د. وفامعصومی
ای بیخبر مرو به هر در
برگیـــــر رۀ هم گنانت!
ای رفته به خواب وکاروانت بردند ونماند ، زو نشانت
ای صــــاحب خــــــانه دانی ؟ شمشیر زنند به استخوانت
از یاد مبر شـــــأن وشوکت خود تیشه مزن به قدروشأنت
تـــاریخ تــو نه آنچه اکنون تکرار کننــــد ز آستـــــانت
خاک تو گرفتـــــه نام دیگر صد نام بَدَل ، درهر کرانت
با چپن وکــــــــلاهِ ترفــــنـد چون گرگ دَرَند جانت
درشهر و سفارت و ولایت ازآنسوی مرز حکم رانت
هوشدار زفتنـه های دوران گامی مگذار بی گـــمانت
این دور زمان شعور خواهد خوابی توچنان که نیست جانت
ننگ است اگربه خود نیائی شرم است زبان ، در دهانت
ای دیده بسی جفا ز دوران تنها نرسی به کام وخوانت
اجداد تو ، به تو نه بخشـد ایلغار کسی ، به بوستـــانت
از زیر وسرِ زمین ربـودند تا خودنــــدانی ز باستــــانت
گه انــگریز و روس بردند شاه تو کنــون (نیوکانت ) 1
ترسـم من ازآن سیــه روز مهمان بِکَِشَد ، ز خانمانت
از ما وتــو، وطـن بخواهد: افگن ز بنأ هفت خوانت
پرهیز و گریز از جـــدائی ! نشناسی چرا ، برادرانت ؟
ز آزاده ندید، کس غلامی ای داده هــــــــزار امتحانت
آزرده مـــــکن روح آبـــــأ آن کشتۀ دست دشــــمنانت
هر نوعیکه خود بخواهند یورش می برند به مردمانت
خاک تو ، ز تو گرفتنـــــد حال نوبت تست و دودمانت
ره بـاز بـود زبهـر ِدزدان تا در نیابی دیگر امان ات
گیرم نداری دین ومـذهب قـوم تو کجاست کوخاورانت؟
می بینی جفا وزبان نداری گم گشته زتو کجا، ایمانت
برخیز وبگو به مردمانت! آواز بـــــرآر ، تا تـــوانت
بس عهد ببستی به هرحزب از سستی و درکِ ناتوانت
زین بیش مرو به این وآن در پیروزی تست با همگنانت
پیروز شوی به همـت وسعی خود گیر بدست خود عنانت
جز تکیـــه به قــــوم وخــــلقت یابی نه دیــگر کاروانت
بی عهد و( وفا) نمی شود باز این عقدۀ کــــور ِجاویدانت
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
( 1 ) نیوکان ( کانزرویتیو های نوو برسر اقتدار درامریکا )
بالا
بازگشت