مولانا عبدالکبیر فرخاری

ونکوور کانادا


 

اهدا بر روان پاک مرحوم عبدالحکیم (ضیایی):

 

از گلشـــــــــــــــــن حیات عقابی پریده است

در پیشــــــــــــــــگاه لطف خدا آرمیده است
تاریکی را (ضـــــــــــیایی) ومهر علوم بود

عیســـــی دمی که روح به قالب دمیده است
در تنگنـــــــای ظلمت و بیـــــــــداد روزگار

فضلش نسیم لطف به میهــــــن وزیده است
تنها کسیـــــــــــــــست چیده ز باغ ادب گلی

از بوی آن دماغ شــــــــــرافت شمیده است
چــون نخل بارور که دهد میــــــــــــوه مراد

شاخش همی ز بار وبر اکنون خمـــیده است
در بزمـــــــــــــــگاه داوری و عـــرصه خرد

کس مثل او به عالـــم معنی ندیــــــــده است
مام سترونش بهـــصدف خنده مــــــــــــیزند

از سنگ خاره گـــوهر رخشان کشیده است
از تارعلم و معرفتــــــــش درجهــــان فضل

بر ما لــــباس عـــــــز و شرافت تنیده است
ژوبیــــن به دست پیک اجــــل میرسد ز راه

روحش خــــدا به عالــــــــم بالا گزیده است
سر می نهد به بستــــر مرگی که ناگــــــزیر

ازموی صبحـــگاهی پیری رســــــیده است
سخت است مرگ آنکه بمیرد به خاک غیر

او را ازینکه کژدم غربت گــــــــزیده است
باشد بلند جایگهش پیشـــــــــــــت ای خدا

در عشــــــــــق لایزال گریبان دریده است
هر دانۀ ثنای تو ای خالـــــــــــــــــق همه

هر صبحگه به دامــــــن توحید چیده است

( فرخاری) بر روان خدیو زمـــــــــانه ها
حرف درود بر لب و دندان جـــــویده است

 

 

---

بالا
 
بازگشت