د. احد وفا معصومی
برکَنید علت ستمگاری
قرن ها از عتابِ چرخِ ِکبود یا زلاقیدی ، وسهــل انگاری
روز خاورچو شام زندان شد رو نمود هر طرف سیه کاری
هر روز از روز پیشتر بدتر خـــــلق از زندگی به بیزاری
نام وخلق ووطن تباه کردیم خود شــدیم باعث تبــه کاری
اجنبــــی را بدست خود دادیم برخراسانیــــان ، زمام داری
وحدت وراحت ازوطن گم شد میگذرد همچنان به دشـواری
آن میراث دارفاسدِ فاشیست چهل سال حکم راندبه غداری
جز رذایل ، نداشت کاردیگر دایم الخمروچرسی ،نصواری
خلق عالم شعور می طلبیــد او همی کُشت هرچه بیداری
حاکمان ِفروخته خویش ووطن دررقابت به شـرم وبیعاری
کاسه لــــیسان اجنبی بسیار هم زانگریز و روس تزاری
خاک ما صحن تاخت وتازددان گرم بازار ظلم وجـــــباری
عاقبت، از پی قرون سیـــــه بردمید ناگه مهر ِهُشیـاری
خانــــدان ستـــم زباره فتــاد پاره شد کهنه دلق غـداری
سال وماهی نرفته بود هنوز شــــدمکرر، قرار ِشِراری
ابلیس کورویارازآن در رفت آمد از راهِ پشت ، مـــداری
آنکه ازپای تا به سررنگست ازچپن تا کلاه نهــان کاری
بود رشک جهان دمی اینخاک حالیا غــرق فقـر و ناداری
جای دین ِ محمــــدی امـــروز ننگ ِافیون وفحش وزناری
حضرت ودزد وپیروحاکم خاک همه غرق ِفریب وطــراری
خلــــق اوچاق وچله و پول دار خلق من مُردازعلف خواری
این سیه کارراکسی نه شناخت « نظم نو» برنشاند اجباری
نیست خودکرده را دوا، درمان خود شدیم عامل زیانکاری
گر نداریم اتحـــــاد و وفــــاق خاک راکی توان نگـهـداری
«شیراگرریخته ساغرست به جای» تازدست رفته رابدست آری
نکند یاری خلقی ، گر خودرا ننمایــد خـدا ، اورا یاری
برخیزید آخر از برای خدا ! شرمست شرم، این سبکـساری
بســـوزانید ریشـۀ فاشیـزم برکَنیـد علت ستــم گاری
نیست مارا اگر صفاً و( وفاً ) میرسد باز، دور ِناچــاری
بالا
بازگشت