بهار سعيد

بخاطر هموطنان آواره ام در ايران

 

يک وجب پناه

 

مرا به خـــــانه ی من يک وجب پناهی ده

به سينه خورده گره را ، نفس به راهی ده

گــــــــــرسنه غربتيان خار بر شکم دارند

بيا و طفل مــــــــــــرا يک دهن گياهی ده

شکســـــــته پا زسر دوش خويش می افتم

به کــوچه ای پی لنگــــــيدنی تو راهی ده

سحــــــر نشين ته ی دوزخم ، کرامت کن

ببر به سردی گـــــــــوری شب سياهی ده

قسم به قصری که از خون کـودکان داری

اميد روزنه ای در مــــــيان چـــــــاهی ده

زمين از تو ، زمان از تو ،   آسمان از تو

مرا به کلبه ی من يک وجـــب پــناهی ده

 

 

 

 

يک شاخه آرزو

 

دربـــــوسه های وحشی گل کردمت دوباره

شد لاله های کابل در شعـــــــــــرم آشکاره

درنغـــــــــــمه ی غزل ها تا پر زنم دلم را

چرخد پری عـــــــــــشقم رقصيده تا ستاره

سرپنجه های خود را صد بوسه می فرستم

در لابلای مويــــــــــت تا ميکنــــــم نظاره

داغ تب تو هســـــــــــــتم از گرمی نگاهت

يک جذبه آذرخشــــــــت سـازد مرا شراره

دربرفشردنت را از بســــــــکه لب گـزيدم

قـند حـــــــــلاوت تو پاشـــــــــيد پاره پاره

گرشــوق چيدنت را در دامنــــــــــم بکارم

يک شاخـه آرزويم گل ميـــــــــدهد دوباره

 

 

---

بالا
 
بازگشت