بصیرهمت
برای دوستداران دنیای ساینس و تکنولوژي
اغاز زندگی در سطح ماه
مستعمره ماه(مهتاب )چگونه آغاز و ادامه خواهد یافت
میلیارد ها سال از تشکیل مهتاب گذشت و بر سطح این قمر زیبا پای هیچ انسانی گذاشته نشد ، مگر در سال ۱۹۶۹دو تن از فضانوردان، اپولو -۱۱، در سطح خاکی و غبار آلود ماه پای گذاشتند و با این پیروزی فعالیتهای زیادی براه افتاد، در مجموع به تعداد ده تن دیگر از فضانوردان رد پای دو کیهان نورد اولی را دنبال کردند و بر سطح ماه فرودامدند ، مگر بعد از آن برای مدت بیش از پنجاه سال هیچ ماهواره ای که حامل انسان باشد بسوی ماه پرتاب نشد و فعالیت رفتن به ماه به فراموشی سپرده شد .
مگر حالا ،یکبار دیگر علاقمندی مجددی برای فرستادن انسان به ماه بوجود آمده است، البته این بار متفاوت تر از گذشته .موسسات فضانوردی خصوصی و دولتی میخواهند سطح ماه را چون پایگاهی برای رسیدن به سایر سیارات ، در قدم اول مریخ ، انتخاب نمایند ، چنین بنظر میرسد که رفتن به ماه در این مرحله بسیار متفاوت از گذشته است .
فضانوردان پس از پنجاه سال توقف دوباره میخواهند در سال 2026 بر سطح ماه پیاده شوند و بار دیگر قدم بر سطح این کره ریگی و سنگی گذارند . مگر در این اقدام تازه ، دانشمندان آرزوی زندگی طولانی انسان در سطح ماه را دارند .از زمان فرود اپولو ، ناسا و سایر آژانس های فضایی ،فناوری های جدیدی آزمایش شده است وحالا طرح های جدیدی در دست اجرا قرار دارد که بر طبق آن یک کمپ دایمی توسط فضانوردان باید در سطح ماه برای زندگی ساخته شود تا در آینده از این پایگاه دایمی زمینه نزدیکتر شدن به سایر سیارات دیگر چون مریخ،فراهم گردد.و بسترپژوهشی یا زیرساختار دایمی ،جهت مشاهدات و کاوش های عمیقتر فضایی در سطح ماه بوجود اید .
ماموریت های گذشته اپولو ،پژوهشگران فضایی را با برخی از آگاهی ها درمورد کالبد شکافی ماه مجهز نمود و یکی از مهم‌ترین دست آورد های ماموریت های فضایی گذشته دست یابی بر تجزیه وتحلیل صخره های مهتاب و مقایسه انها با صخره ها و مواد زمین است که دانشمندان را به این باور مند ساخت که ، ماه اصلا از زباله هاو مواد تکه پاره های زمین تشکیل شده است .
با ایجاد یک قرار گاه و یا کمپ دایمی در سطح ماه و سپری نمودن مدت طولانی تر در روی ماه ،فضا نوردان در آینده در ساحات نامکشوف ماه ،کاوش خواهند نمود و در مورد
چگونگی واکنش وجود انسان ، از جمله واکنش سلولهای مختلف بدن ، در صورت قرارگرفتن در محیط و فضای مهتاب، پژوهش های لازمی را بعمل خواهند آورد .البته فرستادن دوامدار انسان به یک محیط بیگانه و ناشناخته، دارای خطر های جدی خواهد بود ومیتواند تغیرات ناگوار فزیولوژیکی برای ارگانیزم ما ازجمله ضعیف ساختن استخوانها ، پرابلم مایعات بدن و کمبودی های دیگری از این ناملایمات را در بدن بوجود اورد .زیرا محیط ماه کاملا متفاوت از محیط سیاره ما، زمین، است و خطراتی را بهمراه خواهد داشت وماه نمیتواند زندگی را بطور طبیعی در محیط خویش پرورش دهد ،مگر با استفاده از متود ها و روش های علمی احتمال این خطرات دقیقا مورد ارزیابی قرار می‌گیردو با استفاده از فناوری های جدید ، فضانوردان می‌توانند نیاز مندی های اولیه شانرا(اکسیجن و اب ) با استفاده از یخ موجود در سطح ماه، تامین نمایند .
فضانوردان و یا داوطلبان دیگری که میخواهند بطور درازمدت در مهتاب زندگی نمایند ،لازمست خود را از شعاع مستقیم آفتاب ،درجه حرارت شدید،برخورد شهاب سنگ ها ،زباله ها و تراشه های فضایی که به سطح ماه سرازیر میگردند نگه دارند .البته ساخت خانه های کوچک در ساحات که بنام دهانه ها یا فرورفتگی های سطح مهتاب یاد میگردد میتواند ساکنین سطح ماه را از خطر تشعشع آفتاب و برخورد شهاب های ثاقب در امان نگه دارد .
خاک سطح مهتاب دارای چهلودوفیصد اکسیجن است که می‌توان از آن هوای قابل تنفس ، حرارت و برق را استخراج نمود ،خود رو ها و ماشین های که روی سطح ماه بکار گرفته می‌شوند لازمست روزانه مصروف کاویدن و جمع آوری قطعات یخ در سطح مهتاب باشند . نباتا تو سبزیجات نمیتوانند ، انطوریکه در روی زمین ممکن است ،در سطح ماه ،آب کاربن، نایتروجن ،و فاسفورس لازم را بدست بیاورند و در سطح ماه نمو و رشد نمایند .مگر قابل توجه است که دانشمندان بطور موفقانه توانستند نباتات شامل خانواده کبج چون تراتیزک را در خاکی که در سفر قبلی اپولو از مهتاب آورده بودند ،در زمین پرورش دهند .قابل یاد آوری است که خاک سطح مهتاب هیچگونه مواد عضوی در خود ندارد .
نصب پنل ها یا تخته های آفتابی می‌توانند برای تامین انرژی در ایجاد یک پایگاه دایمی و کمپ های مسکونی در سطح ماه کمک نمایند .این کمپ های دایمی در چه منطقه ای در سطح ماه باید ساخته شوند ، قبل از رفتن فضانوردان و پیاده شدن شان در سطح ماه ،لازمست یک منطقه ای مناسب برای زندگی دوامدار این فضا نوردان تثبیت گردد. دانشمندان هم اکنون توجه جدی شانرا در این جهت تمرکز دادهاند تا ساحه ای را در قسمت جنوبی ماه برای این ماموریت حیاتی انتخاب نمایند . فضانوردان در این ساحه جنوبی ماه ذخایر یخ را که در این منطقه نسبتا سرد ماه ، باقیمانده از سطح ماه استخراج نمایند .زیرا این منطقه یک ساحه دارای سایه دایمی است و خورشید هیچگاهی در این ساحه جنوبی ماه بیش از ۱۰۵درجه بالاتر یا پایین تر از افق قرار نمیگیرد ، البته با آغاز زندگی دوامدار در این منطقه ،این امکان میسر میگردد که با بکار بردن روش های ممکن تخنیکی ، از یخ موجود این ساحه ماه،آب آشامیدنی،اکسیجن و سوخت هایدروجن بدست اید . در منطقه جنوبی ماه،در ساحات دارای قله ها و بلندی های ماه ،شعاع آفتاب می تابد و از این تابش شعاع آفتاب می‌توان انرژی برقی یا سولر پاور بدست آورد .
مهتاب نزدیکترین همسایه آسمانی ما است ، صرف ۳۸۵۰۰۰کیلومتر از زمین ما فاصله دارد ، برخلاف زمین ، ماه تقریبا از وجود اتموسفیر ، این ماده حیاتی خالی است، و عدم موجودیت اتموسفیر در اطراف ماه باعث شده تا گرد و غبار و سنگریزه های که از فضا بسوی ماه فرودمی آیند مستقیما به سطح ماه ، بدون مانعی، فرود آیند و بر سطح ماه برخورد نمایند ، در حالیکه سنگریزه ها و گرد و غباری که از فضا بسوی زمین پرتاب می‌شوند توسط اتموسفیری که دور زمین را احاطه نموده دفع و یا سوزانده می‌شوند . از همین لحاظ آست که در سطح ماه ،باصطلاح فضانوردان ، فعالیت جیولوژیکی وجود ندارد و سطح ماه دارای دهانه ها ، فرورفتگیها و یا سوراخ های است که در نتیجه برخورد میتورایت ها و سنگ های که از فضا سرازیر شدهو بر سطح ماه اصابت نموده بوجود آمده اند ، زیرا سطح ماه نسبت نبوداتموسفیر به آسانی میتواند مورد برخورد این سنگ ها و میتورایت ها قرار گیرد.
زندگی در سطح ماه چگونه خواهد بود ؟
زندگی برای باشندگان سطح مهتاب چون زندگی در زمین ساده و سهل نخواهد بود ، زیرا درجه حرارت دورانی مهتاب آهسته است و برای دو هفته شبانه روز تاریک و درجه حرارت دراین دو هفته 173-درجه سانتی گراد و دو هفته دیگر آفتابی با درجه حرارت بالاتر از 100درجه سانتی گراد خواهد بود . این بدان معنی است که خواب نمودن یک چالش و بیرون رفتن برای انجام امور و اجرات علمی خطرناک است . فقط می‌توان در فضای باز همزمان با طلوع هرماهقمری ، زمانی که درجه حرارت مناسب اجرای امور است ، کار را در خارج از خیمه های مسکونی انجام داد . لباس این فضانوردانو خدمهبطور خاص بمنظور انعکاس نور خورشید و مقاومت در برابر درجه حرارت بالا طراحی و ساخته شده است . در عین زمان این لباس ها دارای یک سیستم سرد کننده در داخل خود نیز می باشند . فضا نوردان و خدمه این ماموریت می‌توانند هر زمانی که دوست داشته باشند چهره خانواده خود را ببینند و تماس تصویری با خانواده خود داشته باشند .
فضانوردان در سطح ماه در منازل که بشکل گنبد های سه بعدی ساخته می‌شود سکونت می نمایند تا در داخل این گنبد ها از گزند تشعشع آفتاب و میتورایت های که به سطح ماه برخورد می نمایند در امان بمانند . اگر همه چیز مطابق پلان عملی گردد ، در سال ۲۰۲۵، تعدادی از فضا نوردان با خدمه پرواز طور امتحانی بدور ماه به پرواز در خواهند آمد و در سال ۲۰۲۶،در صورت اجرای بموقع این پلان ،ما شاهد نشست دوباره گروهی از فضانوردان و خدمه آنها که شامل یک خانم نیز خواهد بود ،در سطح ماه می باشیم.
مطابق این پلانی که روی دست است ، فضانوردان در قسمت جنوب ماه پیاده خواهند شد زیرا :
در این منطقه جنوبی ماه توته های یخ موجود است که می‌توان انرا ذوب و از این آب استفاده نمود ، چون فضانوردان در سطح ماه به اب آشامیدنی نیاز مند اند و انتقال مقدار زیاد آب از زمین به ماه خیلی سنگین و دشوار است و از جانبی دیگر اب را می‌توان در سطح ماه به اکسیجن وهایدروجن تجزیه نمود که اکسیجن ان برای تنفس حیاتی است و هایدروجن آن برای مواد سوخت جهت تامین انرژی برای راکت های که در آینده از سطح ماه به مریخ و شاید سیارات دیگر پرتاب می گردند مورد استفاده قرار خواهد گرفت .
یخ که در سطح ماه موجود است و باید از آن آب مورد نیاز حاصل گردد، چندین بار سرد تر از توته های یخی است که در یخچال منزل شما است ، اینکه چگونه می‌توان از توته های یخ سطح ماه استفاده نمود ، و چگونه انرا به ماده حیاتی آب و اکسیجن و هایدروجن تجزیه نمود موضوع کاملا بغرنج ، مگر حیاتی است که به تکنولوژی کاملا جدید نیاز مند است .
بعد از پیاده شدن فضانوردان در سطح ماه ،یکی دیگر از وظایف مهم شان اینست که توته های یخ سطح مهتاب را به زمین انتقال دهند تا این توته های یخ بیشتر مورد مطالعه قرار گیرند ، گرچه این وظیفه در ظاهر ساده بنظر میرسد مگر حفاظت این توته های یخ به یخچالهای کاملا خاص با تکنولوژی مدرن نیاز مند است تا این توته های یخ بصورت دوامدار در حد بالای از سردی حفظ شوند .
چینایی ها ،در اواخر سال ۲۰۲۰ نمونه های خاک مهتاب را بزمین انتقال دادند که دارای یکنوع منرال کاملا ناشناخته شده است ، دارای فوسفیت و هیلیم -۳،نیز می باشد که می‌توان از آن بحیث ماده سوخت استفاده نمود.
تاریخچه شناخت ماه:
قبل از گالیله چنین فکر می‌شد که ماه مانند زمین دارای کوه ها و سطوح پر پیچ و خم نبوده بلکه دارای سطح کاملا هموار است . در دوران رنسانس ، مهتاب مانند سایر اجرام آسمانی موقعیت بهشتی و مقدس داشت و چنین تصور میگردید که ما ه ،مانند زمین دارای کوه ها، خم و پیچ و نواقصی که در روی زمین موجود است، نمی باشد.
مگر گالیله، دانشمند جسور ، با تلسکوپی که ساخت و انرا بسوی ماه نشانی گرفت، موقعیت آسمانی و بهشتی ماه و باور ها و آموزه های دینی در مورد ماه را بچالش کشید . گالیله با کشف تعدادی از دهانه ها و گودال ها و دره ها در سطح ماه جایگاه ماه را از مقام آسمانی و مقدسش پایین آورد و نشان داد که در ترکیب و ساختمان ماه و زمین فرقی وجود ندارد .
گالیله، این دانشمند توانا ، بافت و ساختمان سطح ماه را در مجموعه از تصاویری که با تلسکوپش از سطح ماه برداشت ، به تصویر کشید و عرضه نمود . گالیله علاوه بر دریافت ویژگی های سطح ماهساختمانسطح ماه، کوه ها، بلندی ها و فرورفتگی هاو دهانه های آتشفشانی ماه را نیز توانست با استفاده از معادلات ریاضی محاسبه نماید .
چون قوه جاذبه مهتاب خیلی ها کمتر از زمین است ، از همین لحاظ است که وزن یک جسم در مهتاب خیلی ها کمتر از وزن ان در زمین است .اگر شما در سطح زمین ۵۰ کیلوگرام وزن داشته باشید در سطح مهتاب وزن شما به ۸.۵ کیلوگرام میرسد .هسته درونی ماه از اهن جامد بشعاع ۲۴۰ کیلومتر و هسته بیرونی ان از اهن ذوب شده با شعاع ۳۳۰ کیلومتر و قشر بیرونی ماه از منتل(مرکب از مگنیزیم ،الومونیم،سیلیکان و عناصر دیگر چون اهن و پتاسیم)و کرست(سخره جامد و سخت) تشکیل شده است.
امروز دانشمندان به این باور اند که ،در حدود ۴.۴ ملیارد سال قبل کتله ای بزرگی از مواد به اندازه حجم مریخ با سرعت چهار کیلومتر در ثانیه بزمین برخورد نمود و این برخورد چنان با سرعت شدید بود که موادی که در هسته این کتله بزرگ موجود بود ،عمدتا اهن،در زمین فرورفت و در عوض، موادی از زمین جدا شد و به مدار زمین پرتاب گردید و با مواد باقیمانده این کتله عظیم در فضا یکجا باهم مخلوط وسیاره کوچکی راتحت قوه جاذبه زمین بنام مهتاب بوجود اورد( بحث دقیق، پیچیده و جداگانه علمی است).
نوت: از سال ۱۹۶۹تا سال ۱۹۷۲، به تعداد دوازده تن از فضانوردان در سطح ماه پیاده شدند که اولی نیل ارمسترانگ با اپولو -۱۱- در سال ۱۹۶۹و آخری فضانورد هریسن جک شمیت با اپولو ۱۷- در سال ۱۹۷۲ بود . پایان
بالا
بازگشت