بصیر احمد مهاجر
برف کوچ
صدای کودکی،بس دلخراش میآید
مرا نجات بده!
و چیغ میکشد و،دست به دست میساید
کجاستی مادر؟
خنک امانم برد!
ببین که ناخن دستان من کبود گشته
مرا نجات بده!
مرا نجات بده!
از آن کلبه محقر،در آن قریه دور
صدای لرزانش
که طاقتم طاق است،زود باش!
-میآید
پسر زسردی سرما چنان فغان میکرد
که برف ز شرم حضورش به پشت پنجره ها
کنار شیشه گلبسته آب- آب گردید
روان مادرک سال پار مرده او
در آن دوزخ زشت از بهشت آمده بود
پی مدد به پسر،به جستجوی دوا
-پی نوشدارو
میان کودک وعرش خدا نالان بود
نجات دهد دلبند
گه التماس به زمین،گه به آسمان میکرد
به جز آن مادر
کسی سری ز در همتی برون نکشید
که قریه بان همه آدم تهی زمردم بود
و کد خدا که خداوند خواندش زود تر
دو دست زگوش نبرداشت صدای او شنود
به جز آن مادر
از آن طفل نجاتش زمرده گان می جست
که جز جفا از این زنده گان دون نکشید
دگر صدای سیه بخت زیر هر گل برف
درون سینه خاک سیه خاموش شد
و روح مادر مایوس اوز ارض وسما
کشید جنازه فرزند ،برون برد،کانجا
نه آسمان و زمین بود ،نه دست قاتل برف
اهدا به تربت سرد هموطنانم که سرمای زمستان هم بر آنها رحم نکرد
بالا
بازگشت