امین الله مفکر امینی

ایالت منی سوتای امریکا

 

برج جوزای 1373

حق نمک وطن

 

                         سروجان دررهت مادر وطن فدا کنم

فرزند توام باشد حق نمک ادا کنم

                      بتاروپودم نامت عجین است بخون

                                        یارب مباد که بی یاد  تو بنوا کنم  

                      گر ذره کنندم وازذره هر ذرۀ دگر

                                     نام خوشت مادروطن گفته صدا کنم

                      هر ذره وجودم ازتو پرورده است

                                     خاک برمن وگرش بعالمی سوداکنم

                       دشت ودمنت گشت بخون زجورددمنش

                                        به شرح آن اولا وطن همنوا  کنم

                       میراث نیاکانت تاراج شد ز کین

                                       احیای تو زمبارزان وطن تمنا کنم

                       دست غیر بریده باد ز مرزوبوم تو

    تقریرسخن تا واپسین دم بقا  کنم

                        عمرانت وطن ز اولادت آید نیکو

                                        این نیکو سخن را نه زبهرریاکنم

                         چشم عدوی توکوروخانۀ دلش خراب

                                         دستم بریده که بعدویت آشنا کنم

                         دل پر دردت نداند حز اولادت دگر

                                      ز ماجرای غمت خبرسراوثریاکنم

                         هر که شعله ورنمود دامانت زکین

                                      رخ درنده گان باهل وطن افشاکنم

                          دشمنت خواهم هلاک به خاک پاک تو

                                        برتحقق گفته بشام وسحردعا کنم

                          یک یک جفای دشمن نرود زخاطرزمان

                                      من ثبت تاریخ وطن این ماجراکنم

                          اولاد حق شناست کند حق نمکت ادا

                                       من یکی از اویم این گفته بجا کنم

                           مفکر دست حق کیفر گذار دشمن است

                                        این گفتۀ مسلم از کتابی خدا  کنم

 

                            *******

 

   برج میزان  1373

خوش بهشت میهن

 

                             مرا باری سر بر خوش ساحلی شد

                                                       روان خسته را تمنای راحتی شد

                             بس خیل گلان بر چمن فتیده دیدم

                                                        بس ساق وبرودوش ندیده , دیدم

                            غلطان دری بسینه ها ی لرزا ن

                                                         بود بس خرمای شیرین نما یان

                            قد سروان کمر موی وپسته دهان

                                                        که زینت شده به در پسته  دهان

                            خیل بتان کرده جمعی پریشا ن

                                                      سیم تنان , رقص کنان, جلوه کنان

                            همه آغوش گرفته گلی خندا ن

                                                       همه مست زساغرچشمی گلرخان

                             باد از عطربتان, جان آفرین

                                                         گویی مسیح نفسی گشته بزمین

                            نبود هیچ ز اندوه وغمی نشان

                                                     هریک پیچانی گلی ,چو گل پیچان

                            مرا آندم خوش ز عالمی بودی

                                                         وگر این دل فارغ ازغمی بودی

                            که نزیبد خوش و سر شار زیستن

                                                          چو دانی وطن ز بیداد گریستن

                            من بآن بساط بودم چون بسمل

                                                          با دل پریش رفته از خود کامل

                            مفکر تا ناید خوش بهشت میهن

                                                           قرار ناید بدل از بهشت دشمن

                            ******

 

برج میزان 1378

منزل وفا

 

                          ای که بسته ای به خم گیسویت دست وپای من

                                             عقل و خردنه تدبیر کرد بدرد بیدوای من

                          جلوه افروختی وسوختی دامن دل ودیده

                                 زهی گرمی مزاج !چه خوش زدی آتش سرای من

                          چورخ کشیدی زابر سیاه چون ماه دلفریب

                                           رخت بست صبروقرارازدیده ای گدای من

                           در تاب وتبم دایم از وفرت نازو نیاز تو

                                      ز همه نوازش و گه قصد جان زتوبد خوای من

                           ز لعل گهر بار کی زیب آید این همه زشتی

                                            باورنشود شو زغن زبلبل شیرین نوای من

                           من جان ودل ودیده به کوی تو دادم از دست

                                             امید دیگر چون آید ز کالبد بی صدای من

                           ز شرح همه سوزودرد, گوش فلک است آگنده

                                          مرغ سحربنواست زظلمانی شبی شبهای من

                           ز این همه فریاد دل فلک بماتم گرفته رخ

                                       سنگ زشرم آب شد زدل سنگت ای آشنای من

                           ای کاش خلق نکرد دست فلک نقش صنمی چوتو

                                        صنم گفته به من صمد شدی تو دیگربرای من

                           خموش بایدم که سوختن رسم عشق ووفا بود

                                          خاک بمن گرشکوه بر آید یا هوی وهای من

                            مفکر نیکو گزیده است این رهی منزل وفا

                                      عشاق را روشن بوده منزل , ازمهرووفای من

                                                  

 

 

 

بالا
 
بازگشت