غــــــــــــــــــــــزل
مــن نمیــدا نـم کـه دلـدار را چسـان گـم کــرده ام ا ینـقــدر دا نـم کـه ازعـشــقـش جـان گـم کرده ام
روزوشـب ازدیـده ام ریـزد بجـای ا شـک خــون زا نــکـه آ ن یـارعــزیـزآرام جـا ن گـم کــرده ام
رفـتـه ازمـن هـوش وعـقـلـم نیززا یل گشته ا ست درره عشـــق ا و د لــبــرا یـن وآن گـم کـــرده ام
جـان بخــون آغـشـته شـــد ازســوزقـلـب داغــــدار ازغـــــم هـجــران او روح و روان گــم کــرده ام
همچومجنون ازکه پرسم راه دراین صحرای عشق ازپـــی لــیــلــی روم آ ب روا ن گـــم کـــــرده ام
قــامتــم همچــون کمـان گـردید اندرعـشــــــــق ا و زا نـکه مــن ا ز باغ عشق سرو روان گم کرده ام
هـمچــوبـلـبـل از پـی گـــل زار و نـالانـم هـمـیــش چــون نگــاری رابه آ ن مهــر و نشان گم کرده ام
"عــارفـی" تا کی کـنـم صــبــروتـوانایی کجـا سـت
چــون زعـشـــق یارمـن صـبـر وتوان گـم کـرده ام
مــــــخــــــــمـــــس
غـرقـه خـون کـردعـشـقـش این دل بـیمـاررا دل ندیده چـشــم دیده گــرچـه حـســن یـاررا
تابکی خوا ب نایدیارب این چشــــم بیــداررا چـون گناه کردهکه دیده چـشـــــم آن عیاررا
باززدمـژگـان اوتیــــراین دل افـگـــــــاررابازآمدنوبهــاروگشـت حســــن یاردوچـنـــد تارهای زلف اواین مرغ شبگیرراکمـنـــد
سالهاکردم وصف آن رخ وزلف کمنـــد تاکه ازوصفش بازماند این زبان بی گــزند
بازهم من میکنم وصف رخ دلــدارراحسن خودبنمودوکردشرمنده ماه وآفتاب چون نگاه کردم کشیدبررخ خودآن مه نقاب
بردازمن صبروهوش وطاقت وآرام وخواب عاشقش گشتم به یکباروبگفتم یاوهــــــاب
دورکن دیگـــرشــب هجـــروفـــرا ق یارراگشته ام مجنون زغم یارب تویی فریادرس هم تومن بیچاره راآزادکن ازا ین قفس
اندرین زندا ن غـــم کس نشنود فریادکس من تراخواهم خدای مهربان فریادرس
دیگرازوصلش مکن نومیددل سوگواررا
اشک گلگون می چکدیارب زهردودیده ام همچوبسمل می تپد درخون دل رنجیده ام
گشته نومیدازوصالش این دل شوریده ام چون زباغ عشق دلدارخارهجران چیده ام
کن زوصلش یکدمی شاد"عــارفــی" بیماررا
***************************
غــــــــــــــــــــــزل
ازغــم هـجـــرا ن تــوای یـار گــریـانـم چــو شــمع وا ندریـن غـم هــای بی پـایـان ســوزانم چوشـمع
مــن د یگــرد نـیــا نمی خــواهـــم می خــواهـم ترا زا نکـه مـن درعشــق تـوای یارویرانم چوشـــمع
یک دمی بـاعـاشــقـان بنشین ای یاربربساط عشــق زا نکه مـن هـم عـاشـقـم داغــداروبـریانم چوشمع
روزمـــن انـدرفــراقــت چــون شـب تـاریـک بــود چون شب تاریک شود مبهوت وحیرانم چوشـمع
روزوشب درخاک وخون چون مرغ بسمل می طپم ازغــم عـشـقـت هـمـیـشـه اشـکـبارا نم چوشــمع
کــی شــــودا نـــدرجـهــان پـیــدا یــکی پـروانـه یی تــا بـه او گــو یم همه اسـرا ر پنـهانم چـوشــمع
گـشـته ام مـن عـارفـی ازعشـق تو مجنـون صفـت
مـی طـپـم درآ تــش عـشــقـت گــدازانـم چــوشــمع
بالا
بازگشت