د. احد وفا معصومی
مناظرۀ قطره وبحر
( رموز قدرت وتوانائی )
یکی چَکه شبنم ز گلبن فراغ نگون شد به بحر ونه درخاک باغ
چو در هستی وذات پیوند بود ز باهم شدن ، خیلی خرسند بود
بگفتش دریا ، که توکیستی ؟ چرا آمدی راست گو ؟ چیستی ؟
ندانی که من ، بحر ِ پرقوتم ؟ دمان و خروشان و پر هیبتم ؟
سراپای هستی ز بود منست هرآنچ ،زنده باشد ز جودِ منست
مرا سینه انبار ِ گوهر بود صدف در دل و لعل در بر بود
سکوتم بود راحت ِ این جهان ز طغیان من محو، نام و مکان
کنم صحنِ عالم به یک لحظه طی کنم نیست هرآنچه ،وهرچه حی
بگفت قطره :این رمزقوت زماست ترا هیبت وهستی از قطره هاست
مرا درد تنهائی ، آواره کرد رخ تازه ام زار وپژمرده کرد
ترا شأن وهیکل ز یکجائیهاست جهان حاصل ِ چَکه ها، ذره هاست
باهم قطره قطره چو یکجا شدیم ز هم دستی ها ،بحر ودریا شدیم
اگر بحر یا قطره ایم در حساب زیک ذاتیم وجوهر وپیچ وتاب
زاین گفته شدبحر ِغُران خموش بفهمید وبس کرد جوش خروش
ز نادانی شد بحر، حیران وزار ز درد جدائی پریشان وخوار
چو دانست اسرار زور وتوان ببالیــــد برقطرۀ ناتوان
اگر موری خواهد که اُشترُ دَرَد کند خویش پامال وخود می کُشد
چو یکجا شوند مورها، زورها فگندند زپا قصر ِ فغفورها
ز تنهائی گر قطره کم قوت است چو باهم شوند بحر ِپر هیبتست
بیا قطره هارا دریا کنیم ! همه راههارا ، یک راه کنیم !
(وفأ ) ملتی میشود سرفراز که یکدست باشند وهمفکر وراز
بالا
بازگشت