انجيلا پگاهی
عشق در زنجير سر دارد بلند
////////////////////////////
اژدهای ميکشــــــــد مارا به بند
يا هيــــــــــــولای مياندازد کمند
خيز ای همراه خواب آلوده خيز!
در چه خوابی ای رفيـق ارجمند
ميکــــشد اين اژدها با يک نفس
صد سر مغرور باصد نيشـــخند
هين ببينی کينه ی طاغـوتی اش
ديده ها بگشا و چشـــمانت مبند!
عشــق مياندازد اينـــــجا زير پا
حيله ها دارد آها ای هـوشمــند!
دست در دستـــم بده آنــگه بدان
رمز پيرِ را که ميــــــداد اين پند
زندگــــــــــی آزادگی نی بندگی
زندگی با سر بلندی ها پســـــند!
دگر بس است.....
برَم نتـــــــــرس نگــــــــاهی به جـــــــاده انـــــــــدازم
قدم قدم سفــــــــــری از خـــــــــــــــودم بيــــــــآغازم
قــــــــــدم زسرحد شـــــــــب تا در سپيـــــــــــــد سحر
تکـــــان دهــــــــــم سر و هم شانه از، گرد سفـــــــــر
بخوانـــــــــــم از پس ديوار های سرد و غمـــــــــــين
دل ِ شکســــــــــته ی تبعيـــــــض ديده گان ِ کـــــــين
تو که نشــــــــــسته و افســــــــــــوس ميخوری اينجا
سرت بزانــــــــــوی غم باز مينــــــــهی اينــــــــــجا
چرا نشســـــــــــــــــــته و هر روز سنگ مِشماری؟
چه ساده از پی تقدير ســـــــــــــــــــــــنگ پنداری!
من و تودســــــــــــــــت دوم خوانده انداينست درد
بگــــــــــور زنده بخســـــــــــپانده اند اينست درد
نگاه خســــــــــته اگرديده سالهــــــــــــــــای دراز
زمين سخــــــــــــــت فضا دور ، لای پنجه ی باز
دگر بــــــــــــــــــــس است برآ ای چراغ زندانی
بگو بـــــــــــگو ز دل داغ داغ زنـــــــــــــــدانی
برآ شکـــــــــــــــــــن تو طلسم نگفته هات کنون
برآ و خشــــــــــک کن از اشک ديده هات کنون
بخشکی دســــــــــــــت ستمگر که سنگ باريدی
بفرق خواهر من رنگ رنگ باريـــــــــــــــــدی
دگر بــــــــس است پی سايه ها مانـــــــــــدن ما
بزير چکمـــــــه ی تقـــــــدير سر نهــــــادن ما
دگر بس است که مشتـــــــــــی سرو دهن شکند
رسای ســـــــــــرو قدی را چو ( انجمن) شکند
دگر بس است بس است چشم و گوش بستن ها
به کنج خانه ســــــــر و دست و پا شکستن ها
پرده نشين
خبری پيچيده
بغضی پر کرده گلو
پشت دروازه با هق هق آهسته منم
پرم از دلهره ها
ساعت ديواری
تک تک ثانيه هاش
خش خشی برگ و زمين
يک بغل واهمه ميريزد در چاه يقين
کوکب عاشق کو
چشمکی تا به تسلای اين دل بزند
پشت فانوس غروب
آسمان خالی و گم کرده ی ماه
نقش سبزينه ی عشق
که بد از آينه ها
نيست، سرد است نگاه
چه عبوری چه شبی!!!
من هنوز
تکيه داده بدری
و خدا گفته ، خدا گفته ،خدا!
ای خدا خوش خبری......
بالا
بازگشت