همايون بهاء
عصيان
اگرصدربار افــــــــــتم من به کنج تنگ زندانی زروح سرکشم هر گز نيايد ياس حــــــرمانی
به پشت ميله زندان کشـــــــــــــــــم فـرياد آزادی همی خواهم کنــــــم برپادرين زندان طغيانی
جهان رايکـسره ويران و آبادش کـــــــــــنم آری اگردستم رسد برهـرکه هست بد خواه انسانی
ندارم من سر تسلـــــــــــــيم نزد ديو و دد هـر گز نيارم سرفرود هــــر گز بزير دست سلطانی
زراه رفته ام هرگز نگردم باز ای يـــــــــــــاران اگرچی پرخطــــــــــرباشد ولی دارم آرمانی
نجا ت مردم تحت ستم باشد شعـــــــــــــــار مـــن نه پردازم بجز اين ره قـــــدم در هيچ ميدانی
اگر مصلوب گردم چون مسـيخ بر چوبه ي داری ستمــــــگر هر باشد زو نخواهم برد فرمانی
تمام مردم گيتی ز مادر زاد ه شــــــــــــــد يکسان کجاباشد يهودی به زهــــــــــندو يا مسلمانی؟
نژاد ابيض و احمر ندارد فـــــــــــــرق با اسواد چه کس داده عرب را امتياز بر ترک افغانی
اگر زحمتکشـــــــان اين جهان وحدت پذيرگردند همان يکدم شود برپا بدنيـــــــــا سخت توفانی
نماند درجهان تبعيض رنگ و شرق وغرب ديگر نه بيند مردم گيـــــــــتی ستم در هيچ دورانی
نمی سايم به پيــــــــــــــش کاخ استمگر جبينم را فروريزم درو و ديوار آن با خشم و عصيانی
" بهاء" در آرزوی وحدت نوع بـــــــــــشر باشد بيا ای هم نفس با هم ببنديم عهد و پيـــــمانی
بالا
بازگشت