میر ظهورالدین شهیر
از شهر کابل
آشنای شب
درامتداد ِ جاده ی بی انتهای شب
پَرجامه ی سپیده به تن کرد ، های شب
تنها ترین سکوت ِ تو در خلوتی نهاد
گلهای مهر بر سبد ِ پــُر بهای شب
کانون ِ خواهشات ِ نجابت چه گرم گشت
از گرمی حرارت ِ دست ِ دعای شب
فرصت جزای جاذبه ی لحظه ی شکست
محکم ببست بر کمر ِ انحنای شب
نزدیکتر ز فاصله ی فسخ با گناه
راهیست در دل ِ سخن ِ آشنای شب
دکان حفر
گفتی توای کتیبه فروش ِ زمان ِ حفر
درچارسوی تپه ی بوداست جان حفر
غارتگران ِ پیکر ِ تاریخ ِ زرنشان
باحیله می خرند ازینجا نشان حفر
آثار ِ پربهای پدررا ، که هدیه داد
تاریخ را فروخت پسراز دکان حفر
ناموس آرش است به دریوزه گان مده
تیر ِ خرد یلی که بشد درکمان حفر
آهن به وزن کوه چو دیدی درین مکان
سر گرز ِ رستم است گران در کران ِ حفر
ازمکر ِ خواهشات ِ مدرنیزه ساختند
زرفرش پرنیانی ما را مکان حفر
نستور زنده است سپهبد زریرشاه
تا قوم بی درفش زند سر به کان حفر
بالا
بازگشت