میرعنایت الله سادات

 

 

کابل

کابل تو ای ديار غرور و حماسه ها

                              از رزم دليران تو صد ها سروده ها

از روزگار باستان تو سازد خبر همی

                                شيوا مدايح و خجسته قصيده ها

فرهنگ آريا ،  ترا پرشکوه ساخت

                              از فيض آنزمان تو هرجا ترانه ها

مردان نامدار تو برجا گذاشته اند

                              صد ها حکايتی و هزاران فسانه ها

از سعی مادران تو پروريده شد

                     دوشيزگان کار فهم ، برای عرصه ها                                                                                                           

رودابه[i] ای کابلی ، بيآورد رستمی

                         باشد به ياد رستم هرجا نشانه ها

مدفون خاک تو آثار بس بزرگ

                          ُرخشد قدامت تو ، ز نقش کتيبه ها

زآنرو ضرورتيست ، که يابند ز مهد تو

                            کاوشکران ، عظمت و فر زمانه ها

"بابر"بباخت دل به تو و آرميد کنار تو

                             در بييشهای مشجر ، دربين سبزه ها[ii]

توصيف باغ و راغ تو کردند شاعران

                              چون صائب اصفهانی[iii] ، کزو مانده ناله ها

گاهی ترا جنت فردوس[iv] در قياس

                               بی جا نبود که بگفتند چنين تشابه ها

"طرزی" زجسم و جان[v] سخن در ميان کشيد

                               "جان وطن" تويی ، ای شهر زنده ها

اشعار دلپذيرسرودند به پاس تو

                                صفا و اعظمی[vi] و دگر چاک سينه ها

هريک ستايشی مرصع نمود به نظم

                                يادی ز "عيارکابلی"و مردانه "کاکه"ها

سيمای نو بهار تو رشک بهشت بود

                                از فيض مرغکان و گلبانگ چهچه ها

رومی اشارتی به عجوبه ای تو کرده گفت

                                کابل بود مرادف سحر آفرين[vii] حديقه ها

خنيا گران نوای دل انگيز ميکشيد

                                 افسونگران همه با چنگ و چغانه ها

ليکن فسوس طرب ات پايه دار نبود

                                 زردی گرفت بهار تو ز گردش زمانه ها

 

در سایه ای  مذاهب و آئين زنگی

                                  غارت نمود ترا ، مختلف سلاله ها

گاهی زدور و گهی از جوار تو

                                  در غم نشاند ترا يورش جنگ باره ها

در قلب آسيا[viii] تو بودی دژ بلند

                                 زآنرو شتافتند مهاجمين ز هر کرانه ها

تحليل گران ز موقف تو باخبر شدند

                                 دادند صراحتی که برملأ بشد بهانه ها

دشمن کمر ببست که ويران کند ترا

                                 آتش زدت به نام مذاهب و اقوام فتنه ها

بر پایه ای منافع و تمويل ديگران

                                ظاهر شدند اجيران به شکل فرقه ها

هريک مقابل هم ، سنگری بساخت

                                 از جنگ نابکاران ، به هرسو کشته ها

واحسرتا که نامراد ، برفت از کنار تو

                                 مردان کاردان و استاد حرفه ها

پدر مرا که به حب تو پروريده بود

                                  ناليد در ماتم تو و سرائيد چکامه ها

گفتا که کابل بدتر از کربلا شدست[ix]

                                  با اين دريغ بسر ببرد واپسين لحظه ها

کابل تو زير پای اجيران چرا شدی ؟

                                  پرسيدم اين سوال و نيافتم کنايه ها

راويان ز نام تو ساختند مرکبی[x]

                                   ترکيبی ز آبيل و ز قابيل قرينه ها

آن دو گذاشتند ، برادرکشی به ارث

                                   گوئی عنادها ، رسيده بما از گذشته ها

 تو رنجها ز گردش دوران برده ئی

                                   ار خون رفته گان تو سرزد لاله ها

اما عداوتی که در لباس "تقدس"بشد

                                    هرگز نخوانده کس ، در طول سده ها

زآنرو بجاست که گويند به آن دهه

                                    اين بوده است ، سياه ترين دوره ها

توپ و تفنگ و راکت همه زبانه کرد

                                   آتش بزد به هستی مردم درون کلبه ها

دزدی و غارت ، نشد لحظه ای دريغ

                                    بردند ثروت ترا و نماندند خزانه ها

ديو سار وحشی ، در پی آزار کشتگان

                                   راضی بشد ز خويش ، از رقص مرده ه[xi]

نی شرمی از خدا و نه از بنده های او

                                   کردند انتخاب شرارت ز پيشه ها

از دور آريا و خراسان هر آنچه بود

                                    سوختند ، شکستند و دزديدند ز موزه ها

نی مصئونيت منازل و نی حکم محکمه

                                    تاختند به امر خود درون کلبه ها

صد ها زن جوان نمودند انتحار

                                    تاوارهند خويش را ز ارواح خبيثه ها 

" کابل بسوخت و دودش بلند بشد"[xii]

                                    با اين مطلع سرائيد جوان تو نغمه ها

ويرانی ات نداشت نطيری به عصر ما

                                    الحق که در جهان نه يابی چنين خرابه ها

کابل تو مهد فرهنگ و تاريخ آريا

                                     در عصر خراسان بودی شهيرشهره ها

" تيمور"[xiii] ترا مرکز افغان زمين بساخت

                                    حالا چه شد، که فتاده هرسو زباله ها

ويرانگران تو خوار و زبون شوند

                                    وقتا که آه آتشين ات برآرد زبانه ها

بيچاره ساکنان تو طالب "عنايت" اند

                                    جويای صلح و امن به دعای شبانه ها

 

 

 

                           

 

 

---

بالا
 
بازگشت