ضیأ امیرزاده متولد شهر باستان هرات است واز مدت زمانی  دور بسرودن شعر دری پرداخته است و تا اکنون حدود 180 قطعه شعر در سبکهای مختلف سروده است که نمونه هائی

از اشعارش را مخوانید.او هم اکنون در آلمان،در شهر لایپزگ مقیم میباشد.

 

 

          مهاجر

 

   نبینی دردِ غربت را که ما خا نه بدوشانیم

    بتو ای روزگار نفرین که هر لحظه هراسانیم

    سخن از ناکسانِ شرق و غرب آمد به گوشِ ما

    خدایا رحمی بر ما کن که آزاد لیک به زندانیم

    نگاه تلخِ بر ما میکند آن اجنبی هر دم

    که ما از خلق تو هستیم،لیکن از ضعیفانیم

    به هرجا میرویم جائی برای دل نمی یابیم

    به چشم شرقی و غربی،همان خارِ مغیلانیم

    اگر خشکیده شد خارها ندیدیم جرئتی در کس

    هزاران گل بهمراه است ،نگوییم ما یتیمانیم

    به هرشب ناله های زار دارد باز دلِ تنگم

    چرا آن رنگِ بیرنگی که بوده ،ما به دنیآییم

    اگر آن شعر مینائیم که از وزن فارغیم چندی

    سپیدی را خرسندییم اگرچه کنجی تنهاییم

    ضیاییم بهر دلهایی که تاریک شد در غربت

    جوانیم گر درین غربت،مثلِ آن پیرِ بُرناییم

      چو جرمن نیک نیاندیشد هزاران خانه ویران بین

    قفس با سیم و زر ساخته،همه جمله بزندانییم

    هزاران مردِ آزاده به قصد جرمنی در راه

    هزاران خانه ویران بین،زآن مردم که آلمانند

    مشو غافل که جای ما همان افغانسِتان باشد

    ندانست کس که خاکِ ما چقدر پاک و گران باشد

    بغیر از کشورت هرجا روی آن اجنبی گوید

    برو بیرون ازین کشور،ترا گر یک نشان باشد

    نشانِ خلقِ روفوجی فقط در سر نمی باشد

    اگر او جمله ای گوید،هزاران دردسر باشد

    نمیگیرد هر کشور مهاجر تا که بتواند

    اگر یک کشوری گیرد،بدان شق القمر باشد

    خزانِ کشورم بهتر ز هر باغیست در غربت

    زنم بوسه خاک خویش،بمن صدارمغان باشد

    به قربانت شوم ای خاک تویی آن مادرِ دلسوز

    ترا بهتر ز صد کاخی که ما را ارمغان باشد

 

     

       نگاه خواب

    شتابِ مرغ زیرک سوی دامه

     گرفته دانه ای در دام نشانه

     هزار افسوس که افتاده در دام

     به دام افتاده را،آه و فغانه

     چه تیزه چشم او،اما چه افسوس

     گناهِ این حصارت،دیدِ خامه

     اگر او پختگی عقل میداشت

     سبک پرواز میکرد سوی لانه

     شکارچی عاقل است دامی گشاده

     نباشد راهِ بازگشتی به خانه

     مُیسر نیست هر روزه شکاری

     امان از خلق واین مکرِ زمانه

     مزن پرپر دیگر ای مرغِ نادان

     دیگر یادت نمیره،دام و طعمه

     که جای تو دیگر زندانست امروز

     به دام افتاده ای با یک اشاره

     دیگر تو خانه ای زیبا نداری

     شده زندان برایت آشیانه

     چقدر سخت است خدایا دام دشمن

     که اشکِ چشم هر دوستی روانه

 

    منتظرت نیستم

   دیگر منتظرت نیستم،دیگر شب را رها کردم

                                            دیگر هر لحظه و هر دم، ترا از خویش جدا کردم

   دیگر در باور من نیست،اگر بارها غزل گفتم

                                             تو آن قتان دنیایی،فریبایی،فریب خوردم

   چو یک مهتاب نگاهم کرد، که شبها محو او گشتتم

                        در این بازار بد نامی،یزد عشق گر بودم

   هزار بار از خدا خواستم،چقدر خدا خدا کردم

                                                                برهنه پای دنیایم،فهیمم،مردِتنهایم

   دل پر درد فهمیده که باید بیقراری کرد

                         اگر رنجیده خاطر شد،نگارم برده از یادم

   مرنجان این دلِ پر درد را تا من غزل گویم

                         نه از امروز ودیروزها،من از روزِِ ازل گویم

   بهانه بود شعر من،حقیقت درد دل کردم

                         که شاید مرهمی باشد بروی زخمِ ناسورم

   اگر بلبل میخواند که با من همصدایی کرد

                              او از عشق ناله میکرد و من هم از یار شیرینم

   بهشت و آب زمزم را حرام باشد بر آن کس

                         چقدر ظاهر فریب بوده،خدایا گوش کن تو فریادم

   سوالِ بی جواب من اگر در خاطرت حک شد

                         برو خوشبختِ دنیا شو که من مجنون دنیایم 

   حدیث تکدرختِ پیرم و هر عابر خسته

                         ستم دیدم منِ مجنون،مبارک باد میگویم

   اگر عاشق شدی جانا،نیآموز بی وفایی را

                        اگر آهی کشم از دل،به عالمسوزی آشنایم

 

 

---

بالا
 
بازگشت