انجنیر خلیل الله رووفی
دردها و رگبارها
عمرها شد که وطن سوخت کسی اشک نریخت
جنگل وباغ و چمن سوخت کسی اشک نریخت
حرمت گیسوی مام وطنم ریخت به خاک
دلش از رنج ومحن سوخت کسی اشک نریخت
و قامت فرهنگ خمـــــــــیدعشـق آواره شــد
غزل وشعر وسخن سوخت کسی اشک نریخت
خون مـــــــــردان سرافــــــــراز رهی آزادی
برسر دار ورسن سوخت کسی اشک نریخت
عطش سینهً صحرا چقدر زار گریســـــــــــت
که دمن تا به دمن سوخت کسی اشک نریخت
زین شبیخون که چمن بسترخاکستر شد
خت کسی اشک نریخ لاله وسرو سمن سو
معنی ی علم دگرگون شد وآیینه شکست
فرهنگ کـهن سوخت کــسی اشک نریختبار
خلق مظلــــــوم درین بادیهً ســرد وخمـــــوش
نفس وطاقت وتن سوخت کسی اشک نریخت
رگ و رگبار زمان برسرما آتش ریخت
سروایستاده ، چو من سوخت کسی اشک نریخت
انجنیر خلیل الله رووفی
فبروری ۲۰۰۸
آلمان
انجـنـیـر خلیل روًوفی ـ آلمـان
بامداد کاذب
کاخ عمرت همـه ویران شده ای هموطنم زنده گی برتـو چه زندان شـده ای هموطنم
زیر رگبــــــار هزاران غم وآژیر ســـتم قصهً مـرگ تو آسـان شــــــده ای هموطنم
خونبهایت بسر کوچه وپسـکوچـهً شهـــر جنس بیهـوده و ارزان شـــــده ای هموطنم
بازغـم برسـرغـم آمد وما لال شـــــــدیم آخ ! اینک که زمستان شـــــده ای هموطنم
برگ وباری که دران نیست دگرتاب وتوان باز همبسـتــرتوفــــان شـــــده ای هموطنم
سرنوشت من وتـو دست بدست دگــران درپس پرده گـروگان شــــــده ای هموطنم
فصل شبخون خزان آمد ومرغان چمــن بال دربال هـــراسان شــــــده ای هموطنم
رسم این جنگل عجب عدل خدائی دارد! کی دران بنده کی سلطان شده ای هموطنم
صبح کاذب چقــــدرجلوهً جادوئی داشت مگـرامروزچه عـریان شـــده ای هموطنم
نه چراغی نه نظامی نه امید سحــــــری برسرت این چه شبستان شـده ای هموطنم
مفتی ومحتسب وطالب وسوداگــــردین هـریکی حاکـم دوران شـــــده ای هموطنم
با چه تعـبـیـرکنــم خاطـرهً رویا هـــا را خواب آشـفـته پریشان شــــده ای هموطنم
وقت آنست که دیگــرنه نشیـنیـم خموش
که شب حادثه لـرزان شــده ای هموطنم
تو بیا درپیء یک نظـم نوین بر خیـزیم
که وطن یکسره ویران شده ای هموطنم
اکتوبـــــــــر
2006
انجنیـر خلیل الله روًوفی بیاد هفتمین سالروزانهدام پیکره های بودا
ازهمالیـا تا بامیـان
به چنـدین ســــده پیش ازمبـداً تقــویم میــلادی
پیام روشنی ازانتهـای مشـرق خاموش می آمد
پیام روح بخشی ازدرای کاروان پیـر روشندل،
از آنسوی دیارجنگل زیتون
چو پیک رهـرو دریا دلی درگـــــوش می آمـد
* * *
شهنشـــــاه زادهً ازماورای ساحــل گنگـــــــــا
که جسم وجان خودرا اززلال چشمه سار « نیــــروانا» ،
شـستـشو میکرد
زکــوران ریاضت میگـــذشت وجلوهً عشـق وحقیقــت را،
چو رهپوی سراپا پرعطش، منزل به منزل،
جستـجو میکرد
شهنشـاهی که ازاورنگ تاج وتخت « نیلوفر» فرود آمـد
زهست وبود تن بگذشت وبا یک خرقهً پشمیــن مــولائی
به شهـردل تـولــد گشت و« بــــــودا» شد
به منزل گاه جان آدمی سلطان دلهــا شــد
* * *
ززیرتکـــــدرخت قدســی « انجیـــــــر»
زکاجستـان انبــوه « همـالیــــــــــــــــــا»
سرود رهروان راه حق را،
دررهائی بشــــــــر
ازرنج هرآلوده گی،
آغازگــرگـــــــردید
چه آیینی که ازسرچشمهً مهـرخدائی بارورگردید
* * *
درای کاروانش تا مسیرخاوران دور، تا پهنای اقلیم « کنشکا»
با دودست سبز دانش، طی منـزل کرد
چه دستانی عجیب وآفـــــــــــرینشگـر
که اعجازهنــــررا درهـــزارستان« هنـدوکـش»
زلـوح پرنگین مــرمــروخارا
به کانون عجایب خانهً دنیـــــا
به تمثال عظیم پیکــــر بـــودا
مجـسـم کرد
ومیــلاد تناسخ را،
بمصداق عروج نیروانا، درسراپای وجودش،
تا هـزاران سال جاری ساخت
چه تمثال عظیم وسربلند، ازداربست هرشکست وفتنه وپستی
که خورشیــد جهان آرا،
نخستین بوسه های بامدادی را
به محراب تنش چون هدیهً زیبا، فرومیریخت
شب هنگامان، جلــــوس ماه زرین تاب هنـــدوکـــش،
به عشـق قامــت بالا بلنـــدش،
جان وسرمیباخت
* * *
مگردردا! که دستانی تمـــدن سـوزو ویرانگـــــــــــر
به رگبـارستم این قامت اسطوره های سرمد تاریخ را،
یکباره آتش زد
ویک دنیا نگارستـان فـرٌ وشوکـتـش را
برحضیض خاک ذلت ریخت
* * *
چرا باید چنین میشـد ؟
سوالی سخت درد آگیـن وجانفـــــــرسا
سوالی را که جبرانش نمیدانم
کدامین دادگاه عــدل انســانی
به آن بائیست پاسخ گفت ؟
* * *
واینک برفراز این رواق زخمیً تاریخ
کبوترهای عاشق دردل تنها ترین شبها
سرود ماتــم بدرود میخــــوانند
سحرگه، برحریم سنگ وخاکش
اشک حسرت ســوز، میــریزند
جــــرمنی
مارچ ــ 2003
بالا
بازگشت