(مسافر تنها ) نام مجموعه تحت چاپ ازسید عبدالهادی مظفری
سید عبدالهادی مظفری ولد مرحوم استاد سیدمحمدنبی مظفری در سال 1963 در شهر کــــــــــــابل دریک خانواده متدین روشنفکر چشم به جهان گشود تعلیمات ابتدائیه را ازلیسه نجاب وقت آغاز و از لیسه عالی حبیبیه فارغ التحصیل شــده بعد از فراغت ازپوهنتون کابل ،بنا برمشکلات موجود خارج ازبست مسلکی در شرکت کود کیمیاوی شامل کار شده و ازسال 1368 الی سال 1375 به صفت کارمند ریاست دفتر وزارت صحت عامه ، سکرتر معینیت اول وزارت صحت عامه ، سکرتر مقام وزارت صحت عامه واز سال 1375 الی سـال 1383به صفت سکرتر معینیت اداری ومقام وزارت هوانوردی ملکی و توریزیم وازجدی سال 1383 الی اکنون مصروف اجرای وظیفه در سکرتریت مقام وزارت صحت عامه میباشد.
هادی مظفری ازسال های 1356 به سرودن پارچه هادست زده و تاکنون سرودن،سروده ها یش ادامه دارد که خودش آن را شعر،نه،بلکه بیان احساسات میداند.به گفته اوشعرمدارج بالای دارد،شعری را که به تمام معنی شعرباشد،باید شعر گفت،نه هر بیان احساسات را،شعر باید ازدل برخیزد و بردل نشیند.
اینک (18)قطعه نمونه ازسروده ها ی هادی مظفری تقدیم می گردد .چشم براه و انتظاررهنمایی شما عزیزان،در بهترشدن سروده ها ی خویش میباشد.قابل ذکراست که مجموعه سروده های هادی مظفری زیرنام (مسافر تنها) به زودی بچاپ میرسد.(ایمل آدرس hadi_muzafari@yahoo.com )
یاد خداورسول خدا
پی ذکـــــــــــر اسمــــای پــــــــروردگــار
بـــــــود نــــــــــام احــمد ســـــرآغـــــاز کـار
دو دست مـــــحمد(ص) دودست نـجــات
صــــــــرا ط المحمد(ص) بشــــر را حیـــات
حــــــدیث اش بــود جـمله را رهنــما
به دیـــن اش نــشد فـــــــرق شاه و گــدا
عـــــداوت به او دشــــــمنی بـا خـــداست
ز حـب مـــــحمد (ص) دل و جـان صـفاست
کسی کــــــــو کنــــد سنــت اش پیـــروی
بــه کــــــر د ا ر او کـی بــــود کـــج روی
بـــــــود دیــــــن او خـــــــانه ی رستـگار
گــــــل بــــوستان اش بــــود هشت وچــــهار
ز گلـــــــهـا اگــــر شـــــاخه آری به کــف
میــــان جــــــواهــــر تـــــــو یـــابی صـــدف
مـحمد(ص) بــــود در جــــــــهان بی بــدیل
شـــــــود منـــــکران محـــمد( ص) ذلیــل
محمد(ص)بود شهری علم وعلی درگه اش
بــــــود نسل زهــــــــرا همه بـــــــرگه اش
مکن هادی را ازعلی و محمـــــد(ص) جدا
عـــــلی،شیر و احمـــــــد،رســــــــول خــدا
16/3/ 1383
هادی مظفری
لعل لب
ای زبـــــان خوش کلامت درد عـــاشق را دوا
لطف خوش از دیده گانت مایه ی صلح و صفا
برسر هـــر تار مویت پای جــــــان پیچان بود
روی مـــــاهت می کشانــــد پـای در بتخانه ها
تو گــــــریزانی و من مایل به دنبـــــــال تو ام
می کشاند دل مـــــرا بــــر کوی تو گاه و پگاه
بحر عشقت وه چه طوفانیست و جسم خسته ام
در میـــــان زورق بشکسته بــــاشد نا خـــدا
ازلب چـــــون لعل تـــو لعل بـــدخشانی خجل
ســـــرو بــــوستان از قیــام قامتت شــد نا رسا
ابـــــروانت شد کمان و تیــــرمژگان در کمین
گر رهــــا گردد، شــــود جـان ازتن مسکین جدا
هـر چه میداری روا آن کن به هادی زود تــر
تـــو شهنشاه ی و من انــــــدر دیــــار تو گــدا هادی مظفری 18/2/1370
صبر
یار نازکخـــوی من از من چـــرا رنجید و رفت
برمن و بــــــرحال زارمن چـــرا خندید و رفت
من که خاک پای او را ســـرمه ی چشمان کنم
خاک پای خویشتن را خویشتن بــرچید و رفت
من نیـــــاز بیشتـــــر از پیشتــــر دارم بــــه او
از چه آزرد و چــــرا آن ماه ُ من رنجید و رفت
طاق ابرویش که محـــراب نــماز حاجت است
آفتاب حسن از چـــه نیمه شب تــــابید و رفت
جوره چشمانش که شور زنــــدگی آرد به من
آن دو شور انگیز را از من چرا پوشید و رفت
لعل لب هایش که خــــون دل بیـــاد آرد به من
خون دل را از چه آن نا مهربان نوشید و رفت
هـــــادی از هجــران او صبرو تحمل پیشه کن
روزی بازآید، اگـــــر امــروز او رنجید و رفت هادی مظفری 11/3/75
آرزو
شعری به وصف تـوسرودن خوشست
با تو و از جمله بـــــــریدن خـوشست
خلقی زند بـــــــوسه به در گاه ی پیر
بوسه زلب های تــــو چیدن خوشست
خواب چو آیــــد به ســـــرم نیمه شب
هر نفسی خواب تو دیـــدن خوشست
قصر زرین ، زیورو زر در چه کار
لانه به کــــــوی تو گــزیدن خوشست
گرچه دوچشم تو بـــــود خوب و لیک
ســـــرمه به چشم تو کشیدن خوشست
درغم و هجـــــــران تـــــو ای نازنین
سوختن و ناله نـــــــــکردن خوشست
گرنفس آیــــــد به لب از هجـــــــر تو
مردن ویــــــاد تـــــو نمودن خوشست
هادی مظفری
13 /1/1366
خون دل
سر میکشم به یاد تــــــو جانانه جام ها
وصف رخ مه ات بکنــــــم در کلام ها
گرپـای خود نهی به فقیـــــرانه کلبه ام
آزاد میکنم به طفیل ات غـــــلام هـــــا
تا کی در انتظارتــــو بایــد گــــریستن
نی نوری دیده ماند نه تـوانی به گام ها
شبها خیـــــال روی تـــــو آسوده ام کند
بیــــــدارچون شوم بنمایم ســـــــلام ها
صبح ارنشد نصیب مـــــرا دیدن رخت
آیم به پای بوس تـــــو ای مه به شام ها
شهر دلم خرابه شــــــد از اشک دیده ام
خون دلم خورند حــــــریفان به جام ها
اغیار بهر کشتن من بسته انـــــــــد کمر
شمشیر می کشنــــــد همگی از نیام ها
هادی مظفری
عزم سفر
یارمن دارد هــــوای رفتن شـهر دگـــــــــــر
این نمیــدانم چه خـــــــاکی را نـمایم من بسر
یا بسوزم من زهجـــــران تـا که باز آید نگار
یا چو مجنون سرزنم برکوی یار و سنگ در
یا که تصویــرش بسازم بردرو دیوار خویش
یا زچشمانم بــــریزم هـــــر کجا خـون جگر
ســوزدل آرام بگیــــــرد گربیــــاد جــان من
یا پیــــامی آرد از او سوی من مـــرغ سحر
تا کند دل قصد پــــرواز سوی کوی یارخود
تیرصیاد می نشیند هــــر دمی بــر بال وپـر
آنــــکه پیغامی دهـــــــد مارا زیـــار نازنین
می نمایم فرش راهش گل ،دهانش پــر شکر
یاالهی زنـــــده داراش هــــرکجای بـــاشد او
گــــر بـــلای باشدش برجان بده ما را به سر
هادی مظفری
15/7/1365
هجر جانان
هجر جانان میکند دیــوانه را دیـــــوانه تـر
نــــاله ی دیوانه کی دارد به هوشیاران اثر
گرخلد خاری بپای قیس در صحـرای عشق
نـــاله اش را می کنـــد لیلا به عنــوان دگر
قصه ی لیلی و مجنون کی به پایان میـرسد
تا نریزد هجـــــر جانان اشک ازچشمان تر
خاک شد لیلی و مجنون عشق پاکان پایدار
زاده ی هــــر پـــاکبازیست پـــاکبازان دگر
لیلی و مجنون شدی ناکام اگر درعشق لیک
نـــــــام آنـــدو جــاودان در هفت دیوان هنر
هادی مظفری
22/11/84
کاروان
دیده تاریک شـــد آن دیــــده ی بینا نرسید
قـــــدم آزرده شد و تشنه به دریـــــا نرسید
یکــــدم از مهر کسی درب دلم را نـگشود
درد افسرد و مــــرا داروی سینا نرسیــــد
یار،نادان غــــــم ودرد دل ریش من است
قسمت از دهر یکی دلبـــــر دانـا نـــرسید
بسی ازخویش سخن گفتمش اوهیچ نگفت
سخنی بــــــود پسی پرده که پیدا نــــرسید
همه گویند تــــرا کان سخا مخــزن جــون
دست الطاف تو جانا به ســـر ما نـــــرسید
کاروان رفت وبخود بردهمه عیش ونشاط
سوخت مجنون و فغان بـــــردر لیلا نرسید
ســــاقیا در بگشا بــــــاده بــــــده رنج مده
درد دل با تــــو بـــــگویم به ثـــــریا نرسید
چــــاره ازهادیی بیـــــچاره چه جویی نفس
به لب آمد زغــــــم و دل به تمنــــــا نرسید
هادی مظفری
27 /10/1370
تیر مژگان
تیر مـــژگان چــــــو درکمان آید
خون دل ازدودیـــــده گان آیـــــد
ناله از تـــــارو پــــود جان آیــد
اشـــــک از دیــده بی امــــان آید
نــام آن مه چـو بــرزبــــــان آید
جـــان ازشــکوه در فغـــان آیــد
قامت من دوتــا زهجــــــران شد
روزگــاران شـــــــاد پـــــایان شد
دشمن درشــــکست خنــدان شــد
مردو نامرد هــــــردویکسان شد
سنــگ گــــویی زآســمـان آیــد
بحـــرخشـــــکیــــده دود آن آید
لاله پژمرد و قـــامت اش خم شــد
دشت و صحرا،ســــرای ماتم شد
نظم ازگلستــــان بـــــرهـــــم شــد
زهر برزخــــم جـــــان مـرهم شد
بلبل از هجــــــــردرفغـــان آیـد
با غ عـــــــزا دارو باغبـان آیـد
بـــاغ در دست باغبــــان خوشست
عـــدل دردست راستان خوشست
نیمه شب مه به کاروان خوشست
ناله ُ نی به عـــــاشقان خوشست
این نـــــــــدا از نـهان عیان آید
آشیان سوخت و رفتـه گــان آید
گُنگ را گـــــــر زبان شدی گویا
کورپی حق اگـــــــــر شدی جویا
گر بیک شـــــــــرفه کرشدی پیدا
شل به ایشان شـــدی اگر یک جا
صحبت حق چـــــو درمیان آید
کربــــه لبخند و شـــل دوان آید
وای اگــــــــر شاه ُ مـــــا بود ظالم
رشوه حــــــکم قضـــــا کنــد قایم
جهل گــــــر پیشه میکنــــــــد عالم
زعــدل دوری کنــــــد اگـــر حاکم
ناله از قبـــــــر مـرده گان آید
اشـک ازچشم انس و جان آید
آخ اگـــــر کـــــــور رهنــــماشدی
یـــــا که دزد در وطن سپاه شدی
خانه یی بینــــــــوا تبـــــاه شــــــدی
دیو اگـــــر روزی کــــــدخداشدی
گربـه و موش چو دوستان آید
شیـــــــردر دام بــــزدلان آیـــد
گـــــرصفا بــــخش خانه ما نشویم
بهر محــــو عــدو به پــــا نشویم
با عــــدالت گـــــر هم نــــوا نشویم
من و تـــو با هم ، هم صدا نشویم
قهر یزدان به جمله گان آیـــد
بــازهم دور رفتـه گــــان آیـد
هادی مظفری 25/2/1383
شگفتن
شگفتن ها چه زیبا است
و زیبا تر
شگفتن های گلهای بهاری و لب یاراست
ولی افسوس
که گلهای بهاری
بعدی بشگفتن فروریزد
و اما
لبان یارمن
پی هر باربشگفتن
چه زیبا غنچه میگردد
ومن دارم هوای
غنچه لب های
که بعدازهر بار بشگفتن
غنچه می سازد
ولی عمری بنی آدم
که یک باربشگفد چون گل
دگر کی غنچه میگردد
شگفتن های عمرما
به هرفصلی
شگفتن دارد و پرپر شدن چون گل
که این پرپر شدن را غنچه نتوان کرد
هادی مظفری 2/1/85
کناره مرو
تو به یــــک باره گی کناره مرو
که دل خستـــه گفته هـــــا دارد
توبه یک باره گی کنــــاره مرو
که لبـــــــم قصد بوسه ها دارد
بنشین بوسه ده لبان مرا
روشنی بخش این جهان مرا
بوسه ا ز چشم پرزمهر بده
زنده ساز تار تاری جان مرا
تومرولحظه ئی بایست که دل
با تواز درد شکوه ها دارد
سخنی گوی و هم ترانه بساز
دست من گیر و آشیانه بساز
یا دلی برده را دوباره بده
یا چومن دل تو عاشقانه بباز
تو مرو لحظه یی نظاره بکن
اشک چشمم سروده ها دارد
تو ندانی چرا سرود مرا
نپذیری چرا وجود مرا
من ترا تا خیال می خواهم
تو نخواهی خیال و بود مرا
تو مکن ترک من بیا بنگر
که جدایی چه غصه ها دارد
که جدایی چه غصه ها دارد
سید عبدالهادی (مظفری) 31/5/1386
افسرده گی ازخود بزدائیم
هر چند به ظاهر همگی تـــازه جوانیم
لیکن به حقیقت همگی بــرگ خزانیم
وز ظاهرما شیری ژیـــان است گریزان
در اصل به بیــچاره گی خـود نگرانیم
نی قدرت تصمیم بودونی یـــدی همراُی
چون خس بسرآب به هرگوشه روانیم
افطارئی مــا را زکف مـــا بــــربــــودند
خورشید نهان گشته و مـادر رمضانیم
نی جامه ی از بهرحیات است ونه مردن
پا آبـــله باران ، پی شیــرین سخنانیم
تا خــــویش نسازیم به بیچارگی خویش
نی صلحی به کف آید و،نی هموطنانم
نقصیست میان من وتــــو در همه احوال
هیچیم ولی جملگی ،صاحب نظرانیم
مـــا گله نــداریم چه بــودیم و چه هستیم
از دست خـود امروز بدست دگرانیم
"هادی" سخن ازساختن خانه اگر،است
ما دست بدست،بــا تـوهمه،شـــایق آنیم
هادی مظفری 17/4/1383
سحری
تو بمن دسته ی گل،شاخ تـری
تو بمن واژه ی شـــعر و هنـری
ناله ام زهجرخود هرجا نگری
به نصیب ام زتو شـــد دربــدری
زغم من زچـــه رو بی خبری
سایه ات برسرمن نیست کنون
کرده هجران تودل کاسه ی خون
می نمایم تن خود غرقه بخون
تا بـــداند همــــگان رســم جنون
تو ونازی تو وآن عشوه گری
نکنم من بخـــــدا شکوه بسی
تـــا بـــــه دادم نـــــرسد دادرسی
اشک ریـــــزم ننمایم جرسی
رازدل فــــاش نــــسازم به کسی
تا خـــــود ازمن کنی با خبری
روزه کی باز نمایم به طعام
ازصـــراحی نـــکنم آب به جـام
ختم طاعت ننمایم به سـلام
نگشــــــایم لبی از بــــهر کلام
تا بـــه لبخند نیـــاری سحری
هادی مظفری 25/11/83
صورت
معنی عشق و محبت ، بستـــــر کمخــواب نیست
کی به جانان می رسد عاشق که او را تــاب نیست
خـــواب می خـــواهم ببینم نــــرگس شـــهلای او
دیـــده با فـــریاد می گـــوید که در من خواب نیست
خون دل ریزم زچشمان هر دم از هجران دوست
زانـــــکه انـــد ر دیـــده جان قطره ی هم آب نیست
دیـــگران در خدمت سلطانی بـا تــاج و سپاست
ایــــن دلی دیــــوانه را جـــز تو کسی ارباب نیست
من به محـــــراب دو ابرویت دل و جان داده ام
نیمه شب ها بـــوسه گاه ُ من جز آن محراب نیست
در میان مـــــاهرویان ، ماه من بی جوره یی
دیـــــدن روی چـــو ماهت دیـده ئی را تاب نیست
هــــــادیا بنما حـــذر از صـــورتی هــا تا شوی
در پناه ُی سیرتی ، کان جا پلنگی خواب نیست
هادی مظفری
25/10 /1382
بوی خون
خون هـــــا می ریزد
خون ها ازاثر جنگ وجنون
بوی خون ها همگی یکـرنگ است
رنگ خون ها همکی یکرنگ است
زانکه خون از دوبرادر ریزد
زانکه خون ازدل ما در ریزد
خون هــــا می ریزد
خون ها ازاثر جنگ و جنون
بسکه خـــــون ریــــختن است و مــردن
من دگــــر منتظر م، منتــظر یک مــردن
مـــــردن انــــدر ســـــر راه
مردن اندر سرسنگ
مردن اندرصحرا
همه ازجنـــگ بسی دلتنــــک است
بوی خون ها همگی یکرنگ است
دیده واکن بنگر
هرطرف دستی بگردن
هرکجا پــــــای زچوب
هـــرکجا قبــــــرجوان
هرکجــــــا جامه سیاه
هرکجا ناله بدرگاهی خدا
کای خدا گوش نما ناله ی ما
شیـــــــــون و زا ریی مــــــا
ایـــــــن عــــــزا د اریی مـــــا
ای خـــــــــدا حـــــــال نگر
که بــــــرادر بــــه بـــرادر خیـــزد
با ســــر انگشت خودش
خـــــون بـــرادر ریــزد
خون ها میریزد
خون از دیده ی مادرریزد
خون ها می ریزد
خون ها ازا ثر جنگ وجنون
بــوی خونها همگی یکرنگ است
رنگ خون ها همگی یکرنگ است
دست نــــــگهدار بــــــرادر تو مکن فیــــر دگر
کــــــه دگــــــر خـــونی نـــــریزد بـــه زمین
کــــــه دگــــر کینـــــه نبــــــاشد به کمین
دست نـــــگهدار بـــــرادر که دگر
دشمنی چید ه شود از دو طرف
نکند خنجری کس قلبی هدف هادی مظفری 13/2/1384
دو قلب و یک صدا
از شهر کهنه قصه ی نو را تو گوش کن
آبــــــیست قصه آتش دل زو خمــــوش کن
دیـــــوارهـــــاست کهنه و انسان کهنه تر
دارد هــــــزار قصه به دل ایــن عتیقه شهر
در شـــهر کهنه دختری آمد به این جهان
کــــــز کودکی هزار غمی داشت او به جان
نا مادری بـــــرای او دردی زمان گشت
رنجی زیـــــــاد او بکشیـــد تـا جوان گشت
زیبا و خوبــــــروی و خوش اندام بود او
بس تیـــــزکار و چــــــابک و آرام بــود او
عاشق زیــــــاد داشت ولی رام کس نشد
در دامی دیــــــــوی افتاد کو را جرس نشد
دردی کشیــــد زدیو ولی نــاله ای نکرد
لیکن همیشه با سیـــــه دل بــــــود درنبرد
دیوی سیه به عــزم سفر رفت جای دور
آزاد گشت بلبل و پـــــــــر زد بــه شهر نور
با تک جـــوان زمهر و محبت رفیق شد
این عشق تازه در دل هــــــــردو عمیق شد
با همدیگر شفیق شـــــــدند و رفیق راه
یک قلب و یک نفس یک رنگ و یک صدا
دل های شان به همدگــــرشان قریب بود
در سیـــنه ها سوزش و دردی عجیب بود
دیوارهــــــــا میان دو دلـــــداده بود بس
دیوار های درد و غـم و ظلم ورنج و یاُس
دیوار ها شکست ، پیــــوند شد دو قلب
پیوند ها عمیق شــد و یک شد هر دو قلب
کس نیست که هردورا بکند زهمدگرجدا
آن دست بشکنـــــد کنــــد این گونه نا روا
با بـــــــوسه ها دوقلب به هم آشنا شدند
آمیخته شــــد نفس به هم و هم صدا شدند
دارند دوست همـــدگر خویش را چو جان
با هم یک انــــــــد تا نبـــراید روان شان هادی مظفری1365
دل سنگ
رخ ماهت خجل ســـــازد رخ مـــاه
دو گیسویت دو تــــا دامی به یــک پا
دو رخسارت دوتا نیمی زیک سیب
دولب ها ســـرخی بـــگرفته ز گلــها
سیــــــاهی گیسوانـــت نیمه ی شب
سپیـــــدی روی مــــاهت صبــح یلدا
میان هــــر دو ابــــرو قبله ی عشق
زنــــــخدان آب زمــــزم را بــود چاه
دوابــــــرو شـــد کمانی تیـــرمژگان
دوچشمانــــت بـــــود زنــــدان دل ها
قلم بینی ، صدف دنــــــــدانی ای مه
دو دستانت رواشی کـــوه ی بــــابـــا
به ســـــرداری حجاب شـــرع احمد
میان پـــــــرده جــــا دادی رخی مــاه
ســـــــرا پا قامتت یک غنچه ی گل
دل سنــــــگت بود چون سنگ خارا
هادی مظفری
1/4/1383
درد عشق
طلوع عشق
غروب عمرمی شود
اگر
کسی به کام دل نمی رسد
برو زروح عاشقی که مرده است
بپرس
چه رنج ها چــــه درد هـــا کشیده است
برای دیـــــدن نگار چه جــامه ها دریده است
از خسان روزگار چه طعنه ها شنیده است
کام دل ندید ه است
کنون که پای می نهی به راه عاشقی
شتاب بیشتر مکن
کمی باُسیت
لحظه یی درنگ کن
ازین و آن بجو
که راه عاشقی و درد عاشقی
چگونه است
بپرس
تما م عاشقان به کــــام می رسند
یا که نارسیده جان می دهند
اگر زمن تو بشنوی
بگویمت
که عاشقی بلاست
بلامجو
واین فسانه را برای خود خدا مگو
هادی مظفری
1384
رباعی ها و چهار بیت ها
برخیز دلا که ترک این خانه کنیم
تــــرک قــــدح وباده و پیمانه کنیم
تا خویش رسانیم به منزلگهُ حق
صد بوسه زنیم طواف جانانه کنیم
هادی مظفری
* * *
کشم آهی که عــــــالم در بــگیره
که آتــــــش از دو عالم سر بگیره
شوه هر کس به حال خود گرفتار
مــره آن نــازنین در بــــــر بگیره
هادی مظفری
* * *
مـــــرا قاضی بگفتا کم بخورمی
که عمر ت را بزندان میکنی طی
بـــگفتم بس کنم من بـاده و می
تو قاضی میخوری این باده تاکی
هادی مظفری
* * *
ساقی هوس بــاده نداریم به سر
برخیز و پیاله را ببـــــر جای دگر
جمعی شده مبــتلای آب انــگور
ما تشنه ی انتهور و آب کـــــو ثر
هادی مظفری
* * *
عـــمریست که مبتـلای دردیــــم همه
افتـــاده به آتشیم و ســـردیم همه
با آنهمه داشته های بگشذ ته خویش
در دامن دیــگران چو گردیم همه
هادی مظفری
دانم که ز هجر خود هـــــــلاکم بکنی
با اشـک غسل دهی و خـــاکم بکنی
یاران بـــرند م اگـــر تـــــــا سر خاک
خواهم که بــدست خود بخاکم بکنی
* * * هادی مظفری
در کوچه و بازار دل آزار زیـــاد است
وز عشق سری کوچه چه بیمارزیاداست
دلـــدارنیابم که دلش را بــه کـــف آرم
بیــــهوده مگوئید که دلـــدار زیاد است
* * * هادی مظفری
هــــر کسی کــــو فـــــکر فـردا میکند
راه دردلــخانـــه هــا وا می کــــــند
گم کـــــند گــــر چیـزکی را نـیمه روز
نیـــــمه شب گـــمگشته پیـــدامیکند
* * * هادی مظفری
جها ن انــــدیشـــه داره مــــا نداریم
ســـــکون بــــرریشه داره ما نداریم
بــــرای کشـــتن مـــــا دشمن مـــــا
به آستین تیشه داره مــــــا نـــداریم
* * * هادی مظفری
زآندم که بــــرفت دلبر شیــرین ازدست
آئینه ی دل نگر، نــه افتـاده شکست
نی نــا مه و نی پیــــامی از یــار رسید
نی باز بدست بیـامد آن رفته زدست
هادی مظفری
بریم کـــابل بسازیم خـــــانه ی نـــو
زمین تشنـــــه را با هم دهیم او
به آسمایی بـــــریم شــهر ش ببینیم
نیـــابیم شــــهر زیبا خانه ی نو
* * *
تا بهر خدای خــــد مت از دل نکنی
مانند خسی صواب حـاصل نکنی
تا آنکه فریب و حیله در کارتراست
هرگز بــه در بهشت منزل نکنی
* * * هادی مظفری
گرفتم بـــــوسه هـــــا از روی دلبـر
نـــــــهادم سر سری زانـــوی دلبر
خــــروس بی خبــر بانگ سحر داد
شـــدم بیــــدار نــدید م روی دلبر
* * * هادی مظفری
ای که هر دم می روی بالا و پست
دشمن دیــــریــنه می دانی کی است
خــــواب راحت میکند آن هـوشیار
کــــز تعقل در ب منــز ل را ببست
هادی مظفری
بالا
بازگشت