فاروق فردا
زه د ځنګله،د سين او غر ملګرى
شپه ښكلوم،
چې دتورتون زولنې
پر لاسو پښو يې پرهرونه كري
او دا خاموشه چېرې آه نه باسي.
ځنګل ښكلوم
چې شين سكوت يې،
دتورې شپې سرو پرهرونو پسې ساندې بولي.
سين ښكلوم
چې دناپايه منزلونو په لور
غټو ډبرو سره سر جنګوي
او نازوي په غبرګون
د شېبو څاڅكي څاڅكي
سيند دځنګل د ناكرارو ترانو له پاره ساز غږوي
زما په غوږ كې زمزمې دي
ددې شنو ترانو
چې ما له ځانه سره
وړي د ځنګل دنيا ته
وړي مې دسين بهير ته
وړي مي دغرونو دهسكونو
دوږمو غېږو ته.
غر ښكلوم،
چې هڅوي ځنګلونه
او زيږوي سيندونه
د آړ سكوت غيږه كې
ژوندون ته لار باسي
خپله په چوپو شونډو
د اوبو غاړې ښكلوي او
ماتوي پرې د كلونو تندې.
غر،
سين،
ځنګل،
دبويولو،
نازلولو،
ښكلولو دي ټول.
ځكه همدوې د زمانې بهير ته،
دتورو شپو زړونو كې،
دسهارونو دسينګار دناوې
دشنې ډولۍ كاروان ته
دافقونو تر لمنو پوري،
دهركليو ترانې غږوي.
زه دځنګله، د سين او غر ملګرى
1993
فردا- مسكو
بالا
بازگشت