حميرا نگهت دستگيرزاده
... چه بميرم، چه بمانم
خواستم که بانگ هستی خود باشم
اما دریغ و درد که زن بـــــــــودم
نادیه ، از سوگ خواهرت رابعه برنخاسته در سوگ تو مینشینم باد شوم حوادث، زمان را برگ گردانی کرد و آنگاه حارث در هیات شوهری در آمد و هستی زنی را در لای انگشت های خشونت فشرد و فشرد. خاک ، "خاک پذیرنده مهربان"دهن گشود وتن سرد شاعر بانوی را از دیده ما نهفت.
حارث چشمت روشن،تخم خشمی که کاشتی "گل داد و میوه داد"اینک مردی همتباراندیشه تو گرگ وار صدای زنی را برید و گلوگاهش را باز گذاشت تا مجرای باشد فریاد های به صدا نیامده را.
حارث ،چگونه شد که که تو بر سریر ماندی و رابعه در سیمای هزاران زن به خون نشست؟
چگونه شد که تو بار بار به هیات برادر و شوهر و قدرت و عقیده زاده شدی ؟
چگونه شد که در تن اندیشه های خونین سرخ ترین ماندی؟
چگونه شد حارث ،که دست زمان در رگ دستان تونیرو نهاد ومی نهد و از دستان رابعه نیرو ستاند می ستاند؟
گلوی دختر 25 ساله ای از صدا تهی شد صدای شاعری به بی واژگی پیوست، انگشتان زنی نه دیگر در کوچه های تاریک موی کودکش پرسه خواهد زد و نه بر برگ های دفتری به جنبش خواهد آمد تا غزلی قامت افرازد.
نادیا، تا بودی صدای خود شدی و تا رفتی صدای خفه شده خیل خمو ش زنان هم میهن ات ،هم مگرمرگ توتواند ما را به چون وچرای مرگ آنان رهنمون شود.
شاعر، تا بودی فریاد زندگی بودی تا رفتی فریاد درد شب های خشم و کین شدی، بزرگا بانواکه بودنت نفس کشیدن زنی در دیار نگو ها و نکن ها ،دور شو ها و کورشو ها بود و رفتنت فریادی از گلوی بریده زنان سوخته شهر و دیارت! ماندنت پرده به یک سو زدن از روی حقیقت تلخ زن بودن در آن خطه بود و رفتنت پرده بر داشتن از روی حقیقت تلخ زن زیستن و تن به مرگ دادن از شرم زندگی.
نادیا،در این جامعه وحشت زده که خشونت جاریست و محبت جا تهی کرده است تو نمی گنجیدی مگر اینکه تن به تسلیم میدادی.رها یی از قفس را آرزو برده بودی رها شدی رهایی ات مبارک !اما آنکه قفس ات را شکستاند ما را به سوگ ات نشاند
نادیا،آرام بخسپ که در شهر و دیارمن و تواگر واژه سرگردان معنی است، در شهر من و تواگردر ها برای گشوده شدن ساخته نشده اند؛ زنان در شهر من و تو شهامت فریاد شدن را دارند. هنوزخاک "مزار آن دو دست جوان" نخشکیده است خاک لیداآن شاعر را میگویم او که آتش شدوشعله شد و در خاک خفت تا مگر ستمی بر زنان نرودغافل از اینکه ترا همسرت همخانه و همتایت از ریشه زندگی میکند وبه خاک می افگند، دریغا که خواب اورا مرگ دردناک تو برآشفت و خواب رابعه و مهری و طاهره ونامرادان دیگررا نیز!
آری :
کاندرین ره کشته بسیار است قربان شما
به کودکت چی بگوییم؟ما که نسل خون دیده وبه خون نشسته ایم به روی کودکت چگونه بنگریم ؟
تهی جای ترا چی معنی کنیم؟
نبودت را چه چاره کنیم؟
صدایت در میان واژه های شعرت تا همیشه جاری باد:
نيست شوقی که زبان باز کنم، از چه بــخوانم؟
من که منفور زمانم، چه بـــــــخوانم چه نخوانم
چه بگويم سخن از شهد، که زهر است به کامم
وای از مشت ستـــــــــــمگر که بکوبيده دهانم
نيست غمــــــــخوار مرا در همه دنيا که بنازم
چه بگريم، چه بخندم، چه بمـــــيرم، چه بمانم
من و اين کنج اسارت، غم ناکامی و حــسرت
که عــــــــــــبث زاده‌ام و مهر ببايد به دهانـم
دانم ای دل که بـــــهاران بود و موسم عشرت
من پربــــــــــــسته چه سازم که پريدن نتوانم
گرچه ديری است خموشم، نرود نغمه ز يادم
زان که هر لحظه به نجوا سخن از دل برهانم
باد آن روز گرامی که قفس را بشـــــــــــگافم
سر برون آرم از اين عزلت و مستانه بخوانم
من نه آن بيد ضـــــــعيفم که ز هر باد بلرزم
دخت افـــــــغانم و برجاست که دايم به فغانم
شعر از سایت کاظم کاظمی
* فروغ
آن داغ ننگ خورده که میخندید
بر طعنه های بیهوده من بودم
خواستم که بانگ هستی خود باشم
اما دریغ و درد که زن بودم
1- فروغ فرخزاد
2-شاملو
گل داد و میوه داد زمستان شکست و رفت
3-بیهقی
بزرگا مردا که پسر من بود...
4-اشاره به فردی از غزل شاعر
بالا
بازگشت