شکور نوابی

 

یادی از سالهای بی نوروز

 

هر جا که نگــــــــــه کرده وماندم قدمی

افتاده سری دیدم بیـــــــــــــــجان ودمی

باخنجر کین دریده شد ســـــــــــینه طفل

از دیدن آن چو بید لرزان شــــــــــدمی

معنای جهاد را دانی که چـــــــــــی بود

در جال عرب فــــــــــتاده مشت عجمی

فریاد یتیمـــــــــــــان شده تا گوش فلک

از هیبـــــــــــــت راکتی واز ترس بمی

کو خانه ای که غرق نگشته است بخون

کو پیر زنی که هیـــــــــــچ ندیده ستمی

بس مادر و کودکی که بیسر کـــــــردند

از شوق دلار یا که عشـــــــــق صنمی

طالب آمد مجــــــــــــــاهدان رفت زیاد

بر هیچ ملت چنیـــــــــــن نرفته ستمی

 

 

بالا
 
بازگشت