مولانا عبدالکبیر فرخاری
ونکوور کانادا
به استقبال از این مطلع:
ای آبی دوچشمت هفت آسمان دیگر خندیده درنگاهت رنگین کمان دیگر
که شاعر گرانمایه اش را نمیشناسم ودر آوازگیرای محترم جاویدشریف شنیده ام.
درجوش نوبهاران
درجوش نوبهـــــــــــاران آمد خزان دیــــــــگر تا آسمان بلنداست شوروفغـــــــان دیــــــــــــگر
ازجنگ دشت ودامن چون گور تنگ و تاریک ازحفره نیست برتر اینجا مکـــــــان دیـــــــــگر
هر لحظه سنگ بارد برفـــــــــــــرق مستمندان هرروزغرقه درخون پیروجــــــوان دیــــــــگر
پشتون و ترک و تاجـــــک، نبود درست باشیم چون دیو دشنه بردست هریک بجان دیــــــــگر
ای قوم بی سرانجام ماراچه شد که دایـــــــــــم چون سگ بهم درآویز براستــــــخوان دیــــــگر
مستاصل است افغان درتنگنای گیتـــــــــــــــی زین قوم اگربیاید مـــاراشبـــــــــان دیـــــــــــگر
آزرم آنکه دارد دیـــــــــــــد فرازو پســـــــــتی هرروز جنگ و دعوی چون جاهلان دیـــــــــگر
ازفرط ظلمت شــــــــب بگریختم ز مــــــــیهن درباغ دیـــــــگرانم ســــــــــــرو روان دیــــــگر
ازنام دین وایمان یاغــــــــــیرت ازجهـــــــالت باید درد به خنجر پشتــــــــــون پتان دیـــــــــگر
باری زخود بپرسید کــــــــافرکی آفریدســـــت جزذات پاک بیچون نبــــــــــود بیان دیــــــــــگر
بررغم اقتضای تدبیر یــــــــــــکه تـــــــــازش گیرم به جان کافرتیروکمـــــــــــــان دیــــــــــگر
ای مایۀ خرافات یکـــــــبار چــــــــــــشم بکشا تادرمحیط روشن بینی جــــــــهان دیـــــــــــــگر
دینی که قطع گردن، داند روابه شمشیـــــــــــر جرم است وکفر مطلق میگو ددان دیـــــــــــــگر
ورآدمی نسنجد امردرســــــــــت و زشتـــــــی فرقی نمیتوان دید با خرچـــــــــران دیــــــــــگر
زین چرخ سفله پرور بایـــــد گریخت چون تیر طرح دیگر برآنداز برکهکــــــشان دیـــــــــــگر
گرخود بهم نجوشیم چون دژ سربه گـــــــردون غمخوار ما نگردد گاهی کســــــــان دیــــــــــگر
تاباز چاره سازی درد ســـــــــتمکشانـــــــــــرا ای حزب نازنینم میخورتکـــــــــان دیــــــــــــگر
(فرخاری) درغریبی دارد سری پرازدرد
هرشام تا سحرگه چشمش بنان دیــــــــگر
+++++++++++++++++++++
رسم و راه زندگی
رسم و راه زندگی مضمون هر دین دیـــده ام غرق دریای گنه از اهل آییـن دیـــــــــــــده ام
دین و ظلمت را به هم آمیخت تا ارباب جهل قلب حق صد پاره با شمشیر و زوبین دیده ام
مرد نادان تکیه بر اورنگ قدرت میزنــــــــد فرد دانارا همی فرتوت و غمگین دیــــــده ام
گر به بالین لحد سربرنهم آید به یـــــــــــــــاد هر جفایی را که از کفار و مومن دیـــــــدا ام
گرچه آخوندم دهد درس نظافت روزوشــــب صد شپش در گردن ملای چرکین دیـــــده ام
صدق گفتار ار نباشد توأم کارو عمــــــــــــل حرف واعظ در تنور داغ سرگین دیـــــده ام
با دوشمشیر ار کشد شاه دوشمشیر ولــــــــی قاتل اجداد خود در خورد نفرین دیــــــــده ام
موی پیری را دلیل مشق رحلت گفته انـــــــد درسفر پا در رکاب و دست بر زین دیــده ام
همت پروازمارا بال میبخشد تـــــــــــــــــوان راز این سرمایه در پروازشاهین دیــــــده ام
درتوان است قدرت میدان بازی زمــــــــــان کشت ومات عرصه دربازوی فرزین دیده ام
درره وحدت همین اکنون به معیارخــــــــرد چشم افراد هنر بگزیده رهبین دیــــــــــــده ام
وحدت ما در شرار عشق میهن پروریســـت هرکه زین ره میرود شایان تحسین دیــــده ام
یاد ایامی که سر از یک گریبان شد بـــرون باغ وحدت را پرازگل های رنگین دیــــده ام
آسمان حزب اگرعاریست ازابرو غبــــــــار هررفیق راه را چون ماه و پروین دیـــــده ام
در تلألوی علوم و رزم و پیکارو هنـــــــــر کشورم فارغ ز استبداد دیرین دیــــــــــده ام
در فرازست رفت وآمد ازچه ازراه خطـــــا راه بیرون رفتنت ازدرب کلکین دیــــــده ام
درترازوی ادب(فرخاری) میبالد به خود
کفۀ نظم سخن پربارو سنگین دیــــــده ام
بالا
بازگشت