عفیفه آرزو
شب
در خلـــــــــــوتِ شب خزیده بودم
از عالمیان بریده بــــــــــــــــــودم
شب بود و مـــــن و سکوتِ مطلق
یعنــــــــی که به شب رسیده بودم
شب غرق در اسرار جهــان بود
از عالمِ خاکی در امان بـــــــــود
در آن دلِ تاریک و نهانــــــــش
دنیایی نشان ، ز بی نشـــان بود
در خلوتِ سنگینِ شــــــــبِ تار
گفتم به شـــــــــــب قصۀ بسیار
چون سنگِ صبوری بــود آرام
گـــــوش داد به راز این دلِ زار
شب گـــــــــفت: کلید هر معما
صبر است ،و امید واری بفردا
گفتا که صبوری کن، صبوری
از صبر شــــود ، نهان ، هویدا
از عفیفه آرزو
بالا
بازگشت