نویسنده حشمت الله آروین
نامه سرکشاده به آقای کرزی !
جلالتمأب محترم آقای کرزی !
من منحیث یک نویسنده افغان اقدام وصدور هشدار از جانب شما به طالبان پاکستانی و حامیان آنها که از داخل خاک پاکستان دست به فعالیت و اعمال مخربانه ای تروریستی غیراسلامی و انسانی علیه ملت ومردم مظلوم افغانستان میزنند ، تنها من نه ، بلکه کافه ای ملت با شهامت و حماسه آفرین افغان که رسالت شان در اعصار پر افتخارتاریخ افغاستان ثبت ونشان داده شده است، تمجید و ستایش میکنیم. واقعأ شما باچنین جسارت وجسوری حماسه آفریدید که مورد احساسات پر شور شعف ملت وجهانیان قرار گرفتید ، وهمه دانشمندان ورهبران جهان مستقیم و غیر مستقیم پشتیبانی و حمایت شانرا از شما ابرازنمودند.شما درامور سیاست های حکومات و دول در رابطه بمسایل سیاسی افغانستان که از دیرزمان چه نوع پالیسی وتوطئه های مذبوحانه ای نیست که بمنظوراهداف وتوسعه استراتیژی ومداخله در امور داخلی کشورافغانستان و دربرانگیختن ا قتدار زعامت سیاسی واقتصادی افغانستان بکار نبردند، بهتر آگاهی دارید. انگلیسها آگاهانه به اساس پالیسی و سیاست استعماری قبل از عقب نشینی از شبه قاره هند درتلاش وکوشش آن افتید که چطورمیتواند با روس ها رقابت نماید واز کدام طریق میتواند دروازه ورود مداخله وتجاوز را بازهم درآسیای میانه وقاره هند باز داشته باشند. روس ها دوگروه و افراد را تشکیل میداند ، نخست نظامیان که سرپرستی ارتش وآموزش سپاه امیران وخانان منطقه را برعهده داشتند . ویگر مهند سان معادن که بیشتر آنها به دعوت امیران و خانان ماوراء النهر به آن سامان سفر کرده بودند. این دو گروه در ضمن کارهای اداری ، اطلاعات جغرافیایی وتاریخی را نیز فراهم میکرده بودند ، وپس از انجام ماموریت خود آن مطالب را دراختیار مقامات های روسی می گذاشته اند. اروپاییان را بیشتر انگیسها تشکیل میداد ، که جهت شناسایی راههای نفوذ به ماوراءالنهر وهمچنین رقابت با روس ها به این سرزمین راه یافتند. بنا روی همین منظور و زد وبند های سیاسی ، قبل از اینکه پاکستان امروزی را از شبه قاره هند جدا سازد،آگاهانه بخش های عظیم خاک افغانستان را بنام خط دیورند جدا به آنسوی مرز متعلق بخاک پاکستان در جهت ایجاد منازعه طرفین افغانستان و پاکستان که تا امروز دلیل اصلی آن همین مساله است ،قرار داد . حکومت سفاک پاکستان غلام حلقه بگوش وپرورده انگلیس از بذ ل تاسیس آن مطابق به پلان وبرنامه های کاملأ عیار شده در امور داخلی افغانستان بیشرمانه ومذبوحانه وقتأ فوقتأ با مانور های مختلف ، بخصوص دامن زدن تعصبات قومی وزبانی را بین اقوام مختلف درافغانستان بسود و بهره برداری سیاسی بکار برده است.
چنانچه محترم میر غلام محمد غبار درکتاب خود ، افغانستان درمسیر تاریخ درمورد چنین نوشته اند.
مناسبات با پاکستان!
اما عقده بزرگ سیاست خارجی افغانستان را درروابط سیاسی باپاکستان درسر مسئله پشتونستان وبلوچستان تشکیل میکرد. اختلاف افغانستان وپاکستان بر سراین موضوع درمناسبات افغانستان با تمام دول همسایه آن دارای نقش مهم بوده است.
دراثرپیروزی جنبش آزادیخواه هندوستان سلطه استعماری چند قرنه برتانیه بالاخره درنیم قاره هند خاتمه یافت ودر3 جون 1947 تقسیم هندوستان اعلان گردید.با این ترتیب دوکشور هند و پاکستان درهمسایگی افغانستان تشکیل گردیدند. پشتون هاو بلوچ های آنطرف سرحد که هیچگاه مبارزات خود را علیه فشارونفوذ برتانیه توقف نداده بودند. از 3 تا 17جولای سال مذکور در پشتونستان محکوم یک رای گیری قلابی و آنهم ناقص وتوطئه آمیز بعمل آمد. درین ریفرندم شانس رای دهی برای مردم پنچابی وهندی که هیچ ربطی بملیت پشتونهای صوبه سرحد شمالغربی نداشته آماده گردید.آزادی خواهان پشتون با این ریفرندم مقاطعه کردند. در حالیکه چندین ملیون پشتون ماورای دیورند تا دریای سند ، سرو کار بچنین رای گیری نداشتند. در هر حال هنگام رای گیری از تقریبأ سه صد هزارنفر، قران وکتاب هندو مقابل هم قرارداده شده بود. تا رای دهنده بیکی ازین دو بگرود. طبعأ رای دهنده مسلمان که اکثریت داشت جانب اسلام را میگرفت.مقصد ازین رای گیری الزام رای دهند بیکی ازدو دولت مسلمان پاکستان ویا هندوی هندوستان بود. راه سوم وجود نداشت. یعنی اظهار رای برای الحاق به افغانستان ویا استقلال منطقه مطرح نشده بود.تمام این اوضاع ، پینجاه ودو فیصد کسانی که رای دادند چانب پاکستان را بنام « اسلام » گرفت.
بنأ ازنبشته و نظرات مرحوم غبارهم استنباط شده میتواند که انگلیسها تکتیک های استعماری را نسبت به ارج گزاردن به مسایل مذهب مسیح درجهت بهره برداری منافع سیاسی و اقتصادی بیشتر گسترش وتوسعه میبخشد. روی همین ملحوظ انگلیسها احساس ودرک نمودند که بهترین شانس موفقیت و رسیدن به اهداف سیاسی واقتصادی از راه اسلام است که باید مورد استفاده قرار بگیرد وپاکستان را بحیث یک کشوراسلام عقب گرا که هیچ اساس ومبانی آن مطابق به اصول ا سلامی وانسانی نیست تولد داد.
خیر دلیل ثبوت و اسناد فراوان درمورد این سیاست های ننگین وظالمانه وجوددارد که به دفعهات بدسترس خوانندگانارجمند تقدیم خواهد شد. اما آنچه که مهم است هشدار جسورانه ای جناب محترم آقای کرزی به پاکستان است که در روح و روان ملت غیور حماسه آفرین یک نوع خوشی وروزنه امید را به آینده که دورنمای آن تا دیروز تاریک ومبهم بود ، باز کرد. اما جای تأسف است که برخی از مقامات ذیصلاح در شعب مختلف با وجود اینکه ملت غیور فغان در طی سه دهه جنگ های ویرانگر، بخصوص بعد از خلح حکومت دوکتور نجیب الله بزرگترین قربانی های تاریخی را که دراعصار تاریخ نظیر ندارد متقبل شدند و هنوز هم تروریستان خونریز از جنایت شان دستبردار نیستند، کابل را به خویشتنداری دعوت میکنند.مثلأ
نظیف الله سالارزی از دفتر سخن گوی سازمان ملل متحد دولت های کابل و اسلام آباد را به خویشتنداری دعوت کرد. به جواب و معنی کلیمه خویشتنداری باید بنویسم ، خویشتنداری در حالت و زمانی قابل تحمل است که بروز حمله خطر جانی و مالی از طرف دشمن متصور نباشد. اما زمانیکه انسان عملأ زیرحملات رکبار مسلسل تهدید خطر جانی و مالی لاینقطع قرار میگیرد ، در آن هنگام برای مقابله وفاع جسارت لازم است . و به خویشتنداری ضرورت محسوس نمیشود . رژیم سفاک و فاسد پاکستان بیش از سه دهه جنگ اعلام ناشده را به عناوین مختلف علیه ملت نجیب وقهرمان افغان براه انداخته است. سی سال است که کشور افغانستان از خویشتنداری و تحمل کار گرفت. اما متجاوزین بی فرهنگ از خویشتنداری و گذشت دولت و حکومت افغانستان بیش از حد سو استفاده کرد و به حملات غیر انسانی و اسلامی مبادرت می ورزند . کاسه صبر و تحمل لبریز گشت. آیا اگر کابل در ازاء پدیده شوم تروریزم که کشور ما را به خاک وخون غلطاند و بتداوم آن هنوز هم جان فرزندان وعزیزان ملت افغان را میگیرند، بازهم از خود خویشتنداری نشان دهد؟ هدف ازین کیمه چیست ؟ مسؤولیت ناتو ، امریکا وجامع جهانی که در روند مبارزه با تروریزم وارد خاک افغانستان شدند چیست؟ عکس العمل قوای ناتو و جامع جهانی خویشتنداری کابل را با دادن قربانی های روز افزون مورد حمایت وپشتیبانی باز هم قرار میدهند، ویا کاسه صبر آنها نیز لبریز و از هشدار آقای کرزی حمایت و ستایش میکنند؟ خویشتنداری امریکا ، ناتو وجامع جهانی در مباره با تروریزم بدین منوال اگرادامه داشته باشد تحمل آن برای ملت ها درد آور و غیر قابل قبول خواهد بود .
19.6.2008
بالا
بازگشت