مولانا عبدالکبیر فرخاری
ونکوور کانادا
گل
بشگفته زنان الطاف ذات
کردگارنـــــــــد گل بشگفتۀ باغ بهارنـــــــــــــــد همی درگلشن
ابنـــــــــــــــای آدم درخت مهروالفت رابکارنــــــــد فرازکهکشان
اســـــــــــتارۀ روز چراغ روشن شبهای تارنــــــــــد شرف راآیت
روشنترازمـــــــــهر زمین راآسمان بی غبارنــــــــــد فروهرشیوه
دربزم گل و مــــــــل خروش صوت وآوای هزارنـــــد جهانی راکه
دانش روشناساخـــت درآن بگزیده وصاحب وقارنــــد نه دین زان
طرفه تربیند به عالــم که گیتی رااساس استوارنـــــــــد شودآبادا زفکرش
جهانـــــــــــــی چونیسان ازصدف انسان برارنـد بنای زندگانی
رااساســــــــــــــند به طفلان مادرپروردگارنـــــــــد چوآتش شعله ور
درملک هستــی خس وخاشاک ظلمت راشرارنــد ببندد گربه تو
پیمان تزویــــــــــج چوسنگ صخره تاپای مزارنــــد عفاف و
باتمیزوقلزم خیــــــــــــر زمردان خوبترعصمت شعارنـــد صداگویی که
آواز سروش اسـت ادب راخالق نقش و نگارنــــــــد نسیم صبح را
پیرایه بخشنـــــــــد شمیم نافۀ مشک تتارنـــــــــــــــد نمیدانم
چرادرقرن موجـــــــــــود گل پژمردۀ این روزگارنــــــــــد علوم افراشت
برافلاک پرچــــــم هنوزان بستۀ اوهام پارنــــــــــــد مگراینجا که
ظلمت دردل شــــب حریم نابکارشام تارنــــــــــــــــــد بدست طالب
فرسوده اندیــــــــش زمورافسرده تردرقعرغارنـــــــد ویادربند ملای
سیــــــــــــــــه دل به چنگال حریص ونیش مارنـــد ازآن آزرده
وخواروپریشـــــــــند جهالت پیشگان دراقتدارنــــــــــد برویش بسته
بینی درب مکتــــب زبون پنجۀ هرنابکارنـــــــــــــــد زدژخیم حوادث
سخت رنجـــــور زخون دل برون صد داغ دارنـــد چرا(فرخاری)این
سیما به تلخی
بالا
بازگشت