آریـایــی ســـرود
دلم خــواهـــدنــویســم چامه چنــــد برای ســــرزمیــن حکمت وپنــــد
همـــی خواهــم نویســم یادگــــاری زداغ وحــســرت وانـــدوه بـــاری
دلــم خواهـــدنویســـم فـــردچنـــدی برای ســـرزمیـــن ســـر بلنــــدی
بـــرای میـــهــن پــــر افتخـــارم برای مـــردم خـــوش روزگــــارم
بـــرای بامیــــان و کـــندهــــارش برای بلـــــخ وپــــروان وتخــارش
بـــرای کهنـــدژوهـم گــوزگـــانش برای فــاریـــاب و گــــرزیـــوانش
بـــرای سیستـــان وننـــگرهـــارش بــــرای زابــلـــستـان و بـهــــارش
بـــرای غــزنی وغـــوروهـــراتش بـــرای کــابلستـــان و ثبــا تـــــش
بـــرای عاشـقـــان و عــــارفـانـش بـــرای مــردمـــان و صـــادقــانش
بـــرای جـایگـاه وهـــم ظهــــورش بـــرای مـــــرز بــانــان غیـــورش
اگــر تانـــم ســــخن هـای برانــم ســــخن هـای کهــــن تازه نمــایـــم
بــگـویــــم ز نـــام آوران دیــــار بگــــویــم زوصفش صــدویکـــهزا
چــو بــس افتخـــار بـلــــنـد آورم کــــه از بلــــخ بامــی ســخن آورم
که این بلـــخ بامــی زادگـــاه منست کــــه این زادگــاه تکیه گـــاه منست
که این آستــان داستـــان مـــن است کــــه این بخـــدی دلـستـان من است
که این خاک خاک بزرگــان ماست کــــه این زادگـــاه نیـــاکـان مـاست
بــگویـم ز آن غـــزنـه بـا ستـــان بــگـویــم زغـــزنـه صــد داستــان
ززیبــایــی ملـک مـحـمــودی اش زتخــت وزآن تــاج مسعـــودی اش
ویــن یگــانه روزگــار شهــر جان یـادگـار دور شــاه خــوش نشـــان
کـه غزنه ســزاوار نیــکــی بــود کـه ایــن زادگــــاه سنــایی بـــود
جـلـوه آفتـــاب روز مـحـمــودیـست جــایــــگاه علــی هـجــویـــر یست
چـو گــویــم ازایــن آریــای کــهن بــگویـم از آن جــایـگاهــش ســخن
بــگــویـــم ز لعل بــــدخشــــان او بــگــویــــم زنــــور درخشـــان او
بــگــویـــم ز شـــــاه سمنـــگان او بـگــویــــم ز جنـــگ پلنـگــان او
بـگــویــم ازآن تخت رستـــم چنـــان کــه آن یــاد گــاریست بـرما عیــان
زپامیــرو هنـــدوکشش گــربگویـــم زآن قهـــر مــانــان اوگــر بـجویـــم
بیـــــابـــم دلیــــران مـــــردانــه اش بیــــابــم نــــکویـان فـــرزانـــه اش
بــگـــویـــم زبـگـــرام وپــــروان او بـگــویـــم زدوران کــــوشـــــان او
درآن زادمــــــردان آگــــــاه بـــــود کـــه آنجــــا مـــکان کنشـکا بــود
چــه خــوش بـــودزیبــایـی بامیـــان چـه خـوش بود دوران کـوشانیــــان
زشـهـــروزیاران فـــرخ ســـرشت زآن نیــکمـردان نیـــکــو نــــوشت
ز کـــوه بـلـنــد و زفــیــــروز او زآن شــــــهریـــاران پیـــــروز او
همـان غــــورو لشکــرستــانــان او همــان غـــوروکشـــورگشــایــان او
بگویـم ز خـور خـــوراســان او بـــــگــویــم ز آن پهلـــوانــــان او
ز بـومســـلم او بگــویــم سـخـن کــــه ایـن نـام نـامــی نبیند گــزنـــد
کـه آن ناجــوانمــردونـامـردمــان به نیــرنگ وحیــله بکشتند چنــــان
مگــر نــام نــامـی او زنــده است فـریبنده گــانش همـــه مــرده است
بـگویـم ز طـاهـر فـوشنــجــی اش زآن نیــکمــردان فـــوشنـــگی اش
نسیم سحر گــربگــویـــد کــــلام فـرستـــم به هـرات وجامـی ســلام
فـــرستــم به آن پیـــرانصاری اش وزان پــس به اجـــدادو آبایــی اش
ز" شیـر" نوایـی بگویــم سخـــن ز آثار جـامـــی بگــویـــم سخـــن
بــگــویــم از آن هفــت اورنـگ او کــــه بــردل زده نقــش ارژنگ او
بـــگویــم ز بهـــزاد صورتگـــرش بـــگــویــم ز انگشت نقــش آورش
بـــگویـم ز آن بـلـــخ بــامــی او بـــگـویــم ز بخــــدی نـامــی او
بــگویــم زفــرهنـگ آن باخــتــر کــه است این سخن هاازوبهـره ور
بــگویــم ز خــورشیــد تابنـــده اش بـــگـویــم ز آثــــار پـاینـــده اش
بهــر گوشـه اش شوروهستی بــود بــــهرکـوچه اش چیـره دستـی بود
زبـلـــــخ و ز آن پـرچمان بلنـــد ز آن پـــهلـوانان ز تیـــغ وپـرنــد
بگیــرد همـه دشمنـان رابـه چنــگ بــرانــد همــه دشمنــان رازجنــگ
بـــگویـم ز آبــادی و شـــادی اش بــگویم ز شــاهـان پیشـــدادی اش
که این مهــدآریـای کهـن بوده است کـه ایـن جـایگـاه سخـن بـوده است
که ایـن را یـمـا پایـگـاه کـرده است که ا ین راکـیومـرث بنا کرده است
بـه پـا شـــد درفــش درفـشـان او کـه بـا رنگ هــای درخــشـان او
بــگــویــم ز مــیــلــۀ نــــوروز او بـگـویــم ز شـــاهـان پــــــیروز او
بــگویـم زجشن نکــویـان خویــش کــه زیستنــد در روزگــاران پـیش
خوشا بر کـوه ودشــت شـادیـانــش خـــوشـا بـر آن مـــنـار زاد یانـش
بـه هنگـام بهــار آیـــــی زیـارت تــــورا گلها پــزیـرایــی نمـایـــد
بــگـویــم ز فرزنــد با حـــرمتش بـــگویــم ز بانــوی با عـــــزتش
کـــه نـام نــکــویش بـود رابعــه کــــه بر شـــعـر دلکش بـود راتبـه
چــو فـــرزند تو ابـن سینـا شـــود کــــه از علــم او کـور بینـا شــــود
دقـیـقـی که شهنـامه را ســاز کــرد وزان پس ســـرودن را آغاز کــرد
ولــی ناتمـام مانــد آن قصـه اش بـــرفت و ولـــی مانــد افسانه اش
بــگـویـم ز ابراهــیـم آن شاه بخت کــه با بـوریایـــی بـدر برد رخت
همـه جـایـگـاه و همـه مـال و جـاه بـــمانـدو نگشت پشت تــیغ و کلاه
زخضرویه گویم زآن شــاه برحــق کــــــه پیوسته بود با عشق مطلق
کـه یاد آورد آن نــوای ســروش ویـــا قـصۀ طـــفل حــلوا فـــروش
جهان رافروزان کرده است مولـوی زانــــــوار تـــا بــنــــده مـثـــنــــوی
ویـــا از غـــزلـهــای شـــیــریـن او ویـــا ازســخــن هـــای دیـــریــن او
بــــگـویــــم ز شــــاهــــان والای او بــــگــویــم ز الــــــــبــرز بـالای او
کـه ســر را گشـوده بسوی سپــــهـر ویــا ســـوی آن اخـتــرو ماه و مهــر
ز جـیـحون و نـیــلاب وهــامــون او ز آن رود بـــــلـــخ و ز آمـــــوی او
بــــگویــم ز جمشیــد و کیخسروش
کـه بودنــد مـــــردم هـمـــه یـاورش
بــگــویــم زکــــاوه آهـــنــگــــرش کـه صـدق وصــداقـت بــود بـاورش
درفشی بر افـراشت و برداشت علم قیـام کـرد و برخاست به ضــدِ ستــم
بــــگویم ز آن شــــاه او کــــیـقـبـاد کـــــه گـیتــی چنــان پادشـــاهِ نـــزاد
چــه گویم ازین شــهنشۀحــق پسنـد کـــــه کـرد پــرچـم آریـایــی بلــــنـد
بـــگویم ز گشتــاسبش هـــر زمـان کــــــه او بــود از خــــانـدانِ کـیــان
بــــگویم ز فــــرزنــد روئیــن تنش ویــــــا هــم ز اقـبـال روشنــگــرش
چــه گـویـم ز نیـکـی ایــن شـــهریار کــــه نـامِ خـوشش باشــد اسفنــدیـار
بـــگـویــــم از آن نــــو بـهــاران او بــــگــویـــم ز بــــرج عــیـــاران او
عیــاری و یاری است آئـیــن شـــان دلـیــری و مردی است تمکین شــان
کــه این آریــانــا دل و جـان مـاست ســـر افـرازی اش از نیـاکان ماست
کـــه ایـن زادگـــــاهِ نـیـاکـان ماست
کـــه ایـن جـایـگـاهِ بزرگــان ماست
محمود الله "سیـدی"
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
بیــــاد تــوجـوانــی ام گـــذرشــد بیـــاد توهمه عمـــرم بســــرشد
بیــــاد تــوهمــه این روزگــــارم خوشی هارفت غـم هاهمسفرشد
تــوگـفتی کـــه مــرا تنهاگـــذاری تورفتـــی وچــه هنگامه بسرشد
بـــرفتــی ومـــرایـادی نکـــــردی نفهمیدی چه روزها بی توسرشد
چی شام های که درهجرت بماندم چـی شبهای کـه بریادت سحرشد
بیــا ای دوست کـــه تویادم میایی بیِِِــا حالاکــه ایــن شبها سحرشد
بیـــا حـالا دریــــن ایـــام فــــرخ زخوبی ات همه غم پشت سرشد
محمودالله "سیــدی"
ای عشق ــ ای آنکه دروجودهرانکس که زنده یی
زیبــاترازخیــال وتصــورتــوبـوده یی
ای آنکه ازهوای توگـــل هامعطراست
ای آنکه ازصفای تـودل ها منـوراست
ای شهریارعشق ــ ای آنکه تـوبـه همــه عشــق داده یِِـــی
ای آنکه دردل همگان نقش بسته یـــی
ای آنکه دروفای تـــودل درتپـش بــود
ای آنکه درصدای توشوروکشش بــود
ای آنکه شهریار زمین وزمـان تویــی
ای آنکه پادشــاه همــه لامکـان تویــی
چنــدیست گفتم ازیــن عشــق باصفت
بازآمـدم که گویم ازین عالــی مـرتبت
درهـــرزمان وثـانیـــه ولحظه بـا منی
در هــرزبـان وسـانحه ولهجـه بـا منی
آنچه میـــان مــردم وتــو رازهـا بــــود
آن درمیـــان یــــاروتـــو آوازهـا بــــود
نقش و جبیـن وچهـره خـوبان بداده یــی
مهـــرویقیــن ودیــــده گـریان بداده یــی
تسخیــر میکنــی دل خــوبان صادقـــان
تـعمیـــر میکنــی تـــن بیمـارعــاشــقان
ای آنکه ازفروغ توخورشید روشن است
ای آنکه ازفـــروزتـــو امیـد گلـشن است
محمودالله "سیــدی"
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
با یک سرود عشق تمنا کنم ترا
با یک بهاروصل تماشا کنم ترا
گرروزگاررخت سفربندم ازدیـار
با یاد هاوخاطره همــراه کنم تــرا
ور روزی من دوباره بیایم به این دیار
بـا یک جهـان عاطفـه شیــــدا کنـم ترا
تویی همان حقیقت رویای عشق من
با عشــق خود همیش هویـدا کنم ترا
کی باشــد آنزمان که این دل بتورســـد
کی باشــد آن مکان که صداهاکنم تــرا
چشمم بسوی پنجره برراه مانده است
تــا آنکه تــوبیــایـی نظرهاکنــــم ترا
گرصبحگاه وصل بیایـــی بسوی من
مـن با جهـان عشق پــزیــراکنـــم ترا
چــون ابــربهــاری ببــارد به بهــاران
آنـــدم زنور بـارقــه پیــــد اکنـــم تــرا
"سیدی" توگربگویی ازین سوزودردمن
مــن آشنـــا به مــــردم دنیـــا کنــم تــرا
محمودالله "سیــدی"
_______________________________________________
بالا
بازگشت