خوشه چين
را ه عیا را ن جو ا ن
مست آ مد و مست آ مد مست آ مد و مست آ مد
مست آ مد
یا ر ز بر د ست آ مد یا ر ز بر د ست آ مد
عیا ر سر مست آ مد عیا ر سر مست آ مد
ا و هو ................ ا و هو ...............
مست آ مد و مست آ مد مست آ مد و مست آ مد
یا ر ز بر د ست آ مد عیا ر سر مست آ مد
میدا نی یا نمیدا نی؟ دژ نا شکست به شکست آ مد
به د یو ا نه بگو که
مست آ مد
ا ز تا ر یکی گذ رکر د چرا غ سرخ بد ست آ مد
یا ر ز بر د ست آ مد عیا ر سر مست آ مد
ر فیق سر گذ شت آ مد
ر فیق سر گذ شت آ مد
مست آ مد و مست آ مد مست آ مد و مست آ مد
گلها ی قشنگ و رنگی همه به یک د ست آ مد
رفیق سر گذ شت آ مد
رفیق سر گذ شت آ مد
مست آ مد و مست آ مد مست و آ مد و مست آ مد
گذ شته راصلوا ت گفت طرح نو رو ی د ست آ مد
به رفیق عا قل بگو
یا رهو شیا ربا ز گشت آ مد
کسی دیگر نیا مده ا ست قلند رشاه مست آ مد
خو ب شد که ضد ملا و؟ طالب وکهنه پرست آمد
میگو ید که زما نه ر فت ومکا ن ما ند
مکا ن ما ند ز ما ن رفت خیل پو ل پرست آ مد
ا ین با رنو بت حق است رندوعیا رسرمست آ مد
ر فیق سر گذ شت آ مد
ر فیق سر گذ شت آ مد
ببین شکورخو شه چیند ه بسته و گند ی بد ست آ مد
میگوید کشورویران د ید م ضرورت به سرپرست آ مد
کشو رما سر زمین عیا را ن ا ست
ا ز عهد با ستا ن ا ست
حو زه خرا سا ن ا ست
بر ا ی هر فر د ا فغا ن ا ست
ا گر ا ز پکتیا و لغما ن ا ست
ا گر هرا ت و با میا ن ا ست
ا گر قند ها ر پر وا ن ا ست
پهلو به پهلو
با د غیس و چغچرا ن ا ست
ا گر ننگر ها ر بد خشا ن ا ست
ا گر نیمر و ز و تا لقا ن ا ست
ا گر کا پیسا و سمنگا ن ا ست
ا گر کا بل ا رو ز گا ن ا ست
ا گر مزا ر و نو ر ستا ن ا ست
ا گرلو گر تخا ر ستا ن ا ست
خو ست و پکتیکا هردو
د ر یک ا ستا ن ا ست
پنجشیر در بین کو ها و نیم روز و هلمند د ر د شت و حو زه سیستا ن ا ست.
ا حسا س ا نسا نیت ، با لا ترا زهمه چیزا ست ، بلی بخیا لم که چیزی د رک ا ست؟ نه خیر، شعا ر، شعا ر و حد ت ا ست، د شمن هو ش پر ک ا ست، چرا ؟ آ نها میدا نند که ا فغا نها فهمیده ا ند کنو ن میگو یند، وطن به ما خا نه ا ست و خا نه ما مشتر ک ا ست و میگو یند که چها رفردا یی د رین خا نه مشتر ک ز ند گی مینما ییم یکی با لا ی د یگر حق دا ریم، و همه ما ، برا ی یکد یگر مهما ن میبا شیم ، مهما ن دا ر ی و مهما ن نو ا ز ی یکی ا ز سلک عیا ری ا ست و قتی که نا ن خو رد یم ، د ر هر خا نه آ ب و نمک شد ن ، عیا ررا د ر آ ن خا نه رعا یت به ا حترا م ا ست .
عیا را ن جو ا ن !
را ه عیا را ن را بد لخو ا ه خو د د نبا ل مینما ییم
عیا را ن جو ا ن :
ما و شما حق دا ر یم که ر ا ه خو د را پا ک و صا ف بسا زیم ، د رین را ه با ید که پستی و بلند ی نبا شد، خس و خا شا ک نبا شد ، بد و ن ا ینکه کسی یا مرجع برا ی ما ا جا زه رفتن د رین را ه را بدهد، ا ین را ه مردا ن ا ست ، ا ین حق مسلم ما ا ست که د ر ا ین را ه به ر فتن خو د ا دا مه د هیم، ما کو شش مینما ییم و سعی تپ و تلا ش بخرچ مید هیم که سنت ها ی مثبت پذ یر فته شده پد را ن ما را د وبا ره زند ه نما ییم ، ا صل تربیت خا نوا د گی ، گر ا یش د و با ره به ا ر زش دا د ن، پا س وقد ر نمک شنا سی، مستقل بود ن و تکیه دا د ن، به با زوها ی توا نا ی خود، ا ستا د ن به پا ی خو د و قد را ست کر د ن ، وگو ش دا دن به نصا یح و پند وا ند رزعلما ود ا نشند ا ن و نخبگا ن وا حترا م به بزرگا ن و شفقت به خو ر دا ن و حما یت ا ز ضعیفا ن د رمقا بل زورمند ا ن پا یه ا سا س و سنگ بنا ی را ه عیا را ن جو ا ن را میسا ز د.
تفا و ت عیا را ن جو ا ن د رشرا یط معا صر نسبت به گذ شته د رچه خوا هد بو د .
ا و ل: ا ینکه عیا را مر و ز، ا ز کو ره ها ی جنگ و نبر د تحمیلی و فر سا یشی وغیرعا دلا نه ، سربا لا کرده ا ست، ا ز خطا ها و ا شتبا ها ت جبرا ن نا پذ یر، حا کمیت ها ی سه د هه گذ شته ، بقد ر کا فی معلو ما ت د رد ست دا رند، ر نج ها وآ لا م همو طنا ن عزیز و بید فا ع کشورخود را ، د رک مینما یند، ا ز آ گا هی سیا سی با د ر نظر دا شت ، ا نکشا فا ت علو م و تکنا لو ژ ی معا صر و خط و سیرر قا بت ها ی جها نی ، تر صد وعقب نشینی و پیشر فت، خو د را به چنگ حوا د ث کو ر کورا نه نسپر د ن را خو ب میدا نند.
بعضی مر د م ا ز گا و زرا عتی خو ششا ن می آ ید ، بخا طر یکه ، شیر فرا و ا ن مید هد، علا قه میگیر ند که نسل ا زا ن گا و ها ی شیر ی را با خو د دا شته با شند ، غنا جیگک محلی و بو می را د ر ا ختیا ر نر گا و و بو قه تنو مند ا صلا ح شد ه قرا ر مید هند و لی ا زین خبر ندا ر ند که حو صله غنا جی محلی خو ر دا ست بر دا شت حمل نو زا د را ندا ر د ، د روقت زا یما ن هم ما ده گا و میمیرد وهم گو سا له ( نقا ل و نقل د هند ه هر د و نا کا م میما نند) .
د ر خت تو ت د را رو پا به د رد نمی خورد، بر ا ی ا ینکه ا قلیمش آ ما ده نیست ، هر نوع کا پی ، سیا سی ، فر هنگی ، کلتوری، ا قتصا د ی را که خو ا سته ا ند بنا بر حکم ا جبا ر د ر ا فغا نستا ن ، پیا ده نما یند ، ثمر ند ا ده ا ست و نمی د هد،
آ تش کا را ن تا ر یخ تو ا نسته ا ند که آ تش را د ر بد هند ، و لی بعد ها ا ین آ تش ر یش خو د شا ن را سو ختا ند.
بتو میگو یم بو ش ، حا ل ر و س ها ر ه کرد ی فرا مو ش ، گپ ها ی مرا بشنو، نکنی پس گو ش، همی حا لا سر و قت ا ست ، پس بگرد، ا مرعسکری را قبو ل کو، بکو پا ی د وش، ورنه بعدها، گر یز میکنی ، خیزک میز نی به ما نند خرگو ش.
مر دا ن و عیا را ن ا ین و طن ا ند که به ا ین بینظمی ها خا تمه مید هند وو وقا ق ملی را د ر کشورخو د پیا ده مینما یند و متحدا نه د ر د هن متجا و زین مشت کو بنده را وا ر مینما یند.
ا ین ا حزا ب سیا سی ثبت شده و را جستر شده به ما نند ا یلک و چغل هزا را ن شکا ف دا ر ند ، آ رد کشورها ی متجا وزرا، میبیزند
د وم : د ر گذ شته ها صفا ت عیا ر ی تنها و تنها حق مر دا ن بود و به زنا ن کمتر تو جه صو ر ت می گر فت ، جز مر دا ن مکلف بو د ند که ا ززنا ن به حیث نا موس وموجود نا توا ن و ضعیف ا لبنیه حفا ظت نما یند.
عیا را ن جو ا ن را بر ین ا ست که د رشرا یط مو جو د پا ی زنا ن را به حیث خوا هرا ن عیا ر، د ر میدا ن فعا لیت ها ی ا جتماعی و سیا سی بکشا ند و ز ن ها در جر یا ن فعا لیت ها ی ا جتما عی و سیا سی ، به آ گا هی سیا سی د ستر سی پیدا مینما یند، د رآ یند ه ضرورتی ا حسا س نمیشود که بگو ییم د فا ع ا زحق ز نا ن شر ط ا سا سی مبا رزا ت ما خوا هد بود ، آ گا هی و د ستر سی به منا بع علمی و تخنیک عا لی و مد رن د رشعو رو بیدا ری آ نها تأ ثیر گذا ر میبا شد، و به حیث نیر و ی فعا ل و خلا ق، ا جتما ع مکمل را ا ز نیم پیکرجا معه بوجود می آ و ر ند .
زنا ن فر دا ی ما، مسلح ا ز علم و دا نش پویا وجویا بحیث ما د را ن نسل ها ی آ یند ه کشو ر به ما نند ما د را ن جا پا نی وچینا یی د رتربیت ا ولا د و تشکیل خا نو ا د ه ها به ما نند گذ شتگا ن ما ، آ د م ها ی خیر خوا ه د لسوزو مهربا ن، ر فیق با عا طفه و با حیا، موا د ب، تقد یم جا معه مینما یند.
عیا را ن جو ا ن و ظیفه خوا هند دا شت به کلیه خلق ها ی تحت ستم کشوربگو یند که مد ا فعین برحق د یروزی شما( ا نترنا سیونا لست ها ی کا ر گری) مسُو لیت ا دا ره کشو ربرای شا ن سپرده شده بود وآ نها با ید که طبق ا صو ل و بر نا مه علمآ تنظیم شده، روی خط که ا ز عر ق جبین کا رگر، د هقا ن ، ریسنده و با فند ه و معلم و ا ستا ذ و ذ ریعه نو ک قلم رو شنفکرا ن، سیا ست گذا را ن وسیا ست شنا سا ن ، با ا لها م ا ز کا ر نا مه ها ی تا ر یخی هزا را ن و طن د و ست و و طن پر ست که د رد وره ها ی مختلف د رشکنجه گا ها جا ن با ختند ، تر تیب یا فته بو د ، با ید به حر کت پیش ر و ند ه خو د ا دا مه میدا د ند، ا ین خط جا ده بو د که کشورو جا معه ما را به مسیرا ر تقا ی و ا نکشا فی سو ق مید ا د و لی ز ما ن ثا بت سا خت که پیش مهره ها به بی کفا یتی خو د مهر تآ کید گذا شتند وکشورما را به د ستا ن بی کفا یت تر ین ها تحو یل دا د ند .
سقو ط و شکست و نا کا می هیچ عذ رو بها نه و د لیل را نمی پذ یرد، زیرا پا ی تعهد د ا و طلبا نه د رمیا ن بو ده ( تعهد ی که د ر آ ن سر نو شت کشورو مرد م ، آ با دی و خو شبختی مرد م را تجلی میدا د ) حا صل کا ر، کشو رویرا ن شده و مر د ما ن ، گرسنه و تشنه و ا حتیا ج به یک لقمه نا ن، بی و طن د ر به د ر، د رکشو رها ی بیگا نه به فرد ا ها ی نا معلوم خو د ، ا نتظا رمیکشند( فا جعه تنها به ا عترا ف ا ینکه ا شتبا ه شدظ، د رد را د وا نمی کند) .
عد ه ا ی محد و د ا ز ین بی کفا یت ها، بما نند نا ن ها ی شوما ند ه ، خصو صآ بخش روشن فکرا ن، پوپنک زده شده ا ند ، ا ز وجود شا ن، بوی بیگا نه به مشا م میرسد، شب و روز کود تا خوا ب میبینند تا ا گر بتوا نند، یک با رد یگرا ز ا نجا م کود تا ی نا فر جا م ، خا نوا ده ها را ، به ما تم بنشا نند، عده ا ی ا ز برا د را ن تنظیم ها ی ا سلا می و جها د ی و قما ش ها ی بی بند و با ر و خدا نا تر س، تحت فر ما ن ا جا نب ، ا ز چو ر و چپا و ل د ست بر ندا شته ا ند ، هنو ز به د زد ی و ر هنزی ها ی خو د ا دا مه مید هند و شکر خدا ر ا بجا می آ و ر ند و به حر ا م خو ر ی مر دا رخوری خو یش ا دا مه مید هند ، تما س وا ستفا ده ا زا نها ومشوره خوا ستن ا زا نها ، ا نسا ن را به ا مر ا ض سا ری ، مذهبی، قومی، لسا نی، منطقوی مصا ب میگردا ند که علاج آ ن مشکل ا ست ، خد ا ا نسا ن را به همرا ی علما ی بی عمل سر د چا ر نسا ز د.
عیا را ن جوا ن را برا نست که برا ی مرد م بگو یند.
د را فغا نستا ن نمک گند ه شد ه ا ست !
عیا را جو ا ن برا ی ر و شنفکر ا ن خطا ب مینما یند که، بر و ید یک مرا تبه ببینید که نل د وا ن ، رنج وپلا س بد ست، عوارض تخنیکی آ بر و ها را د ر زیر زمین جستو جو مینما ید و سا یل ا لکترو نیکی د ر ا ختیا ر دار ند که عو ا ر ض را د ر زیر زمین پیدا مینما یند و بعد در سمت ا صلا ح و تر میم آ ن می برا یند و لی بعضآ ر و شن فکرا ن ما ، د ر قضا یا ی مو جو د " د ود و با ر وت" د ر با ره د ود و سمت سوی د ود، قضا وت میکنند ، د رآ تشکده سر نمی زنند و نمی بینند که د رین آ تشکده کی میسو زد و ا زخو د نمی پر سند که ا ین آ تش را د رین آ تشکده کی شعله و رسا خته ا ست و تو سط چه کسا نی ا ز عنا صر دا خلی ا ین آ تش د ا یم ا لفعا ل شعله و ر ا ست . و نا ن کی د ر آ ن پخته میشود.
بر ا ی ا ز ینکه تعبیر منفی صو ر ت نگیر د ، آ ید یه خو د را بیا ن مینما یم، فر زند د هقا ن بود م رنج ومحنت د هقا نا ن را د رک مینما یم طبعیت من مر ا وا دا ربه آ ن سا خته ا ست که صدا ی آ نها را بلند نما یم، پد رمرده بود م ، رنج بی پد ری و محر و میت ا ز نوا ز ش پد ری را کا ملآ مید ا نم ، طبعیتم مرا برا ی حما یت ا ز یتیما ن و بی سر پر ستا ن به سو ی خو د میکشا ند، د ر ضمن غریب و نا تو ا ن بو د م ، بر خور د تحقیرآ میز ا ر با ب ثر و ت و دا را یی را د ر مقا بل غربا ومسا کین د یده ا م ، بنآ ا سا س ا ند یشه مرا د فا ع ا ز محرو ما ن و ضعیفا ن د رمقا بل زورمندا ن تشکیل میدهد ، ا ین زورمند ا گر تا جک با شند به من ا رتبا طی ندا رد ا گرپشتون با شد ویا ا گرا ز سا یرملیتها با شد، عین مفهو م را بیا ن میدا رد، معلم بود م روزو روز گا رمعلمین کشورخود را میشنا سم ، بنآ مسلکم مرا وا دا رمیسا زد که به حما یه معلمین شعا ردهم، بی وطن شد ه ا م ا زد ل بی و طنا ن می آ یم صدا ی بی و طنا ن را بلند مینما یم، ا و لا د دا رم، ا ز د ل پد را ن و ما د را ن می آ یم بنآ به همه نسل نو و با لنده و شخصیتها ی آ یند ه کشور، ا حسا س مسوُ لیت مینما یم ، هر فر عو ن را مو سی کا ر ا ست، د رمقا بل نمرو ت ها ا زا با بیلها کمک میخوا هیم، د رمقا بل هتلرها و مو سیلینیها، ستا لینیها کا را ست، د ر مقا بل ا ستبدا د سر ما یه خشم خلق میشو یم، د یگر د ستا ن خو د را به هر د ست کثیف وچتل نمیدهیم ، بد نبا ل شکست خو رده ها و ما جرا جوها ی سیا سی نمیرویم، هر شکست ترمیم میشود ولی شکست سیا سی ترمیم نمیشود، مگرآ نکه به شکست، مردا نه وا را عترا ف نما یند، و جا را به فر زندا ن خو د رها سا ز ند، ورنه حر کت پیش ر و ند ه تا ر یخ به ا فشا گری ها ی بی رحما نه خو د آ غا ز مینما ید.
گهوا ره برا ی آ سا یش وا سترا حت کرد ن بر ا ی نو زا دا ن ا ست ، زما نیکه نو زا د د یگری چشم به د نیا با زمینما ید ، علی ا لفو رگهوا ره به نسل نو تعلق میگیرد، د ر یک گهوا ره د و نسل نمیتوا ند همز ما ن بخوا بد( ا ین ما د رو طن ا ست که نسل نو را د رگهوا ره میخوا با ند و للوللو میگو ید).
به ما د ر ا ن آ یند ه بگو یید که گهوا ره را با د ست را ست بجنبا نیدو سر و رو ی نو زا د را با د ستا ن چپ تا ن پا ک نما یید و بگو ش نو زا د تا ن بگو یید که به مرد م تا ن به رفیق تا ن، به هم کا ر تا ن ، به هم شهری تا ن د روغ نگو یید که رسوا میشو ید ( زند گی ا جتما عی بر بنیا د تفا و ت ها ی ا جتما عی د رآ ثا ر پیشگا ما ن سیا سی تسجیل گرد یده ا ست ، به د و ستی خلق ها بر بنیا د کا ملآ ا حتر ا م متقا بل به مقا م وا لا ی ا نسا ن و عمد تآ ا نسا ن ز حمت کش وا یجا د گروخلا ق پا بند میبا شم، و به آ ن ا رج میگذا رم وا ین ا ند یشه نزد م محفو ظ ا ست).
د ر ا فغا نستا ن ا گر کسی مر یض شو د ، ا ز شا ه تا به گد ا ، نسخه مید هند ، بد و ن آ نکه علت مرض ، نوع مرض وعا مل مر ض تحقیق و بررسی شو د . ولی د را رو پا هیچ د ا کتری حق ندا ر د ، به معا لجه د ست بز ند ، تا که مرض را تشخیص نکنند .
قضا یا ی ا فغا نستا ن به یک کثا فت دا نی بین ا لللی مبد ل شد ه است. هر کس ا ز ین کثا فت دا نی وا نبا رخا نه ، د هقا نا ن جها ن ( سر ما یه) برا ی زر ا عت و با غ دا ر ی خو د خو ب ا ستفا د ه مینما ید.
د ر تما م مجا مع بین ا لمللی، ا گر د رجا یی کدا م حا د ثه رخ مید هد علی ا لفو رپو لیس محل به محل حا د ثه میر و د و محضر تر تیب مید هد و بعد ا ز تر تیب محضر د و سیه به مرا جع تحقیقا تی فرستا د ه میشود و بعد ا ز نتیجه گیری د رفرجا م ا ین قا ضی ا ست که حکم صا د ر مینما ید.
ا گرقا ضی د رزما ن سلطنت بوده پا لیسی سلطنت را رعا یت میکرد ا گر قا ضی ا ز مرا حل مختلف ثور ین بود ، با ید که ا ز منا فع آ ن نظا م سیا سی د فا ع میکر د و لی مرا جع و قضا یی بد و ن حکم سرکار، کا ری را ا نجا م داد ه نمیتوا نست، و ما بعد آ ن ...... ا لی ا کنو ن .
ا گر یک آ د م نیکر پو شیده با شد وعطرا فشا نی کند بو ی عطر زو د تر خا صیت خو د را ا ز د ست مید هد وا گر لبا س مغلق و پیچیده بر تن دا شته با شد، مگسها تا به فا صله ها ی د ور، ا ورا همرا هی مینما یند .
د ل د رو ن تا ر یخ کشو رما ا زین گند یگی ها فرا وا ن دا رد، هر ز عیم ، ر هبر پیشوا و نظا م سیا سی که آ مده ا ست کثا فت ها را بجا گذا شته ا ند و به ما نند پشکا ن روی آ ن خا ک پا شیده ا ند تا مرد م نبیند.
ا گر شمه ا ز یک مر حله تا ریخی ، ا زا ستبدا د حا کمیت ها به عنوا ن شکا یت، ا برا ز گر د یده ا ست و یا میگردد ، فغا نها گوش فلک را کرمیسازد،ا ین روزه خا نا ن و ملا مت ها ی تا ریخ ،همه ا زا رز شهای ریا ضی منکرا ند، قبل ا زینکه محا سبه نما یند ، نتیجه را منفی اعلا ن مینما یند، ا گر با ستا ن شنا سا ن سیا سی به کنج کا و ی ها ا دا مه بد هند ، گا زها ی میتا ن ا ز خند ق ها ی کثا فت تا ر یخ مر د م ا فغا نستا ن را مسوم میسا زد ، ضر و رت به ا ستعما ل بم زروی و بم کیمیا وی نیست ، ا ین بم کیمیا وی ا ست که ا زطرف د نیای غرب( لند ن) بو سیله پا کستا ن علیه مرد م ا فغا نستا ن ا ستعما ل گرد یده ا ست.
بیا یید که ا ین بم را خنثی نما ییم که خطر نا بو د ی دا ر د .
د رزما ن ها ی سا بق د ر یک قر یه ، دعوا بو د با لا ی د ختر، جا نبین به محکمه ر فتند ، یک طر ف د عوا ی مو فق شد که د ختر را بگیرد و ببرد ، و قتی که ا ز طرف با ختگی پرسید ند ، قضیه چگونه حل شد، د رجوا ب گفت که دعوا را ما برده ا یم مگر د ختر را آ نها برد ند.
کنون د عوا ی با لای مملکت ا ست ، شا ید د رمیا ن ا ین دعوا ها و یا د نگله ها، هر یک ا ز طر فین ، با ا را یه د لا یل ا قنا عی بگو یند که ما د عوی را بر ده ا یم و لی خبر دا ر ید یا نه؟
مملکت تا ن را، ا ین سرزمین بکرو د ست نا خورد ه را، سرزمین عیا را ن را زعما ی مو جود ا فغا نستا ن به کسا ن د یگری تحفه کر ده ا ند، بیا یید که به د ل خو شی د شمنا ن سعا د ت تا ن که درزما نه ها ی مختلف، قلم ، قلم، پیکرکشو ر ما را بر ید ند و ما را ا زا بحا ر د ور سا ختند و د رخشکه تشنه به لب نگه کر د ند، ترمپت ننوا زیم.
وطن دا را ن عزیز و محتر م !
چشما ن ما به سو ی آ یند ه د و خته شده ا ست،آ یند ه که ما صا حب و طن خو د شو یم و به پا ی خو د ا ستا ده با شیم ، د رین را ه کا رها ی زیا د ی د رپیش رو د ا ریم ا ین و ظا یف سنگین را ا نسا نها ی متعهد به ا رما نها ی و ا قعی ا نسا ن ها ی تحت ستم ووطن پرستا ن را ستین کشو ر به ثمرمیر سا نند .
ا ین خو ا ست ها کدا م ها ا ند.
1_ آ زا د ی بی قید و شر ط کشو رو به حیث کشو رعضو دا یمآ فعا ل جا معه بین ا لمللی .
2_ پا ک کا ری کشورا ز هر گو نه کثا فت کا ری ها ی سیا سی ، عقید تی ، ا قتصا د ی ، ا جتما عی و فر هنگی .
3_ تربیت نسل نو طبق شرا یط و معیا رها ی پذ یر فته شده بین ا لمللی برای ا دا ره کر د ن و آ با د کر د ن، پیشرفت و ا نکشا ف متوا ز ن همه سا حا ت کشو ر.
د ر طو ل تقریبآ چها ر پنج سا ل، متوا تر طر ح ها و پیشنها د ا ت و نظر یا ت ، با بر نا مه 90 د ر صد مشا به ا زطرف همو طنا ن ا ز طریق سا یت ها و ا خبا ر و جرا ید و رو ز نا مه به نشر سپرده شده شد ، و لی همه پیشنها د ها تنها رو ی کا غذ را سیا ه سا خت وبس وبه و زن با تله دا نیها ا فزود ه گرد ید ، من نتو ا نستم د ر بین ر و شن فکرا ن ما یک نفر دریا فت نما یم که مد برا نه پا را، د ر میدا ن پیش نما ید و ا بتکا رعمل را د را ختیا ر بگیر د وآ ن مردا ن قد یمی که میتوا نستند و توا ن مند ی سا ز ما ند هی را دا شتند بد بختا نه که ، پره حوا د ث آ نها را ا زما گر فت و برد، ا گر تعدادی مو جو دا ست هنوزد رتا رخا م گره می ا ندا ز ند وگره را هنوزکورگره ترمیسا زندآ کو شش مینما یند بد و ن مشق و تمر ین قهر ما ن اعلا ن گر د ند.
طبعآ د رین را ه ما تنها نمیبا شیم ، ر فقا د وستا ن و همو طنا ن و طن پر ست و وطن پر ستا ن د و را زمیهن، تیت و پرا گنده را به آ گا هیی شا ن میر سا نیم و میگو ییم که ما ا زین طرف د رحر کت ا فتیده ا یم، به سمت شما وشما هم قد م ها ی مر دا نه تا ن را د ر پیش بگذ ا رید ویکی به سو ی د یگربیا یم در نیمه را ه یکد یگر خو د ملا قات مینما ییم و برا ی ا نجا م و ظا یف خطیرا نسا نی طرح هذا را به پختگی بر سا نیم ، د رمجموع بعد ا زجروبحثها با لا ی ا ین طفل نوزا د مشترکآ نا م بگذا ریم و یا همین پیشنها د ی را قبول مینما ییم ف میز با نی را ا ول به همو طنا ن خو د وا گذا رمیشوم و د رغیرآ نصو رت آ ما ده ا م میز با نی راعهده دا رشو م .
با ا حترا م
عبدا لشکو ر
خو شه چین
بالا
بازگشت