محـــمد ا صـغـــر(عبــا دي)
را ستی
راستی
را ا زقـــد وبــالاي یـا رآموختــــــم آ یِـهِِ لـطــف ومـحــبـت ،ا
زنگــا رآ موختــــــم
آ تشی بـرخـرمن جا نـم فتا د ا زیک نگــه گفت چشم یا ر،سوختا ند ن
زنا رآ موختــــــم
صبروآ را م وقرا ر، د ي گفت بعـدِ سا لها بـا گـریـزیــا را زتــو،
مـن فـــرا رآ موختــــــم
پیچ د رپیچ روزگا ربا شد مرا ، نـه نـا لـهِ زلف یا رنا لـد که پیچ ا
زروزگا رآ موختــــــم
وا مق ومجنون وفـرها د وهــزا رنا پخـتـهِ بـا ربـا رپـرسند مرا،
کـزتوچکا رآ موختـــــم؟
شد هـزا
را ن آ د مي هم شد هـزا را ن سا ل لیک ما ند ه زند ه نا م نیک،ا
ین ا زهـزا رآ موختـــــم
خد مت گُل را کنـم کوشش نما یــم خا رنیز این فـرا خی سـينه ا زا
بـربـهـــا رآ موختـــــم
پا ي درگِل میشود ولوا گـرهــم رستم است ا یـن مضمونـیـست کـزلـوح
مـزا رآ موختـــــم
چشم بینا گربوَد صدهـا نشا نِ عبرت است مـن بـقـا ی عمـروهستی ا زشرا
رآ موختــــم
عیش
وعشرت نیست پا یدا رنه که رنج وغم مدا م
ا ین بود ه چیزي که ا زلیل ونها رآ موختـــم
حق میگویم ومیـد ا نم چه ا ست انجا مِ من روشن است این نکته
ازمنصورودارآموخــتم
خوش بگفته اي عـبا دي هرکه ا ین را گفته است:
هـیچ نـا موختــــم چنا ن کــزروزگا رآ موختــــــم
می
-
2006
میسسا گا
******************************
بیــا د مـیلــهِ گل نا رنج ننگـرها
رِهميشه بهــــار
گُــل
نــــا رنـج
چه
خوش دا رم بخـا طـرآن زمــا ن را کــه
بــود م کـودکی،سلطــا ن جها ن را
زمـســـتان بُـودوکــابـــل بُـودپُــربــرف هــمــه دوســـتا ن
میگـفـتندايـن حـرف
بیـــا ییـد تــا د رين فـصل زمـســــتا ن رویــم یک چــند روزي با
عـــزيــزا ن
بــه شـهریکــه جـلا لــش کــرده آبــا د بــه شـهـریکــه هـمِيـش بــا
د ا آ بـــا د
بـه شــهـِرپُــرزمـــا لــــته،نيشکـر،گـل بــه شـهرگُـِل نــا
رنــج،شـهـرپُـــرمُــــل
شـنيد م اين سـخن چون اند رآ ن وقت نمـيشد با ورم هـــيچگا ه
وهـيچوقــــت
چـطورمـمکن کـه د رفصل زمـسـتـا ن بـبـیـنــم شهـری پـُرا زگـُل
وريـحـــــا ن
به ذ هـن نقش بست تصاویرگـوناگون بسی پرسش، ازکـــجا، چـــرا ،چــــون؟
بــه فـردا ش طـرفِ شـهرِپــُرزرويـــــا شــد یــم روا نـه با د
وستـــا ن يکجـــا
مــا هـــیپر،یـا کــه نـغـــلـویـا ســروبی هــــمه پـُر ا زعجـا یــب
، پُـرزخــوبـي
درونتـه را چسا ن یا فـتــم چــه گو یـم بـه آ بـش گَـَردِ روح وجـســم
بشستـــم
شــد یــم هــنگا م ظـهرد رشهـرد اخـل زعـمـروزنــد گـــا نی بـــرده
حــا صــل
د
یــد يم خُــفته د رآ نجــا رهــبرِشـرق کـه ا ســتعما رِا نگليس را
بکرد غـرق
بکـرد یـم زیـا رت غـا زیيِ غـــا زِیا ن ا عــليحضـرت ا مـــا ن ا
للِهِ ا فــــغا ن
نـمید ا نـــم چســـا ن گویـــم زحــا لـــم کــه د ید م شــهری زِیبـا
ترزخیـا لــــم
بیـــا فتــــم خـویشـتن د رخـــر مـنِ گـل شنیــد م هــــم هــزا را ن
صـوتِ بلبـل
تـمـا شــا مـینمـود م صـبح تـا شـــا م بــود م بیخــود، نگـرفـتــه
یکی جـــا م
کجــا بود م، چـه بـود م، یـا کَي بـود م بخــا طرنیست، بگـذ
ارهـــرچــه بـودم
ا گــرجـویـــا شویــد ازمـن حــقیــقـــت شـکـوه حـــق بـــد یـد م د
رطــبیعـــت
بگُفتی گـــربهشتی درزمــــــــین اســت (همین است وهمین است
وهمین است)
عـبا
د ي بـا زکی باشـد چـوآ ن وقـــت کـنـــم د ید ا رآ ن شـهری پُرا زبخـت
گــل نـــا
رنج را مـیلــــــه ببینــــــــــم
زد ل خـا رهـا ي هجرا ن
رابچینــــــم
مــا رچ-2006-
کا نـا دا
بالا
بازگشت