتلـــــــــــــگاه انسان است

کنون که همـــــــــــوطنم هر کجا پريشان است

کنون که جای گلان ( ماين ) فرش بستان است

کنون که گل به يگان قــــــــــبر نوجوانان است

کنون که ساينس زافلاک گره گـــــــشايان است

کنون مريخ که بزنگاه نــــــــــــوع انسان است

هنوز جهل کهن در وطــــــــــن حکمران است

به جای گل ، بوی باروت در گلـــــــستان است

کنون که ميهن من تار و بی چـــــــراغان است

کنون که کالبد مغــــــــزم سرد و بی جان است

کجاست تا زهنــــــر يا زخــــــــــود خبر باشم

ميان هـــــموطنــــــــان به که بی هـــــنر باشم

 

 

*******************

 

به پيشوار بهار1387

نميخواهم برايش آيت پدرود برخوانم

 

دگر مولود فروردين به ميهــــــــــن گل نمی آرد

دگر رنگين کمـــــــان خرگاه خود برپا نمی دارد

نسيم صبـــحگاهان را دگر جانبخش پارش نيست

دگر باران رحمــــــــت در برو دوشش نمی بارد

دگر در کشوری زنگار بسته جوش و مستی نيست

بخاکش رعد و برقــــــش آتش و خمپاره می بارد

دگر از سبزه زارش بـوی عطری بر نمی خيزد

دگر دستی بدامــــــــانش گل وگنــــــدم نمی کارد

کلاغلان شور دارد ، جای مرغان خوش الحانش

قناری در محيطش چه چه و شـــــــوری نميدارد

چپاول کرده آرامـــــــــــــش ، دگر اهريمنان دهر

دگر گرگان زجسمش چنــــگ و دندان برنميدارد

نوای نسلها بشکست و هـــــــم رامشگران کوچيد

دکر خيناگری شــــــــــــور و نوايی شر نمیدارد

يتيم و بيوه اش در جنـــــگ بی نانی و بی مهری

دگر دســــــــــت نوازشگر ، سراپايش نمی خارد

غنوده در کفن ، هندوکش و بابا و پامــــــــــيرش

ضحاک و رستـــــمش سرها زبالين بر نمی دارد

چپن پوش و کلاه و ريش و لنگی در مقــــاماتش

ولی گامی بسودش ، ای عجب ، کس بر نميدارد

نميخــــــــواهم برايش آيت پدرود بر خــــــوانم

به اميديکه غمها بر « ســـرور» ش جای بسپارد

 

 

 

---

بالا
 
بازگشت